آزاد شو

نغمه ای روحنواز از تاجيکستان، پارچه ای از جگر پاره پاره شده ی مام ميهن که اگر آن انقلاب روشنفکری و چپ اهريمنی اسلامی در ايران شکل نمی گرفت، پس از فروپاشی کمونيسم، بدون شک به پيکر ايران می پيوست و امروز ديگر استانی از ميهن ما بود. همچنانکه سرزمين آران«جمهوری آذربايجان» بی ترديد به آغوش مام ميهن باز می گشت، و ای بسا ازبکستان که هنوز هم روح ايران تاريخی و بزرگ برفراز سمرقند و بخارای آن در پرواز است و همه جای آن هم بوی خوش ايران شاهنشاهی را می دهد. 1

با اينهمه باز سپاس پروردگار را که تاجيکستان مانند خود ايران اينهمه جک و جانور و ديو و دد نداشت که به سرنوشت سياه مادر خود ايران گرفتار آيد. تاجيک ها گر چه سرزمين شان فقير ترين در آسيای ميانه، اما شاد ترين آنها است. ترديد نکنيد که اگر آنان هم ميکرب هايی چون احمد شاملو و رضا براهنی و حاج سيد جوادی و مسعود بهنود و نوری زاده و خانبابا تهرانی و مسعود رجوی و فرخ نگهدار و ابراهيم يزدی و سنجابی و سحابی و ديوستانی چون جبهه ی ملی داشتند، امروزه سرنوشتی بهتر از ما نداشتند. 1

اگر هنوز هم از تلويزيون آن کشور نغمه های خوش ايرانی و سرود های گاتها گوش و دل و جان آدمی را نوازش می دهد، به دليل دور بودن آنان از کثافات روشنفکری و کمونيسم ايرانی سبک توده ای شاملويی و خطرناک تر و ويرانگر تر از همه ی آنها هم، نداشتن«آخوند فکل ايسم» ايرانی است. 1

يعنی نداشتن آخوند های شرابخواره و بی ريش و فکل دار که وارون آخوند های عبا و عمامه دار، در رخت و ريختی مدرن و با کمک گيری از مفاهيم فلسفه ی مدرن، پاسدار خردسوز ترين و جنايتکارانه ترين و ضد ايرانی ترين ايدئولژی تاريخ هستند. واژه ی مرکب«آخوند ها» مبادا که شما را تنها بياد عمامه داران و نعلين پوشان اندازد. آن دسته از آخوند ها، بگونه ای روشن و رسمی دشمنان فرهنگ و تاريخ و ناسيوناليسم ايرانی هستند، مبارزه ی با آنان هم آسان است. 1

خطرناک ترين آخوند ها، آخوند های التقاطی هستند. يعنی آنان که در ظاهر اصلآ آخوند نيستند اما در درون، تک تک سلولهای بدنشان آخوند است. همانانی که هم خود را سيد می خوانند«تخم و ترکه ی اصلی ترين دشمنان ايران و متجاوزان به نواميس ايرانيان» و هم ناسيوناليست ايرانی، هم خود را مسلمان می خوانند و هم دوستدار زرتشت پاک. 1

شيادانی که هم تيمسار نشاط و تيمسار جهانبانی و دکتر عاملی تهرانی... قربانيان اسلاميون پست و ضد ايرانی را می ستايند و هم مسئولان خون پاک آنان را، بسان ضد ايرانيانی چون مطهری و قطب زاده و چمران گوربگور شده را. آنان که هم طرفدار مشی دکتر بختيار هستند و هم دوستدار شيخ مهدی بازرگان که او را به خمينی اهريمن و ضحاک فروخت ... 1

بنا بر اين، پروای اصلی بايد از آخوند هايی باشد که رخت دوست بر تن کرده و سخنانی دوستانه و ناسيوناليستی بر زبان می آورند، نه آخوند های رسمی و عمامه ای که خود آشکارا خويشتن را دشمن تاريخ و فرهنگ و تمدن ايران و ناسيوناليسم ايرانی و کوروش و داريوش می خوانند. نام اين آخوند های التقاطی هم همان«ملی مذهبی» است. ولو اينکه خود آنرا مپذيرند. 1

اين نيز بدانيد که جبهه ی ملی به مراتب خطرناک تر از حوزه ی علميه، يزدی و نوری زاده و صادق زيبا کلام و سحابی هم دهها بار خطرناک تر از مصباح و پورمحمدی و خاتمی و خامنه ای هستند. ايرانيّت و اسلاميّت، بسان آب و روغن است که هرگز مخلوط شدنی نيستند. اسلام نه يک آيين خداپرستی و شيوه ی ستايش آفريدگار، بلکه يک هويّت است. از اينروی هم، هر کسی که خود را مسلمان بخواند، جزيی از امت اسلام است نه ملت ايران. همچنان که هر آنکس که خود را مارکسيست بخواند ديگر هرگز نمی تواند ميهن پرست باشد! امير سپهر. 1

يک سال نوـ ی ميلادی ديگر هم تمام شد و سالی دگر آغاز گشت. بر اساس نرم های رايج، لابد من نيز بايد اين نخستين نوشته امسال خود را با شادباشی به همين مناسبت آغاز کرده و باز هم از روی همان نرم نگارش وطنی، بنويسم که آخرين دلقک بازی و آبروريزی احمدی نژاد چه بوده، خامنه ای بتازگی با چه ياوه ای ما را رسوا تر ساخته، اسرائيل چه کرده، حماسی ها در غزه در چه حالند، جناح تندرو به آن دگر گروه که خود را کندرو و يا اصلاح طلب می نامد، چه گفته. 1

يا اينکه، سپاه پاسداران در سال دوهزار و هشت ميلادی چه مقدار جنس قاچاق وارد ايران کرد، بهای نفت به چه سطحی تنزل پيدا کرد، شيرين خانم عبادی « بنت الهدی» که می خواسته است به شوهر دستيار اولش، نرگس خانم محمدی «بنت الهدی الثانی» يعنی حضرت حجت الاسلام والمسلمين، آسيد تقی رحمانی مد ظله العالی جايزه بدهد، در مورد بسته شدن دارالوکاله اش چه فرمود و مسائلی از اين دست که ما سی سال است نظاير آنها را هر روزه می نويسيم و می خوانيم و می گوييم و می شنويم. 1

يعنی سخنانی ملال آور، صرفآ« اخباری»، زمان سوز و تکراری که نه تنها تا کنون به اندازه ی نوک سوزنی هم بکار ما نيامده، سهل است که، روز به روز هم سبب فربهی بيشتر رژيم اسلامی روضه خوان ها گشته و در نتيجه ی آن هم، روز به روز ما را ژرف تر در اين مرداب خون و نکبت و کثافت تاريخی فرو برده است. 1

آشکارا بنويسم که راستش، من يک نفر ديگر از اين کار های کودکانه و تکراری خسته هستم. از اينکه برای چهارم و نهم آبان يکی ـ دو شادباش بنويسم، برای بيست و يکم آذر ماه يک فتحنامه، برای نوروز يک نوروزی نامه، برای بيست و دوم بهمن ماه يک سوگنامه، برای بيست و هشتم امرداد يک« قيام نامه» يا« کودتانامه» و، و، و

براستی ما پيش از نوشتن و يا خواندن اين مطالب يکسره تکراری که بهترين نام هم برای آنها« دل خوشکنک نامه» است، هيچ از خود پرسيده ام که، چه زمانی می خواهيم از اين دور باطل زدن دست برداريم و کمی هم به آينده بيانديشيم!؟ سال ميلادی نو شد، تا هفتاد و اندی روز ديگر، سال خورشيدی خودمان هم نو خواهد شد. دهها سال ديگر هم، آمده و خواهد رفت. اما فی نفسه چه فايده از اين آمد و شد سالها برای ما؟

نو شدن هر سال، البته دگرگونی های بسياری را در طبيعت سبب ساز می شود، بويژه سال نو ما که به طبيعت جانی دوباره بخشيده ، رود ها را پر آب، دشت ها را سرسبز، درختان را پرشکوفه، آهوان را سرمست، مرغان را غزلخوان و هوا را معطر و آفتاب را جانبخش می سازد، ليکن انسان برای بهاری گشتن و سرسبز کردن مزرع سرنوشت خويش که نيازی به رسيدن سال و ماه و فصل مشخصی ندارد. 1

چون او تنها موجود زنده ای است که وارون ديگر جانداران که اسير قوانين طبيعت هستند، به مدد خرد و همت خويش، حتا برهم زننده ی نظام طبيعت و شکننده ی جبر فصول هم هست. من، يک بار ديگر هم اين مطلب را در جايی آورده ام که، انسان، يگانه موجودی است که می تواند در زمستانی سخت و استخوان سوز، در درون خانه ی خود، بهاری بسازد و به سرمای کشنده ی طبيعت در بيرون پوزخند زند. چون او هم خرد دارد و هم سرمايه ی بزرگ ديگری بنام استعداد فراگيری.« من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک / چرخ بر هم زنم ار غير مرادم گردد» 1

پس، بهاری و نو شدن، و يا در سختی و سرمای زندگی ماندن هر انسان و ملتی، بستگی به اراده و همت خود آنان دارد نه آمد و شد اين سال و سالهای دگر. ما اگر از يک زندگی آزاد و انسانی و مرفه برخوردار باشيم، تمام فصول و ماهها و هفته ها و روز هايمان زيبا و بهاری خواهد بود. چون زيبايی و زشتی هر فصل و روزی، بستگی تام به چگونگی زندگی و روحيه ی ما دارد. 1

از اينروی، من نه شادباشی دارم که برای کسی بنويسم و نه آرزويی برای بهبود کار کس و کسانی و يا حتا ميهنمان. زيرا که اين شادباش گويی در ميان ما، بيش از اينکه سخنی سنجيده برای مناسبت های درستی باشد، کاری صرفآ از روی تقليد و عادت است. وقتی هيچ کاميابی و انگيزه ای برای شادی وجود ندارد، اصلآ شادباش برای چه و به چه مناسبتی؟

تنها برای اينکه از سالی به سال دگر رفتيم؟ اين که می شود يک شوخی خنک نه شادباش. جدای از اينها، مگر به شادباش و آرزو کاری به سامان می رسد. سامان دادن هر کار و رسيدن به رهايی و شادی و نيکبختی، اراده و همت می خواهد. پس آنچه اينک ما بايد به هم گوشزد کنيم اين است که فراموش نکنيم که همه چيزمان برباد است. 1

از آنهم مهم تر، اين سخن خردمندانه و مسئوليّت زا و انگيزاننده را که، اين«همه چيز» را هم خود برباد داديم نه جن و پری، يا توطئه ی چين و ماچين و نه حتا زرنگی شيخ و ملا ها که خود آنها را سوار کولمان کرده و به کاخ ها برديم. 1

پس علت استيلای اين بی فرهنگ ترين و پسمانده ترين و سفله ترين قشر بر ميهن ما، خود ما نادان ها بوديم. تنها چاره ای رهايی از دست اين دريوزگان هم، بپا خاستن و جبران آن خطای خانمان برباد ده است. يعنی همت و پايمردی به خرج دادن و گوش اين اراذل را گرفتن و آنان را دو باره به گورستانها باز گرداندن. 1

نگارنده بار ها نوشته ام که هر ملتی که به رهايی راستين دست يافته، برای آن کاميابی و بهروزی خود، هزينه های بزرگی پرداخته است. شايد اوضاع تاريخی ميهن ما به تاريخ هيچ کشوری مانند اسپانيا شبيه نباشد. از اينروی هم من اين نوشته را با شادباشی به ملت بزرگ اسپانيا و با مطلبی اميد بخش و انگيزه ساز از آن ديار هميشه سبز و سربلند به پايان می برم. و با ياد فرزندی از فرزندان نازنين اهورای پاک به نام فرخ که او نيز چون فرخ زاد، يعنی دگر فرزند خوب آهورای پاک سرشت، هنرمندی بسيار بزرگ بود. 1