آزاد شو

راهی نوین برای فردای ایران نوین

شهريار شادان ، تشکيلات درونمرزی حزب ميهن


بنام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه بر نگذرد

همواره واژه ها در هر زبان اذهان مردمان را به بازی واداشته است ،در طول تاریخ جنگ های بسیاری بر سر عدم شناخت معنائی واژه ها در گرفته است امروز هم باز بسیاری بر سر انگور ، عنب واوزوم دعوا دارند . متاسفانه بی سوادی باسوادان بدترازبی سوادی بیسوادن است، جهل مرکّبی که اکثر تحصیل کردگان و خارج رفتگان ما بدان دچار هستند ضربات جبران ناپذیری بر پیکر جامعه ایران زده است
اکنون در شرایطی که نیروهای اپوزیسیون بایستی در اتحّاد با هم بکوشند و برای آزادی وطن جان فشانی کنند جمع بسیاری بر سر مسئله پادشاهی و جمهوری تفرقه ایجاد کرده اند و کار اصلی که ایجاد دمکراسی و آزادی در ایران است به حاشیه رانده شده است . هنوز گروهی در پی انقلاب اسلامی هستند و خیال میکنند که با دین و ایدئولوژی میتوان ریشه بیماری را درمان کرد این دسته ازهموطنان را ارجاع میدهم به مقاله دیگری دراین باره که در مقاله بعدى خدمتتان ارايه خواهيم داد
طرفداران جمهوری و پادشاهی هر کدام با گرایشات و خواستگاه های گوناگون وجود دارند و تفرقه در بین هر کدام از اینان نیز وجود دارد. جمعی دیگر که نگران حاکم شدن دیکتاتوری در ایران هستند در پی جمهوری میدوند و هراس دارند که در ایران یک فرد و یا یک قشر یا یک گروه حاکم شود، البته این دغدغه و نگرانی هر انسان مبارز و آزادیخواهی هست. من درجستجوی بیشتربا خواندن کتاب آئین اوستا اثر دکترسیاوش اوستا دقیق تر شدم که دو واژه جمهوری و پادشاهی و آنچه ورای این دو واژه هست را بیابم.
معنای واژه ها
سلطان ، سلطنت ، رئیس جمهور، جمهوریت همه واژه هائی عربی هستند که ما به کار میگیریم تمامی کشورهای عربی این واژه ها را برای رهبران و حاکمان خود استفاده میکنند در کشورهای غربی و انگلیسی زبان از واژه
استفاده میکنند که همان رئیس را معنا میدهد. در جمهوری هند از واژه" راشترا پتی President
" Rashtra Pati
به معنای صاحب ملت استفاده میکنند، اما پادشاه که واژه ای کاملا پارسی است به معنای نگهبان شهر است
شیوه گزینش پاد شاه در ایران باستان
در کتاب " حقوق بشر درجهان امروز و حقوق جهان در ایران باستان " اثر آقای فریدون جنیدی در باره شیوه گزینش پادشاه چنین آمده است
واژه پادشاه هنگامی روشن میشود که به واژه های دیگر چون پاسبان ، باغبان ، نگهبان ،چوپان ، دشتبان بنگریم و چون از این دیدگاه به واژه های همگروه نگریسته شود ، روشن میشود که نگهبان و پاسبان را برتری بر آنچه که نگهبانی میکند ، نیست؛ که هستی او برای آنچه که نگهبانی میکند ، برجسته است . اما امروز که فرمانروائی پادشاهان در بخش بزرگی از جهان برچیده شده است کسی را بنام رئیس جمهور یا پرزیدنت بر می گزینند ، که پاژنام او ، سری و سروری او را بر همه مردمان یک کشور نشان میدهد . بر این بنیاد ، همان پاژنام پادشاه بیشتر در خور کسی است که برای پرستاری و نگهبانی کارهای مردمان برگزیده می شود
اما گزینش امروز ، گزینشی از بیرون است و گزینش شاه در ایران باستان ، گزینشی از درون بود . برای روشن شدن این سخن می باید که به یک نماد ، دست یازیم. یک شاخه گیاه در هنگام روییدن همواره با همه نیروهای درونی خود ، یک جوانه را بر سر خود می آورد و جان و زندگی و رویش دوباره آن جوانه ، همه وابسته به زیر دستان او است . باز پس از یک هنگام ، آن جوانه نیز بار دیگر بخش های زبرین آن شاخه را یاری میکند که جوانه دیگر بر سر آرد ؛ و تا جان آن شاخه هست ، رویش آن به همین گونه است
اگر هر جوانه تازه را که ریشه در همه اندام ها و آوند ها و شاخه و ریشه آن گیاه دارد ، در آن هنگام پادشاه بنامیم ، پادشاه کشور نیز می باید از میان خانه ها و دوده ها و تش ها و تیره ها بر خیزد ، و سران آن تیره ها نیز که هر یک از میان همان تیره برگزیده شده اند ، پادشاه را از میان خود بر میگزینند. اما در جهان امروز ، چنانکه همگان میدانند ، از نماینده مجلس تا رئیس جمهور همه با آگهی تبلیغاتی یعنی همان شکل بیرونی برگزیده می شوند. بر این بنیاد ، یک نیروی بیرونی که همراه با پول می شود ، به برگزیده شدن رئیس جمهور یا نماینده مجلس یاری می رساند و این کار در سنجش با رویش شاخه درخت ، چنان است که نیروئی بیرونی سر شاخه را بگیرد و به بالا بکشد که بر آیند آن ستم به جان شاخه است . در جهان امروز ، جان جهانیان از این گونه گزینش زیر ستم است ؛ چنانکه با اندکی و کمی و بسیاری پولی که از دارندگان سرمایه های کلان به یک نامزد رئیس جمهوری برسد ، سرنوشت آن کشور دگرگون می شود
در شیوه گزینش پادشاه در ایران هر نماینده را گروه همبسته و همیار خود او بر میگزیند و گروه پدید آمده نیز از میان خود کسی دیگر را به گروه بالاتر می فرستد تا آنکه انجمن مهیستان نیز از میان خود پادشاه را برگزیند . چون چنین شود همه مردمان در یک هرم پیوسته با یگدیگر بستگی پیدا میکنند و دراین هرم بزرگ ، هر کس برای همه سران کشور، تنها یک کس را بر می گزیند . آن برگزیدگان نیز برای رده بالاتر از خود تنها یک کس را بر می گزینند . باز آنکه در گزینش به شیوه اروپائی مردمان از پس آنکه نماینده خویش را در روستا یا شهر بر می گزینند، رئیس جمهور را نیز جداگانه بر می گزینند . این انبوه پایه هرم همگی شناخت شایسته از رئیس جمهور که از آنان بسیار دور است ، ندارند و اینجاست که دست تبلیغات بکار می آید و زیبائی چهره و آوای خوش و خانواده خوشبخت و شیوه پوشش و.... به جای شناخت همه سویه از نامزد ریاست جمهوری ، کارآیی پیدا می کند
راهی نوین برای فردای ایران نوین ( قا نون ا ساسی نوین
باید برای فردا راهی نوین جست . خطای بزرگی است که آزادی و دمکراسی را صرفا در جمهوری جستجو کنیم بیست وشش سال از جمهوری اسلامی گذشت اما همان مقدار آزادی که در رژیم گذشته وجود داشت اکنون وجود ندارد . در حقیقت مخالفین رژیم پادشاهی سابق مردم را با واژه جمهوری و حق انتخاب حاکمیت گول زدند و عده ای روشنفکر نیز به دام جمهوری افتادند . حال اگر نیک بنگریم امروز ولی فقیه دقیقاً بر همان تخت پادشاهی جلوس کرده و به جای تاج عمامه بر سر نهاده است و با خیمه شب بازی مردم را به بازی گرفته و مردم 26 سال به خیال اینکه انتخاب کننده هستند به پای صندوق رای رفته اند غافل از آن که همین جمهوری اسلامی که برای دنیا و سازمانهای بین المللی تره هم خورد نمیکند بارها اعلام کرده طی مدت 26 سال انقلاب، بیش از 23 یا 24 انتخابات آزاد و گسترده برگزارکرده است
اکنون باید آگاه شد که الزاماً، دیکتاتوری در پادشاهی و دمکراسی در جمهوری نیست. با همه اینکه رژیم پادشاهی گذشته به دیکتاتوری متهم بود ولی دیدیم که شاه فقید با ترک کشور، پادشاهی و حکومت را ترک کرد او در پاسخ بسیاری که معتقد به سرکوب و خون ریزی مردم بودند، گفت : پادشاهی با خون ریزی مردم تداوم نمی یابد اما امروز که کشور در جمهوریت بسر می برد می بینیم که حاکمان به هیچ صراطی مستقیم نیستند و همچنان بر خر مراد سوارند و اینان جز به زور و قلدری از این سریر به زیر نمی آیند.
اکنون ما بایستی اصل را دراهداف ، برنامه ها و قانون اساسی آینده جستجو کنیم . هیچ ایرادی نیست که کسی در پی جمهوری باشد یا در پی پادشاهی ، بلکه ایراد در نوع نگاه ما به این دو است . برای رسیدن به دمکراسی و آزادی چه در پادشاهی و چه در جمهوری چند اصل مهم را باید در نگر گرفت
1- عالمان حکمت وسیاست میگویند قدرت، فساد می آورد و قدرت دائم، فساد دائم می آورد ، قدرت مطلق، فساد مطلق می آورد. حال باید دانست که حکومت و رهبری یک کشور در قرن 21 نمیتواند میراث خانوادگی باشد که از پدر یا مادر به ارث رسیده است، همین طور نمی تواند ودیعه ای الهی باشد که از خدا به روحانیون عطا شود بلکه حکومت برآمده از رای و نظر یک ملت است ، یک قرار داد بین مردم کشور و یک گروه برای سامان بخشیدن به امورات کشور است، بنابراین ملت این حق را بالقوه دارد که برای رهبر و نمایندگان خود زمان خدمت تعیین کند تا در پایان مدت مقرر فرد یا گروه منتخب خود به خود از قدرت خلع شوند چنانکه با پایان گرفتن این مدت ، جوامع بین المللی و دیگر کشورها نیز آنان را به رسمیت نشناسند. اکنون مشکل بزرگی که گریبان کشور و ملت ما را گرفته همین نا محدود بودن حکومت ولی فقیه است که میخواهد تا ابد بر سریر قدرت بنشیند . همانطور که در قانون اساسی قید مکان بیان میشود بایستی قید زمان هم بیان شود. به این ترتیب حتی زمانی که پادشاه به رای مردم یا نمایندگان خردگرای مردم انتخاب شد پس از مدت قید شده در قانون اساسی خود به خود قدرت از او گرفته خواهد شد
2- مسئله مهم دیگر قانون اساسی است که میثاق یا پیمان مردم و حکومت بشمار میرود . با گذر سالها و آمدن نسل جدید به میدان زندگی حق آنان است که در همه چیز تغییر بوجود آورند بنابراین قانون اساسی می تواند و باید هر ده سال یکبار مورد تجدید نظر و همه پرسی مردم قرار گیرد و این نکته به عنوان یک اصل در قانون اساسی کشور قید شود
3- تفکیک قوا بایستی طبق قوانین موجود و معتبر بین المللی بوجود آید و هر یک از سه قوه مستقل باشند و درعین حال قدرت تعیین کننده مردم باشند که تجلی اش در مجلس شورای ملی است
4- افراد یا گروههای سیاسی در هر مقام از رهبریت کشور تا نمایندگان بایستی پیش از هرچیز اهداف و برنامه های خود را برای مدتی که در خدمت کشور و مردم هستند بیان دارند و نسبت به اجرای این برنامه ها متعهد شوند
5- قانون اساسی آینده ایران بایستی دادگاههای بین المللی و رای آنان را محترم شمارد تا مردم اگر در داخل کشور پناهگاه و ملجاء ای نیافتند بتوانند حقوق خود را در خارج از مرزهای کشور به صورت مسالمت جویانه وقانونی پیگیری کنند. احکام دادگاههای بین المللی بایستی مورد پذیرش قوه قضائیه کشور قرار گیرد
...هیچ تضمینی برای فردا وجود ندارد نه در جمهوری و نه در پادشاهی ، امّا