آزاد شو

اپوزيسيونی ناکارآمد تر از هخا !1

آدمی وقتی به تحولات مثبت جهان فقط در طی همين دوـ سه سال اخير تظرمی افکند و آنگاه وضعيّت شرم آور ايران را می بيند جدآ دلش می گيرد، بويژه تحولات شگرف منطقه خودمان. نا اميد نيستم اما غمزده، دردمند از اينهمه بدبختی و درمانگی و عقب ماندگی کشور و ملتمان آنهم با اين غرور کاذب و تعريف و تمجيدی که ما از خود و تاريخمان می کنيم. يا اصلآ همه چيز دروغ است و ما ايرانيها از پای بته بعمل آمده ايم و يا اينکه در روند تاريخ همه اعتبار و غرور و شرافت ملی خود را باخته ايم. توجه کنيم که در طول همين چند ماه چند ملت از ديکتاتوری وزندگی خفت بار رها شدند، آنهم چه ملتهايی و با کدام پيشينه تاريخی و مبارزاتی، آنوقت ما که خود را دانا ترين و هشيار ترين ملت می پنداريم کجای کاريم؟ درحاليکه متحجرترين و پسماده ترين انسانهای روی زمين چون جنتی و رفسنجانی و مصباح ... بر همه ی هستی ما حاکم هستند و مشتی بدترکيب بوگندوی دزد و قاتل و عفبمانده و بيسواد دکتر کيلويی باريش های نتراشيده در کشورمان خودرا کانديدای رياست جمهوری می کنند، هر کدامی از ما اپوزيسيونی ها خود را گنجينه ای سرشار از معرفت و حکمت و آگاه ترين و خردمند ترين آدم اين دنيا می دانيم.1
کار فرزندانمان به اعتياد و خود کشی و جنون و فرار از کشور و لب و چشم و دهان دوختن کشيده و حتی عده ای از جگرگوشگانمان در کشور های عربی برده وار حراج می شوند و ديگر حتی يک مثقال هم عزت و آبرو برايمان باقی نمانده، عده ای اينطرف نشسته اند و بر سر و کله هم می کوبند که اين خائن نبوده آن ديگری کودتا کرده و يا بلعکس. هيچيک از اين اپوزيسيونچی های محترم توجه ندارد که مشکل ملت ما اصلآ شاه و مصدق و رئيس جمهور بی جمهور و پادشاه بی تخت و تاج نيست. به چه زبانی بايد گفت و نوشت که بابا ... اين ملت بدبخت هم اکنون با رژيمی طرف است که لبخند را برلب جراحی ميکند و ديگر توانی برايش باقی نگذارده. اين مردم آزادی می خواهند، کار می خواهند، می خواهند از اين وضعيت خجلت آور بدرآيند، کليه فروشی تمام شود، حراج دختران خاتمه يابد، دزدی و زور گويی موقوف شود؛ فصل ملا بازی بسرآيد... اين آن چيز هايی است که مردم می خواهند، نه اينکه آيا هشتاد سال پيش رضاه شاه کار خوبی کرد که از قزوين با فوج قزاق به تهران آمد يا خير، و يا اينکه مثلا اگر نود سال قبل لنين به حرف استالين گوش کرده بود آيا ميخائيل گورباچف هفتاد سال بعد مجبور به تقديم کليد دروازه براندنبورگ به هلموت کهل ميشد يا نه! 1
آخر تا به کی می خواهيم به اين موضوعات کهنه و کپک زده ادامه دهيم. در حاليکه بحث قالب در ميان بخواب رفتگان تاريخ (به اصطلاح روشنفکران) اين موضوعات است، ملت ما اصلآ از اين چرنديات کهنه و ايدئولژی ها و افکار ده بار شکست خورده و مطرود سر در نمی آورند. مشکل فعلی و حی و حاظر اين مردم جمهوری اسلامی است و يک مشت دزد سر گردنه، همه چيزشان به يغما رفته، گرفتار بدبختی و فقر و نکبت هستند و خواهان تغييرات. نيروی اصلی خودشان هستند اما بدبختانه سازمانده و هماهنگ کننده ندارند. در داخل که امکان ايجاد ستاد و مرکزی برای هماهنگی مبارزاتشان نيست. چشم اميدشان به بيرون است. اما اين بيرونی ها هم آن اندازه همت و اخلاق ملی ندارند که بخاطر نجات آبروی خودشان هم که شده کمی احساس مسئوليّت کنند و از اين تشتت و نفاق دست بردارند. قديمی ها که بعد از پنجاه سال هنوز مشغول جنگهای پايان ناپذير حيدری نعمتی هستند، چپ ها از مرحله پرت، سلطنت طلب ها مشول توزيع مدال خيانت و شاهزاده رضا پهلوی هم که خدا عمرشان دهد از آنسوی بام افتاده اند و همچنان منتظر امروز فقط اتحاد! (اتحادی که نه امروز بلکه بعد از چهل سال هم بوجود نخواهد آمد).1
داخلی ها هم که هنوز دل از يادگار امام نبريده و به سيد علی خامنه ای نامه سرگشاده مينويسند و يا در راديکال ترين حالت يک تحليل با چند صد امضا و چند مصاحبه با راديو فردا و حرف و حرف و حرف. آنوقت اين اپوزيسيونی که اصلآ خود نيز نمی داند که مرکز ستاد وهماهنگيش کجاست از مردم داخل انتظار دارد که به صحنه آيند. خوب، گيريم که به صحنه آمدند، حتمآ بايد بگويند " اين مباد آن باد !" ، اما اين (آن) کيست و کجاست ؟ مردم بايد لااقل شناختی، آدرسی و رد پايی از اين آن داشته باشند. میخواهند که ازخانه خارج شوند، قبل از خروج اما هر چه فکر ميکنند که چه بايد بگويند چيزی به عقلشان نمیرسد جز اينکه باز هم مانند گذشته فقط بيايند و شعارهای نفی رژيم سر دهند و خطر زندان وشکنجه را بخاطر هيچ بجان خرند، زيرا شعار هايی از قبيل "انصار جنايت می کند رهبر حمايت می کند"، آخوند خدايی می کند، ملت گدايی می کند و يا آزادی انديشه با ريش و پشم نميشه و ... که تاکنون دستاوری برايشان نداشته. 1
مردم تابحال چندين بار برای نشان دادن رد اين رژيم خطر کرده و به صحنه آمده و هزينه های گزاف هم پرداخته اند، حال مانند تمامی ملتهای آزادی خواه می خواهند وارد فاز اصلی شوند و شعار جايگزينی سر دهند، اما هيچ تصوير روشنی از آن در صحنه نمی يابند. بسياری از پاسدار ها و يا حتی فرماندهان آنان و ارتشی ها و وزيران و وکيلان هم گيج هستند، می خواهند به مردم بيوندند، ليکن نميدانند که بايد سراغ خانه چه کس و گروهی را بايد بگيرند. هيچ کسی نيست به اين بينوا های بريده از نظام بگويد به کجا بايد خود را تسليم کنند ؟! هم امروز به فرض اگر حتی ده ميليون آدم هم به ميدان آيند بيفايده خواهد بود. اين است همان مشکل اصلی. مضحک اين است که در تمامی اين سالها تنها فردی که توانست به مردم بجان آمده يک تصوير و نشانی دهد مرد سفيه يا حقه بازی بنام هخا بود. گرچه آن تصوير و آدرس هر دو قلابی بود و به هيچ نمی ارزيد، اما داستان کمدی هخا می توانست برای اپوزيسيونی خردمند يک درس گرانبها باشد. 1
هر چه بود آن مرد نشان داد که چنانچه مردم آدرسی از بديل بدست آورند برای رسيدن به آن آهنگ سفرمی کنند و از پرداخت هزينه آن نيز ترسی بخود راه نميدهند. هخا و يا کسانی که در پشت آن طرح بودند يا بيش از حد ساده بودند و يا بی اندازه شياد، آنها يا نخواستند و يا درک نکردند که چنانچه کمی شعور بخرج دهند و وی را حتی به ترکيه نيز بفرستند قادر خواهند بود جمهوری اسلامی را از جای بر کندند. (اين البته از خوش شانسی ملت ما بود) اين اپوزيسيون اما از هيچ خردمند و رخداد مثبتی ناموخته، چه رسد از جريان سفيهانه هخا

posted by آينــه  # 4:23 AM