آزاد شو


*** اين وبلاگ منعکس کننده مطالب و مقالات حزب ميهن است ***


Saturday, December 22, 2007

 

مقـدمه ای بر مانيفست





زاد گـــاه
امير سپهر


انا الحق

گليم وجود خويش بتکانيم، خود باشيم و از خويشتن سخن گوئيم

کاســـه ی سر را تهی کـن وانگهی با سر بگو ........... کای مبارک کاسه ی سر عشق را پيمانه باش


Treat Others as You Would Like to be Treated
There are No Compromises to Integrity
Follow Up & Follow Through
Honor Your Commitments
When In Doubt, Ask Someone Who Knows!

مقدمه

من همان امام زمان و کاوه هستم
من نه آنم که زبونی کشم از چرخِ فلک ........ چرخ بر هم زنم ار غير مرادم گردد
آنچه در پی خواهد آمد باور های شخصی يک تلاشگر سياسی است که من باشم. اين نوشته ها تا آنجا ادامه خواهد داشت که همه چيز را شامل شود و هيچ چيز ناگفته نماند. سياست، فرهنگ، اقتصاد، اجتماع، آزادی های فردی و اجتماعی، تکليف مذهب و ملا ها ... و خلاصه همه چيز را در اين سلسله نوشته ها بروشنی خواهم آورد

باور ها و ايده های خود را در تمامی زمينه ها روی دايره خواهم ريخت. اما نه فقط به اين قصد که من بنويسم و تو به به گويی و در گذری. خير! نگارنده پس از سی و اندی سال کار سياسی می خواهم خود و ايده هايم را به تو عرضه کنم. اگر باور هايم را پذيرفتی انتظار دارم که با من همراه شوی. اگر عقايد و راه و روشم را منطقی يافتی منتظر کسی مباش. قدم پيش نه. فعلآ با يک ايميل نا قابل

نترس رفيق ! گمان مبر که کم هستيم. حق و حقيقت گر چه مطلق نيست، اما همان حقانيت نسبی را هميشه در کنار در صد بسيار کوچکی از مردم می توان جست. ميزان شعور گله از نامش پيداست ! کار های درست و بزرگ هميشه از تعدادی انسان خوش فکر و با اراده بر می آيد. در آنسوی احمدی نژاد منتظر امام زمان است و در اين سوی هم عده ای منتطر ظهور کاوه. باور کن کسی در راه نيست. ما خود کاوه و امام زمان هستيم

خوب بخوان! ببين آيا من يکی همان امام زمان و کاوه نيستم!؟ اما امام زمانی که قصد ندارد خون کسی را بريزد. امام زمانی که مردم را گريان نمی خواهد. امام زمانی که قصد دارد برای همنوعان خود مسرت و شادمانی و سعادت آورد و از همه مهم تر امام زمانی که نه مرتجع است و نه اهل تعارف و پرده پوشی


گـــاه دريـــا رفــتــن است
برجــــه طـــرب را ســـاز کــُـن ....... عيش و سماع آغـــاز کـُــن
خــوش نيست آن دف سرنگون ........ نی ، بـی نـــوا آو يـــخـــتــه

در همين سر آغاز مطلبی را بياورم که گرچه بسياری با دروغ عمدی آنرا کتمان می کنند، ليکن حقيقتی است انکار ناکردنی و کتمانش فقط از بی شهامتی است. کسی برايم نوشته بود که آقای سپهر، سکس که مهم نيست. برايش نوشتم دروغ می گويی آقا جان. ريا می کنی آقا جان. نوشتم اصلآ خدا کند که دروغ گفته باشی. چرا که اگر راست گفته باشی سخت ناخوشی و تنت نيازمند به ناز طبيبان. در آخر نوشتمش اگر راست نوشتی لطفآ فورآ به نزد پزشک متخصص ناتوانی های جنسی رو

آن دگری در عمل ديوانه ی هـِره و کـِره با خانمها در تلويزيون است، فيلسوف مأبانه اما می فرمود ای آقا ! مگر مشکل ما فقط دوست دختر و دوست پسر است !؟ از همين دغل بازی ها است که می شود فهميد ما تا چه اندازه ريا کار و چند چهره هستيم. می شود فهميد که ما در جهان آزاد زندگی می کنيم اما خود آزاد نيستيم. می شود فهميد که ما هنوز هم از افکار ارتجاعی و دروغهای مذهبی در رنج هستيم

و بد تر از همه می شود فهميد که ما هنوز هم زهره نداريم که از بديهی ترين حق بشر در پاسخگويی به طبيعی ترين نياز خود باز و بدون ترس دفاع کنيم. يعنی همچنان از تهمت هنجار شکنی و بی دينی و از اينگونه چيز ها می ترسيم. اصلآ مرده شوی اين هنجار های ما را ببرد که خود بد ترين ناهنجاری ها هستند. اگر کسی بشما گفت که هنجار شکنی کرده ايد، بدانيد که کمی آزاد شديد و بر خود و کرده ی خويش بباليد. نگارنده که از اين سخن مسرور و شادمان خواهم شد. اينکه ما از ابتدايی ترين و بديهی ترين نياز خود سخن گوئيم و دفاع کنيم بی عفتی و بی دينی نيست

بی دينی و بی ناموسی و بی شرافتی و بی غيرتی و بی آبرويی و بی عفتی و بی اخلاقی و بی معرفتی و پستی خلاصه بی همه چيز بودن اين صنعت نوين دختر به دبی و پيشاور و زنگبار صادر کردن است که ملا ها پايه گذار آن در ايران هستند. بی شرافتی و بی غيرتی و صورت مذهبی دادن به حيوانی ترين تجاوز، اين سنت چندش آور دختر به زور به کس دادن است

بی حيثيتی اين سنت تهوع آور چند همسری است و بد ترين نوع بی ناموسی و بی شرافتی و بی عفتی هم صيغه است، اين فحشا و تن فروشی بنام خداوند و رسول و مذهب و دين داری. نه اينکه دختری با پسری و خانمی با آقايی بنا به ميل شخصی خود سکس داشته باشد

اگر کسانی آزادی را فقط در مفاله ی آخوندی نوشتن سيد عبدالکريم سروش ها و حجت الاسلام محسن کديور ها و ابراهيم يزدی ها و جوک ملا حسنی نوشتن سيد ابراهيم می دانند، بنده فاش می نويسم که تمام تلاشم اين است که در درجه اول خانمها از دست اين کفن آزاد شوند. در ميخانه ها دوباره گشوده شود. خانمها با بيکينی در دريا شنا کنند، دختر و پسر بچه ها از همان اوان کودکی با هم به کودکستان و دبستان روند. شب ها تا سپيده دم همه جا بزن و بکوب و رقص باشد. از هم جا صدای موسيقی و قهقه ی مستانه بگوش رسد و دختر ها و پسر های جوان نه تنها دست در دست هم داشته باشند، بلکه همديگر را در کوی و برزن عاشقانه ببوسند

اينها نه زياده خواهی که پيش پا افتاده ترين حقوق شهروندان ما است. جامعه ی ما که چون کويت و سعودی و عراق و يمن ... نبوده. ما هر آنچه را که آوردم تا پيش از اين بلوای شوم داشته ايم. پس اگر من قدرت گيرم، اولين دستور کارم باز گرداندن زندگی و نشاط و زيبايی به جامعه خواهد بود. در ارتباط با ساير مسائل هم همينطور بی تعارف و پرده پوشی خواهم نوشت
-------------------------------------------------------------


مقـــــــــــدمه ای بر مانيفست


كس نيست كه تا بر وطن خــود گــريــد ------ بــر حــال تبــــاه مردم بــد گــريــد
دی بر سر مرده‏ ای دو صد شيون بود ------ امروز يکی نيست كه بر صد گريد


عبدالرزاق اصفهانی، کشته شده به دست مغولان


ما زندگان و کاميابان را دوست نمی داريم. قهرمانان برای ما آنانی هستند که يا کشته شده اند، يا بندی و اسير و يا حداقل اينکه در راه رسيدن به هدفی که داشتند سخت شکست خورده و ناکام ماندند. گذشته از نيمچه فرهنگ تحميلی با ضرب شمشير تازی، که سراسر مدح و ستايش اعراب شکست خورده است و ندبه و شيون و زاری برای به قتل رسيدگان تازی، در فرهنگ کلاسيک نو و کهنه و حتی اساطيری ما هم اقبال به جاودانگی رسيدن با بازندگان و کشته شدگان است

سياوش از فرهنگ و تاريخ اساطيری ايران از آنروی به فرهنگ و تاريخ مدون ما کوچ می کند و به جاودانگی می رسد چون خونش مظلومانه ريخته شده. ورنه بهرام چوبينه در عالم نزديک تر به حقيقت هزار بار دلير تر و بزرگتر از او بود

نام سياوش با همان پيشوند حزن انگيز سوگ (سوگ سياوش) است که برای ما قشنگی دارد. بی آن، اين شخصيت برای ما نه جاذبه ای دارد و نه اصلآ چندان معنايی. ما حتی دليل رويش اولين لاله ی داغدار را نيز به ريخته شدن خون او پيوند می زنيم. گلی که بجای آب باران و رود، خون سياوش می خورد و می بالد. داغ سياه آنرا هم به نشان داغ ماتمی بر جوانمرگی او بر جگر اين گل صحرايی تعبير می کنيم

همچنانکه در فرهنگ و تاريخ نوين ما هم دشت نيازمند بخاک و خون درافتادن جوانان برومند ايرانزمين است. زمين اين ملک بلاخيز خون می خواهد تا بارور و شاداب و زيبا گردد. يعنی تو گويی تا خون جوانان جگر گوشه ی ما به ناحق بر روی اين زمين نريزد، دشت و خاک و آب اين ملک استعداد بار آوردن حتی يک لاله ی صحرايی را هم نخواهد داشت. لاله ها در اين ملک فقط از خون جوانان وطن است که می دمند و از ماتم سرو قدا آن بخون افتادگان است که سرو ها خميده می شوند و بيد های مجنون پديد می آيند و طبيعت اين ملک را زيبا و دلربا می سازند

در اين فرهنگ از مانی و مزدک و بابک و مازيار گرفته تا بزرگمهر و حسنک وزير و قائم مقام و ميرزا تقی خان، و در وادی ادب از ابن مقفع و منصور حلاج و عين القضات گرفته تا سهره وردی و نسيمی و طاهره ی قرة العين همه و همه فقط از آنروی سلاطين قلب نسل اندر نسل ايرانيان می شوند چون شکست می خورند و يا اينکه چون به طرز فجيعی کشته می شوند

در حاليکه بيش از دهها هزار چون آنان می آيند و می روند اما چون مثله نمی شوند هيچکس نه آنرا در می يابد، نه باورشان می کند و نه حتی اندک توجهی بدانان نشان می دهد. منصور حلاج تا هميشه ماندگار می شود چون بطرزی فجيع کشته می شود، تراژيک می ميرد

از شرافت بگوئيم، سعيدی سيرجانی از حلاج چه کم داشت آخر؟ اما تا زنده بود آن مرد، چه کردند اين ايرانيان توطئه پرداز ناسپاس با آن يل! و حال که بخاک افتاده است و ديگر نيست، همه از دلاوری های او سخن می گويند و برايش مرثيه می خوانند. اما چه فايده، اما ...!؟

ما عقايد منصور حلاج را هيچ نمی شناسيم. اصلآ از حلاج جز همان يک جمله (اناالحق) چيز دگری نمانده تا ما آنرا بشناسيم. حتی مصرعی از اشعاری که بنام حلاج گفته می شود هم از وی نيست. آنچه ما می شناسيم و دوستش می داريم فقط آن مصيبتی است که بر سر حلاج رفته. ما صرفآ شيفته ی آن تراژدی منسوب به او هستيم

در نيمچه فرهنگ تحميلی عوام ما وضع از اين هم خراب تر است. برای عوام، از حمزه عموی محمد و امام علی و فرزندش حسين گرفته تا امام رضا و امام حسن عسگری همه از اين جهت مقدسند و دوست داشتنی چون به هدف نرسيدند و ناکام کشته شدند. در اين عرصه ايرانی مرگ ستا تا آنجا پيش می رود که اصلآ چند تنی را حتی از خود آورنده ی اين دين هم در جايگاهی مقدس تر و ستودنی تر می نشاند، از آنجمله هستند علی و حسين و رضا. سه امامی که چون به ضرب تيغ و زهر کشته می شوند، از خود رسول که به مرگ طبيعی از دنيا می رود مقدس تر می گردند

اين روحيه ی پرستش کامياب ناشدگان و نافرجامان دريغا که حتی در نزد ايرانيان کتابخوان و نسبتآ آگاه هم وجود دارد. از آنجا که نقد اشتباهات منجر به ناکامی هر شکست خورده، اساسآ بديهی ترين رسم خردمندی است، خردمندان ما اما شکست خوردگان را نه نقد، که بری از هر لغزش و اشتباهی دانسته و ايشان را به مقام الوهيّت می رسانند. امير کبير فقط و فقط از اينروی به فرزانه ترين و با کفايت ترين وزير ايرانی شهره می شود چون در فين کاشان به شيوه ای دلخراش رگ زده می شود

چنين است ميرزا ابوالقاسم قائم مقام فراهانی، کسی که ميرزا تقی خان بچه آشپز را در دامان خود پروريد. او نيز چون در عمارت نگارستان به طرز جگر خراشی کشته می شود در تاريخ به مقامی قدسی ارتقاء می يابد و اسطوره می گردد. امير کبير و قائم مقام البته هر دو از بزرگترين شخصيت های دو صد سال اخير ايران هستند. اما کارنامه ی همين دو شخصيت بزرگ هم آنطور که مردم شکست ستا و کشته پرست از آنان ستايش بعمل می آورند بی لغزش نيست

ميرزا تفی خان صرفنظر از پشت کردن به زن و فرزند پس از راهيابی به دربار و رسيدن به وصال خواهر نوبالغ سلطان، گاه اعمالی انجام می دهد که فقط از يک کله خر بی منطق حزب الهی بر می آيد. او ايرانيان بهايی را آنچنان بی محابا و سفاکانه قتل عام می کند که گويی خلخالی روزگار خود است. آنهم فقط به جرم دگر باوری. ميرزا ابولقاسم فراهانی هم ضمن اينکه کسی است که معاهده ی ننگين ترکمن چای به امضاء اوست، همان بی رحمی هم هست که آخرين مراسم ننگين ميل به چشم کشيدن و کور کردن در ايران به دستورش انجام می پذيرد

قائم مقام عاشق مقام، برای اينکه وفاداری خود را به سلطان آتی نشان دهد و مقام صدرات را در آينده برای خود تضمين کند، جهانگير ميرزا و خسرو ميرزای قاجار را در قلعه ی اردبيل کور می کند تا برادر عليل تر از کور آنان، احمد ميرزای لاابالی و جن زده را به پادشاهی ايران برساند و جامه ی صدارت پوشد. البته بر اساس قانون طبيعت، مزد اين سفاکی خود را هم عاقبت به صورت فرمان قتل خويش از آن شاه جن زده دريافت می دارد

نا گفته نماند که گر چه آن معاهده ی ننگين ترکمن چای به خط و امضاء قائم مقام است. ليکن وی در شکست منجر به تحميل آن عهد نامه نقشی اساسی نداشت. با اين وجود باز هم بخت با وی يار بود که کشته شد. ورنه در صورت مرگ طبيعی، بی هيچ ترديدی امروز فقط به جرم همان دست خط ايران فروشی هم که شده برای ما يکی از خائن ترين و منفور ترين چهره ها محسوب می شد. اما همين فرهنگ شهيد دوستی باعث شد که آن دست خط و ضمانت گرفتن از روس ها برای تداوم پادشاهی در خاندان عباس ميرزای قاجار و کور کردن و ساير خطاهايش همه از ذهن ها زدوده شود

اين ويژگيها که آوردم تازه مربوط به نسل های گذشته بود. چه که حال اين مردم ديگر از شکست خورده و کامياب، از سيلی زن و سيلی خور، از مظلوم و ظالم و زنده و مرده به يک اندازه گريزانند. ايرانی حال از زمين و زمان دل بريده است. اين ملت احساساتی که صد ها سال برای مظلوميّت حسين بر سر زده و فرق خود شکافته، حال با واقعيّت های هولناکی مواجه گشته

او با اين حقيقت روبرو شده که آن طايفه که قرنها حسين را شهيد عدالت خوانده و از معنويّت و حق و عدالت دم زده اند، آن مردان بظاهر زاهد و طرفدار حق و عدالت که صد ها سال بر سر معابر و منابر شمر و خولی و يزيد را لعنت کرده اند، حال که بر کرسی های قدرت تکيه زده اند، خود تجسم عينی تمامی آن پستی ها و پلشتی ها و حق ستيزی هايی هستند که در طی قرون آن را بر يزيد و شمر و خولی منتسب می کردند. ايرانی حال شيخ و ملا و آيت الله را مظهر بی معنويتی و تجمل پرستی و حق کشی می داند نه ابوسفيان و يزيد و معاويه را. اکنون برای دسته ای از ايرانيان رحمان ابن ملجم است که قهرمان عدالت است نه علی ابن ابيطالب

آری حال که روحانيّت اين ملت که فی النفسه می بايد الگوی زهد و پرهيزکاری و مروج اخلاق و انسانيّت و گذشت و مدارا در جامعه می بود، خود از هر قشر و طبقه و طايفه ای بی معنويّت تر و دزد تر و کثيف تر وجانی تر از آب در آمده، ديگر تمامی بنيانهای اخلاقی جامعه تخريب گشته. راستی و برادری به افسانه مبدل گشته، دروغگويی به زرنگی تبديل نام يافته و رأفت جای خود را به مردم کشی سپرده و از تمامی اينها بد تر و خانمان برباده تر اينکه، حال هم اعتماد بکلی از ميان ايرانيان رخت بربسته و رفته است و هم اينکه روحيه ی تعاون و همياری در ميان ما به شدت ضعيف گشته

و خلاصه حال که ديگر حتی تمامی سياسی های اين ملت هم کم و بيش خائن و يا تو زرد از آب در آمده اند و روشنفکرانش هم از کلاه نمدی ها هم بی عقل تر، من يک لاقبا آهنگ آن دارم که با ارايه مانيفستی ديگران را به همکاری دعوت کنم

پس در چنين اوضاع و احوالی که ظاهرآ ديگر سنگ بر روی سنگ بند نمی شود، چنانچه کسانی تصور کنند که کار من به مثابه آب در هاون کوبيدن و خود را خراب کردن است، غير منطقی به نظر نخواهد آمد. نگارنده اما چنين تصوری را ناشی از نگرشی ژرف نمی بينم. چه که باور دارم، گر چه بظاهر همه ی ارزش های اخلاقی ما تخريب گشته، ليکن اين وضع نه انتخابی بلکه يک اوضاع تحميلی است. سخت هم معتقدم که مردم ما از اين بی معنويتی ها آزرده هستند و اتفاقآ پيش از هر زمان ديگری تشنه ی بازگشت به ارزشهای انسانی و سنتی خود

ايرانی به فرهنگ و سنت های تاريخی خود زنده است و معنويّت هم نگين اين فرهنگ. ايثار، کمک به افراد فرودست، جوانزنی و جوانمردی، گذشت، عياری و دهش، امانتداری و نوعدوستی همه و همه از بنيادی ترين اصول سنت های اين مردم بوده که هيچ ايرانی حقيقی حتی در دشوار ترين شرايط فردی و اجتماعی هم بدانها پشت نکرده. حتی پست ترين مردمان ما نيز هيچگاه و در هيچ زمانی حال به ظاهر هم که شد، بی مروتی و نازنی و نامردی و نارو زدن را زرنگی و ارزش به حساب نياورده اند. پس نگارنده سخت باور دارم که هنوز هم اين ارزشها در ژرفای وجود هر ايرانی موجود است

با چنين باوری هم هست که اعتقاد دارم کار ما گريه کردن بر مزار سنت ها و ارزش های ملی ايرانيان نيست که اين هر دو هنوز هم زنده هستند. اگر جنبش و تکانی از مردم نمی بينيم، ايراد از ما است که راه بر انگيختن اين احساسات و ارزش ها را در آنها نمی دانيم. اين کار هم بيش از آنکه کاری صرفآ سياسی باشد، يک کار فرهنگی سياسی است. تصور فردی من اين است که تنها راه بر انگيختن اين عواطف و احساسات زيبای ايرانی و احيای اين ارزش ها، فقط و فقط در راست بودن با مردم است. البته آنگونه راستی که مردم آن را منطقی دانسته و حس و باور کنند

ما حال با مردمی سر و کار داريم که با وعده های ذهنی نمی توان از آنان انتظار همراهی داشت. اين مردم حال ديگر خيلی واقع بين تر شده و تا اندازه زيادی از ذهنگرايی به عين باوری و از مطلق گرايی به نسبيت باوری رسيده اند. آنچه به سياست مربوط می شود، مردم در حال شناختن و ديدن رنگهای ديگری هم جز سياه و سپيد هستند. ايرانی ملا گزيده اينک از نظر من حقيقت هر چيزی را دوست می دارد، ولو که آن حقيقت زياد هم مطلوب نباشد. حقايق ذهنی برای ايرانی امروز ديگر نه پذيرفتنی است و نه جاذبه دارد

کسی که بار ها به شدت گول وعده های زيبا و بزرگ را خورده ديگر هيچ علاقه ای به شنيدن وعده های بزرگ ندارد. او حال می خواهد با مدد انديشه خود بداند که چه چيزی دست يافتنی است و چه چيزی سراب. و اگر به وی همان وعده هايی داده شود که خود نيز با مدد انديشه خويش به تحقق آنها باور دارد، بی گمان حرکت خواهد کرد. خلاصه اينکه من ضمن پذيرش همه ی اين صدمات اخلاقی که در اين سه دهه به مردم ما خورده، اما همچنان سخت باور دارم که ما در درون خود همان مردم عيار و خوب هستيم. فقير گشته ايم اما فقر ما فقر مادی است نه فقر روحی

من هنوز هم ايمان دارم که ريشه ی ميهن دوستی و برادری در ميان ما نخشکيده، هنوز هم همه ايرانيان از خود بيگانه نگشته اند، انصاف و مروت و جوانزنی و جوانمردی در ميان ما تمام نشده. هنوز هم همچنان گوشهای شنوايی برای شنيدن حرفهای منطقی وجود دارد. هنوز هم دلهايی حقيقتآ نگران اين سرزمين اجدادی است و هنوز هم برای نجات ايران از اين ننگ و بی معنويتی دير نشده. با همين باور ها هم در همين روزگار تلخ تر از زهر مانفيست خود را بيرون می دهم. با اين اميد که با از خود گذشتگی و همراهی بتوانيم اين روزگار را پشت سر نهاده و بار دگر به روزگاری چون شکر رسيم

من کيستم


مرا از آن غيرت آيد كه هركسى در احوال مصيبت زدگان نگاه كند از راه تماشا ـ عین القضات همدانی ...

اولين پرسش البته اين خواهد بود که اصلآ من کيستم که می خواهم مانيفست بيرون دهم؟ آنهم در اين سياه ترين دوران ايران، در جوی پر از بی اعتمادی و آکنده از فحش و ترور شخصيّت و پر از حسادت. بی هيچ سرمايه ای. بی اينکه دولتی بيگانه حامی خود داشته باشم و ميليون ها دلار پول در اختيارم قرار دهند، بی اينکه از پيش با حاتم بخشی عده ای را گرد خود جمع کرده باشم و يا بی اينکه حتی بدليل اشتباهات فاحش و يا خيانت های سابقم به اسم و رسمی رسيده باشم

اين آخرين مورد را از اينروی آوردم که برعکس همه جای دنيا، در ملک ما خطا و خيانت رسمی هم وجاهت می آورد آخر. سالها برای اتحاد شوروی جاسوسی کردن، بانک زنی، تروريست بودن، در پيروزی انقلاب ايرانکش سهم عمده داشتن، مدتی پاسدار خمينی بودن و حتی خيانت رسمی به ايران کردن همه و همه از مواردی هستند که در ملک ما جزو سوابق درخشان سياسی محسوب می شوند و مشروعيّت می آورند

بهر روی؛ من چون قبل از انقلاب هم ضد آخوند و انقلاب بودم و شورويچی و چريک هم نبودم و از همان ابتدا از خاتمی شياد هم چون خود خمينی نفرت داشتم خوشبختانه يا شوربختانه فاقد چنين پيشينه ی درخشان سياسی هم هستم

خيلی ها مرا نصيحت کردند. خيلی ها! که حرفت را گوش نخواهند کرد. خودت را ضايع مکن. رها کن اين ملت بی رمق ... را. کسی در اين روز ها حوصله ی اين حرفها را ندارد. رژيم ترتيب کارت را خواهد داد. تو که امکانات نداری. يعنی تو گمان می بری اين اژدها های سه سر امانت خواهند داد که سر بلند کنی. مگر عقل خودت را از دست دادی. قصد داری هخا شوی. تو که تريبون و صدا و راديو تلويزيون نداری ووو

آری، من نه تنها اينها را می دانم حتی بدين نيز باور دارم که حال در ملک ما تا يک انيرانی پست و پلشت و بی آذرم و شرف سرت را گوش تا گوش نبرد، کسی ميهن پرستی تو را باور نمی کند. من می دانم که نود درصد از هم ميهنانم در اين ساحل امن اصلآ به ريش افرادی چون من می خندند. همانان که عقل و شعور و شرف و وجدان داشتن و مترقی بودن را فقط در پی خوشی و کنسرت و جوک بودن می پندارند، و حتی در وطن فروشی

بزرگترين فداکاری هاشان هم در راه آزادی ايران، يا تلفن زدن به تلويزيون ها و شعار دادن است، يا امضای طومار، يا ايميل پراکنی و يا خنديدن به جوک های سيد ابراهيم. همان بی هويت شدگان و مسخ شدگان که اصلآ يادشان رفته که ايران در کجای جهان واقع شده و حال ايرانی بودن را فقط در رقص بندری و بابا کرم را می دانند و خوردن چلوکباب با پياز خام

آنان که خيال می کنند با يک دفترچه که پاسپورتش می نامند، ديگر اروپايی و آمريکايی شده اند. آن بی خبران که نمی دانند حتی بدليل زاده شدن در ايران هم امروز جزو پست ترين و بی هويت ترين آدمها در اين دنيا محسوب می شوند. آن سفلگان خوش پوش ناخوش درون که رسوای عالمند و خود از اين رسوايی و بی شرافتی خود بی خبرند

آری من همه اينها را می دانم. می دانم که منم و همين وب سايت فکسنی که دارم. تازه اين را هم می دانم که همين وب سايتم نيز بازديد کنندگان فراوانی ندارد. بازديدکنندگان بزرگ را حال دو سايت گوز آنلاين و چلغوز که متعلق به يکی از عاشقان سينه چاک احمدی نژاد است دارد، سايت گويا که بنگاه توده اکثريت و حسين الله کرم و اصلاح طلبان است، سايت دکتر عليرضا نوری زاده افشاء الدوله و سايت سيد ابراهيم نبوی خود مسخره تر از ملا حسنی و سر سپرده تر از فاطمه رجبی و دلقک تر از احمدی نژاد

اما من هيچ اهميّتی نمی دهم، هيچ! چون مخاطبان من اصلآ آن تيپ ها نيستند. من هيچ کاری به عاشقان گوز آنلاين و چلغوز ندارم که بر اسافل خواهر و مادر خود می خندند. با آن دسته که شرح بی شرافتی و رسوايی جهانی خود و ميهنشان از زبان الوات را مايه ی خنده و تفريح و انبساط خاطر خود بحساب می آورند. من با آنانی کار ندارم که فقط به آگاه شدن از تجاوز به شرف و حيثيّت انسانی و ملی خود توسط دکتر نوری زاده دلخوشند و دگر هيچ. مخاطبان من کسانی نيستند که به احمدی نژاد و ملا حسنی می خندند، من با آن دو ـ سه در صد ايرانی با شرف و رگ داری کار دارم که از ديدن احمدی نژاد ها از شدت سر افکندگی به گريه می افتند

اصلآ حتی اين هم برای من مهم نيست که کسی حرفهای برآمده از جگر سوخته ام را باور کند يا نه. من اهميّت نمی دهم که بگويند فلانی عقده دارد. من که خودم می دانم آنچه دارم رگ است. رگ غيرت و شرف ملی. ميهن دوستی است. درد است و دردی جگر سوز. ايران دوستی است، آنهم نه تا سرحد مرگ، بلکه تا در آغوش کشيدن خود مرگ

حال تو به من تا مغز استخوان آذری، بگو که يک شونيست فارس هستم! چه اهميّت دارد. بگو دروغگو هستم، چه تفاوتی به حال من دارد. باورت بشود يا نه، من پس از قادسيه ی شوم پنجاه و هفت، با سقوط ميهنم همه چيز خودم را در اين دنيا باخته ام. حتی مزه و سليقه و هوس برای زندگی لوکس و مرفه را. بيست و نه سال است که هيچ غذايی برايم مزه نداشته. هيچ مشروبی مرا سر خوش نکرده، هيچ خانه و باغ و ويلايی چشمم را نگرفته، هيچ لباس شيکی در من شوقی برای پوشيدنش بر نيانگيخته. هيچ اتومبيلی چشمم را نگرفته

ساده اما با پوزش و باز هم پوزش بنويسم که من بعد سقوط ميهنم حتی ديگر از بودن با زيبا ترين خانمها هم لذتی نبرده ام. مادرم مرد و نتوانستم بر گورش بگريم. پدرم مرد و اصلآ نمی دانم کجا مدفونش کردند. حتی حال نمی دانم اصلآ چند برادر و خواهرم زنده هستند. چون بيش از پانزده سال است که برای آزار نديدن بيشتر خانواده ام از رژيم از بابت کار های سياسيم، حسابم را بکلی از آنان جدا کرده ام

بيش از يک و نيم دهه است که هيچ ارتباطی با فاميلم در ايران ندارم. هيچ، حتی از راه ايميل. اينها را نمی نويسم که ترحم برانگيزم. مرا به ترحم کسی نياز نيست. چون هنوز هم خود را چون کوه می دانم. تا دم مرگ هم با رژيم انيرانی حاکم بر کشورم مبارزه خواهم کرد. اگر آمدی در کنار تو، اگر نيامدی در کنار همين اندک يارانم که مرا قبول دارند. من گر چه مانيفست خود را با اميد جلب همکاری هم ميهنانم منتشر می سازم، اما هيچ اصراری ندارم که کسی مرا باور کند. نيازی هم به گدايی همکاری ندارم

اينها را نيز بياورم که من انشاء نويس نيستم. روشنفکر و روشنگر نيستم. فيلولوژيست و زبان شناس نيستم. پژوهشگر و تاريخدان نيستم. اگر می نويسم فقط و فقط هدفم کمک به آزادی ايران است. نيت درونيم که اين است، حال اگر بقول سعدی نفسم در نمی‌ گيرد و آتشم در هيزم تر بعضی ها اثر نمی کند، يا بضاعت من از دانش سياسی به حد کافی نيست، يا اينکه من کارم درست است، اما ای دريغا که آينه ‌داری در محلت کوران پيشه کرده ام، البته باز هم بقول همان خردمند شيرازی

نگارنده اگر به دنبال نامور شدن در پهنه ی ادب بودم، هرگز و هرگز متن هايم را بدون غلط گيری منتشر نمی کردم. اگر سودای ابر روشنفکر شدن در سر داشتم، حتی سه در صد از آنچه که تا کنون منتشر کرده ام را اينگونه بی محابا و بدون وسواس منتشر نمی کردم. چه بسيار پيش آمده که من تمام شب را تا پگاه به نوشتن مشغول بوده ام و سپيده دم، قبل از اينکه به دنبال کسب نان و آب و کرايه خانه ام بروم، نوشته را روی سايت گذارده ام و تازه يکی ـ دو روزی پس از انشار هر نوشته ام، آنزمان که فرصت داشتم به علط گيری آنها پرداخته ام

هيچ هم از اين بابت دچار ناراحتی نشدم. چون در حالی که شرف و حيثيّت و آبروی ايران و ايرانی در جهان تا اين اندازه به لجن آلوده گشته و ايران در حال از دست رفتن است، من اصلآ اينگونه مسائل را اموری پيش پا افتاده می دانم. نگارنده حالت سربازی را دارم که در ميدان جنگ و در ميانه دفاع از ميهن و هستی و شرافت سربازيش، می بيند که خاکش در حال از دست رفتن است و با عجله و نگرانی تند تند نامه می نويسد و ياری می طلبد

با چنين حسی درونی هم هست که بطور طبيعی نه ديگر می توانم هوش و حواس خودم را بر روی موضوعی که در باره ی آن می نويسم کاملآ متمرکز کنم و نه اصلآ ديگر از نظر خود فرصت آنرا دارم که سر صبر بنشينم و اندر فوايد دموکراسی و اندر مضار تئوکراسی مقاله ی های وزين روشنفکری بنويسم

پس، من از ديد خود نه يک اديب و شاعر و فرهنگور و روشنفکر فرهيخته، بلکه فقط يک ميهن پرست ساده هستم. همين است که اهميت نمی دهم که يگانه را با صفت تفصيلی يا عالی بنويسم. برايم مهم نيست که در نوشته هايم توجيه را توجيح بنويسم، حتی را با ی بنويسم و يا با الف، هژده را با جيم بنويسم يا با ژ و حويج را با ه يا با ح. ديرگاهی هم هست که خود را ديگر جزو اپوزيسيون نمی دانم. ضمن اينکه، معتقدم اساسآ اپوزيسيونی وجود ندارد که من هم جزو آن باشم

اپوزيسيون کجا بود! ما اگر اپوزيسيون داشتيم که اصلآ حال احمدی نژادی در کار نبود که در جهان راه بيفتاد و هر روز در يک نقطه از آن به صورت ايران و ايرانی آب دهان اندازد. ايران بر باد است و کشور ما امروز به تحقيق در عالم عقبمانده ترين کشور گيتی، در جهان حقيقت ملای متحجر و بی سر و پايی سلطان قدر قدرتمان است و دلقکی رئيس جمهور قوی شوکتمان، سنگسار و قطع عضو هم که در حال حاظر فقط در ايران ما است که حالت قانونی دارد

آنگاه اينسوی آب، عده ای از مرحله پرت نشسته اند و خود را ابر روشنفکران جهان و مترقی ترين آدم های روی زمين بحساب می آورند. بخواب رفتگانی که در عالم رويا و ناپيدا حتی پيشرفته ترين دموکراسی های جهان را هم اخی می دانند، بيست و نه سال هم هست که در حال مسابقه ی انشاء نويسی هستند. چنانچه نام اين گروه اپوزيسيون است، بی پرده بنويسم که من يکی که ننگ دارم جزو اين اپوزيسيون باشم

ميهن دوستی و آزادی خواهی به عمل است نه حرف. اينکه کسی مبارزه را در نوشتن مقاله در باره ی سکولاريسم و آزادی و حقوق بشر... خلاصه کند، در اين مقطع حساس تاريخ ما پشيزی ارزش ندارد. چنانچه کسی تمامی کتابهای عالم را هم که خوانده باشد، اگر دلاوری نداشته باشد و آستين همت بالا نزده و وارد ميدان کارزار نشود، وجودش برای ايران به اندازه ی يک حمال هم ارزش ندارد

اصلآ مگر ستار خان در هاروارد و سوربن و آکسفورد و رنه دکارت تحصيل کرده بود که نامش تا ابد در تاريخ اين مرز و بوم بعنوان سردار ملی حک شد. آن دلاور مرد نه چيزی راجع به انفلاب فرانسه می دانست، نه ولتر و روسو و کانت را می شناخت و نه اصلآ می دانست که سکولاريسم را چگونه بايد تفلظ کرد و اين سکولاريسم مکيدنی است يا ماليدنی. آن پهلوان ايرانی که حتی فارسی را هم درست نمی دانست يک نعلبند اسب و خر و قاطر بيشتر نبود

بنا بر اين آنچه او را جاودان ساخت نه مدارک دکترای نداشته اش، بلکه شرف و شجاعت و رگ ميهن دوستی آن انسان شريف بود. ايران امروز هم فقط به سربازانی بی ادعا اما دلاور و پاک سرشت چون ستار خان ها و باقر خان ها و حاج شفيع قناد ها و علی ميسيو ها ... در ميدان مبارزه نياز دارد نه مبارزان کامپيوتری و ژيگولو های گنده گوی در پشت ميکروفون ها و يا انشاء نويسان از مرحله پرت




|


<< Home

Archives

May 2004   June 2004   July 2004   August 2004   September 2004   October 2004   November 2004   December 2004   January 2005   February 2005   March 2005   April 2005   May 2005   June 2005   July 2005   August 2005   September 2005   October 2005   November 2005   December 2005   January 2006   February 2006   March 2006   April 2006   May 2006   June 2006   July 2006   August 2006   September 2006   October 2006   November 2006   December 2006   January 2007   February 2007   March 2007   April 2007   May 2007   June 2007   July 2007   August 2007   September 2007   October 2007   November 2007   December 2007   January 2008   February 2008   March 2008   April 2008   May 2008   June 2008   July 2008   August 2008   September 2008   October 2008   November 2008   December 2008   January 2009   February 2009   March 2009   April 2009   May 2009   June 2009   July 2009   August 2009   September 2009   October 2009   November 2009   January 2010   February 2010   March 2010   April 2010   May 2010   June 2010   July 2010   September 2011   February 2012  


Not be forgotten
! بختيار که نمرده است

بخشی از نوشته های آقای دکتر امير سپهر ( بنيانگذار و دبيرکل حزب ميهن ) :

سخن بی هنر زار و خار است و سست

چرا انقلاب آرام در ايران ناشدنی است؟

! دموکراسی مقام منظم عنتری

نوروز ايرانی در رژيمی ايرانی

بوی خوش خرد گرايی در نوروز

نامه ای به سخنگوی وزارت خارجه

!اصلاح جمهوری اسلامی به سبک آمريکا

!رژيم و دو گزينه، شکست، شکست ننگين

! لاابالی ها شال و کلاه کنيد

اسلام را کشف کنيم نه مسخره

ماندگاری ايران فقط به ناهشياران است !؟

!نه نه، اين تيم، تيم ملی ما نيست

فرهنگ نکبت، فرهنگ عزت/پنجمين بخش

فرهنگ نکبت، فرهنگ عزت/بخش چهارم

فرهنگ نکبت، فرهنگ عزت/بخش سوم

فرهنگ نکبت، فرهنگ عزت/بخش دوم

فرهنگ نکبت، فرهنگ عزت/بخش نخست

فرهنگ سازی را بايد از دکتر شريعتی آموخت

دانشمندان اتمی يا الاغهای پاکستانی

راه اصلی ميدان آزادی خيابان شاهرضا است/بخش دوم

راه اصلی ميدان آزادی خيابان شاهرضا است/بخش نخست

مبارزان ديروز، بابا بزرگ های بی عزت امروز

پيش درآمدی بر چيستی فرهنگ

ملتی در ميان چند طايفه رويا پرداز دغلباز

مشکل نه دستار که مسلک دستاربندی است

بی فرهنگی ما، عين فرهنگ ما است

! نابخردی نزد ما ايرانيان است و بس

!خود همی گفتی که خر رفت ای پسر

ولله که کابينه احمدی نژاد حقيقت ما است

است( Oedipuskomplex )رنج ما ازعقده اوديپ

غير قمر هيچ مگو

اين نه گنجی، که عقيده در زندان است

جمهوری خواهی پوششی برای دشمنان ملت

شاه ايران قربانی انتقام اسلامی

کار سترگ گنجی روشنگری است

گنجی اولين مسلمان لائيک

واپسين پرده تراژدی خمينی

انتخابات اخير پروژه حمله به ايران را کليد زد

جنگ آمريکا عليه ايران آغاز شده است

انتصاب احمدی نژاد، کشف حجاب رژيم

حماسه ديگری برای رژيم

برادر احمدی نژاد بهترين گزينه

انقلابی که دزديده شد؟

معين يک ملا است، نه مصدق

بزنگاه سرنوشت رژيم ايران !/ بخش سوم

بزنگاه سرنوشت رژيم ايران/ بخش دوم

بزنگاه سرنوشت رژيم ايران/ بخش نخست

فولادوند همان جنتی است

اکبر گنجی، ديوانه ای از قفس پريد

دموکراسی محصول انديشه آزاد از مذهب است

تفنگداران آمريکايی پشت مرز هستند

رئيس جمهور اصلی خامنه ای است

!دانشجويان سوخته را دريابيد

دغلبازان ملا مذهبی

!خاتمی خائن نبود، رفسنجانی هم نيست

فندق پوست کنده

خيانتی بنام انقلاب اسلامی

ايران، کارگاه بی کارگر

آزادی کمی همت و هزينه می طلبد

نمايش لوطی عنتری در ملک جم

نخبگان نادانی

بوی باروت آمريکايی و رفسنجانی

آقای خمينی يک پيغمبر بود نه امام

انديشه زوال ناپذير است

اپوزيسيونی ناکارآمد تر از هخا!

زنهار که ايرانی در انتقام کشی خيلی بی رحم است!

سخنی با امضا کنندگان بيانيه تحليلی 565

...بر چنين ملت و گورپدرش

واپسين ماههای رژيم يران

اصول اعتقادی دايناسورها، طنزنوروزی

يادت بخير ميسيو، يادت بخير

امتيازی برای تسخيرايران

اشغال نظامی ايران وسيله ايالات متحده

چهارشنبه سوری، شروع حرکت تاريخی

بد آگاهی و فرهنگ هفت رگه

جرج دابليو بوش، آبراهام لينکلنی ديگر

روحانيّت ضد خدا

استبداد خاندان پهلوی بلای جان ملا ها

آمريکا در خوان هقتم

عقل شرعی و شرع عقلی

واکنش مردم ما به حمله نظامی آمريکا

عشق های آقای نوری زاده

به هيولای اتم نه بگوئيم

موشک ملا حسنی و اتم آخوند نشان بزبان کوچه

رفراندم امير انتظام يا سازگارا، کدام ميتواند مشکوک باشد ؟

آيا مخمل انقلاب به خون آغشته خواهد شد؟

کاندوليزا رايس و بلال حبشی

سکس ضرورتی زيبا است نه يک تابو

نام وطنفروشان را به خاطر بسپاريم

طرح گوسفند سازی ملت ايران

آب از سر چشمه گل آلود است

رژيم ملا ها دقيقآ يک باند مافيا است

نوبت کشف عمامه است

فرهنگی که محشر می آفريند - دی جی مريم

ملا ها عقلمان را نيز دزديده اند

فقدان خرد سياسی را فقدان رهبريّت نناميم

ابطحی و ماری آنتوانت ـ وبلاگ نويسان تواب

نادانی تا به کی !؟

آزادی ايران، نقطه شروع 1

آزادی ايران، نقطه شروع 2

هنر سياست

ايران و ايرانی برای ملا ها غنيمت جنگی هستند

شب تيره، نوشته ای در مورد پناهندگی

انقلاب ايران، آغاز جنگ سوم بود

اين رفراندوم يک فريب است

سپاه پاسداران، شريک يا رقيب آمريکا

خامنه ای پدر خوانده تروريسم

فرهنگ پشت حجاب

کمونيسم همان حزب الله است

داريوش همايون چه ميگويد؟

اينترنت دنيای روانپريشان

خانه تکانی فرهنگی

فردا روشن است

عين الله باقرزاده های سياسی

آن که می خندد هنوز

اپيستمولژی اپوزيسيون

انقلاب سوسول ها

درود بر بسيجی با و جدان

روشنگران خفته ونقش چپ

فتح دروازه های اسلام

حزب توده و نابودی تشيّع

جنگ ديگر ايران و عراق

درد ما از خود ما است

يادی ازاستبداد آريا مهری!؟

ابر قدرت ترور

کدام مشروطه خواهی؟

برای آقای سعيد حجاريان

تراژدی ملا حسنی ها

مارمولک، سری 2

پهلوی پرست ها

هخا و تجمع اطراف دانشگاه

هخا و خاتمی، دو پسر عمو

تريبونال بين المللی

پايان ماه عسل فيضيه و لندن

طرح آزادی ايران 1

اولين و آخرين ميثاق ملی

اطلاعيه جمهوری خواهان

يک قاچاقچی جانشين خاتمی

فهم سر به کون

توطئه مشترک شريعتمداری

انگليس و ملا

نفت، رشوه، جنايت و

عنتر و بوزينه وخط رهبری

اروپايی و ملای هفت خط

ايران حراج است، حراج

درسهايی ازانتخابات آمريکا

عنکبوت و عقرب

بر رژيم اسلامی، نمرده به فتوای من نماز کنيد

پوکر روسی فيضيّه با پنتاگون

به ايران خوش آمديد کاندوليزای عزيز

مسخره بازی اتمی اروپا و ملا ها

انتلکتوليسم يا منگليسم

آبروی روشنقکران مشرق زمين


رسالت من بعد از نوژه

بی تفاوت نباشيم

نگاه خردمندانه به 28 مرداد


سايه سعيدی سيرجانی :

مسئوليت، نوشته ای در ارتباط با رفراندوم

پرسش شيما کلباسی از سايه در ارتباط با طرح رفراندوم

هويت، به همراه يک نوشته از فرزانه استاد جانباخته سعيدی سيرجانی با نام مشتی غلوم لعنتی

بچه های روستای سفيلان

امان از فريب و صد امان از خود فريبی

دريغ از يک "پسته" بودن

رنجنامه کوتاه سايه

بر ما چه ميرود


روشنگری های شهريار شادان از تشکيلات درونمرزی حزب ميهن :

خمينی؛ عارف يا جادوگر ؟

ما جوانان ايران بايد

حکومت خدا (1)

می گوید اعدام کن

راهی نوین برای فردای ایران


رنجنامه معصومه

شير ايران دريغ!


حافظ و اميرمبارزالدين

دلکش و ولی فقيه


کانون وب‌لاگ‌نويسان ايران-پن‌لاگ


کانون وبلاگ نويسان



This page is powered by Blogger. Isn't yours? Weblog Commenting and Trackback by HaloScan.com eXTReMe Tracker