آزاد شو

US Policy and the Iranian Democracy Movement:


A Third Option
By Mohammad Parvin (03/18/2006)


The blunt statements against Israel recently made by Iranian President Mahmoud Ahmadinejad, as well as his government's blatant resistance to international monitoring of its atomic program, have put the Western states in an awkward situation. They have been forced to take a position in order to save face in front of their own people and the world community. However, it remains to be seen whether the US will redefine its old policy that was tough in words and soft in action. The recent historical background of this policy may be summarized as follows:


Tough positions were taken and harsh statements were made by US authorities, led by President Bush, towards Iran. The harshest comment about Iran was made by the President in his State of the Union Speech on January 31, 2002. He named the regime of Iran, along with Iraq and North Korea, an axis of evil aiming to threaten world stability.


These tough positions and harsh rhetoric were not manifested in any real action. Twenty-seven years of so-called sanctions have existed mostly on paper and have never been fully enforced. Many US companies including Halliburton and GE have dealt with the Islamic Regime of Iran (IRI) during the entire period that sanctions have been in effect.


The Islamic Regime and its lobbyists, such as AIC, the American Iranian Council, that have been lobbying for years for unconditional U.S. relation with the Islamic Regime, manipulated the current US policy by characterizing it as a strategic plan for future military intervention.


The EU states and certain factions within the US government adopted a policy that was advocated by the IRI lobbyists. To take advantage of the public opinion in opposing the military intervention, due to the complications in Iraq, the West has utilized another extreme policy; the policy of appeasement.


This policy acknowledges the terrorist activities and all the wrongdoings of the Islamic Regime while concluding that engagement and friendly relations with the IRI could ultimately control and change its behavior.


The US policy towards Iran has been portrayed as a black and white policy that seeks either military intervention or friendly relations with the Islamic Regime. The Islamic Regime agents, US/Iranian lobbyists, and many among EU states have conveniently exaggerated the military intervention to be able to promote their own policy of appeasement.


In reality, having considered the complexity of the situation and all limitations, the US is currently hoping to avoid military action and the Iranian Regime is using this as leverage to take its recent tough positions in its stance against the US and is envisioning a win-win situation:


The IRI understand the interests of, and has relations with, the EU, parts of the US policy makers and their political machine. They see the very real limitations on US ability to engage in large scale military actions. Therefore, the regime is able to manipulate this situation and obtain the maximum incentives from the West while giving up as little as possible.


In the event of a military strike by the US or Israel, the IRI would consider themselves victims of aggression, attracting the sympathy of the world community and crushing the Iranian opposition harder than ever. By standing against US aggression, they would become the champion of the people in the region, gaining the greater support of terrorist groups, and allowing the Islamic Regime to expand its hegemony in the region.


This win-win situation can be turned into defeat if the Iranian people and their struggle for a secular democracy are not ignored. The west should realize that even if the Islamic Regime complies with all their announced terms and conditions on its atomic program and its relations with Israel and so on, it is still a terrorist regime that has been terrorizing the Iranians for twenty-seven years and it will remain a danger to the entire world.


It is naive and unrealistic to believe that the behavior of the Islamic Regime can be changed through the use of incentives. The idea of exporting the Islamic revolution is a fundamental part of the regime. There is an organization called Ghods' Army created by the regime to pursue this goal. This organization is part of the power structure in Iran. It trains young volunteers for suicide bombings all over the world. There is also a military seminary school in the city of Qom called Mofid School, where ideological brainwashing of vulnerable young Iranians occurs. These young recruits are given a "key" to heaven before committing their attacks.


Obviously, the determining criterion in shaping international policies is political interest. The question is whether there is a policy to satisfy both the interests of the Iranians as well as the Americans. I believe there is. There is a policy that can help bring democracy to Iran as well as peace and security to the US and the entire world. I believe that the US and the international community should explore a third option; one of tough policy against the criminal leaders and non-violent support for a budding democratic movement.


I believe this policy should contain certain elements to show real support for those who struggle for a secular democracy in Iran. This support should not stop at words but be manifested in certain actions including:


Acknowledgement of the fact that a majority of Iranians want a secular democratic regime and are against the entirety of the Islamic Regime, its constitution, and any form of religious rule in the state of Iran.


Imposing smart and targeted sanctions against the Islamic Regime of Iran that would only hurt the Islamic regime and its financial institutions such as “Bonyads” that control more than 60 percent of the Iran economy. These sanctions should not have any loopholes and must be strictly adhered to, unlike the current policy which allowed many American companies such as Halliburton and General Electric to deal with the Islamic regime. The U.S. should encourage other western states to joint the sanction against the Islamic regime and end economic aid to those states that help the Islamic Regime.


Reducing diplomatic relations with the Islamic Regime to the lowest possible level.
Applying the U.S. Anti-Terrorism Act indiscriminately by not allowing IRI lobby groups such as AIC and some US policy makers to legitimize a terrorist regime. All events formed by the Iranian and American lobbyists to promote the Islamic Regime authorities under the disguise of cultural or educational exchange should be stopped.
Providing broadcasting facilities to knowledgeable Iranians who have studied the philosophy and practice of nonviolent actions and civil disobedience so that they can share their knowledge with Iranians inside Iran. This will lead to devising a Realistic strategy that if implemented will empower the people of Iran to change the dictatorship in Iran with minimal outside interference. Removing obstacles for the Iranians who seek justice for the victims of the Islamic Regime through International avenues such as Convention Against Torture.
Forming a Tribunal through the Security Council to try the authorities of the Islamic Regime for crimes committed against humanity.


The terrorist activities of the Islamic Regime cannot be stopped by making promises. It is written into the constitution that fundamentalist Islamic ideology should conquer the world. The severity of this is apparently not understood by the West. The Islamic regime believes that there is a war between militant Islam and the rest of the world. This regime feeds its supporters by using this ideological animosity. By adopting this "god-given" mandate arbitrarily interpreted from the Koran the Islamic regime has become the biggest sponsor of terrorism.


There is no doubt that the nuclear ambitions and activities of the Islamic Regime are a danger to the whole world and must be stopped. However, it is a huge mistake to ignore the terrorist nature of this regime and assume that it can be brought into the world community by bribes and lucrative incentives. The reality of the Islamic Regime, based on its track record, is that the existence of this oppressive government is not only a daily danger to the lives of millions of Iranians; it is a danger to the entire world. This threat must be removed.


The Iranian people can do it. They can change this regime on their own and by doing so, bring peace and freedom to Iran and security to the whole world. Given the opportunity, Iranian activists can learn the theory and practice of civil disobedience and nonviolent action, devise a proper strategy, mobilize the masses and oust the oppressive rulers. No outside interference is required. In fact, such foreign interference would be counterproductive and ineffectual. It can be and should be done only by Iranians. The best way to help the people of Iran is to not legitimize or support the Islamic Regime under any circumstances.


Mohammad Parvin is an adjunct professor at the California State University and founding director of the Mission for Establishment of Human Rights in Iran (MEHR) - http://mehr.org

حزب ميهن
امير سپهر

اصلاح جمهوری اسلامی را بايد از آمريکا آموخت

تا نباشد چوب تر، فرمان نگيرد گاو و خر

حتمآ شما نيز متوجه تغيير لحن ناگهانی مقامات جمهوری روزه خوان ها شده ايد. ديگر از ياوه سرايی های خجالت آور آقای خامنه ای چيزی بگوش نمی خورد که بيشتر به عربده کشی لات های چاله ميدان شباهت داشت تا حرفهای يک رهبر سياسی. از اراجيف احمدی نژادهم ديگر خبری نيست که روی هر چه چهار پادار است را سفيد می کرد. آيت الله تمام عيار جنتی، زنجير پاره کرده ولايت را هم ديگر برای فحش خواهر و مادر به جهانيان رخصت نمی دهند، که هر جمعه به دانشگاه رود و با معطر کردن آن فضای علمی، با فحش های رکيک، از حيوان پست تر خواندن شش ميليارد باورمندان ديگر مذاهب، غيبت پشت سر همه ی مردم دنيا، تهمت و ناسزا به زمين و زمان و به عربده آوردن مسلمين هوادار ولايت آن مراسم عبادی را کامل سازد. شيخ بهرمانی هم بطور کلی از گنده گويی دست برداشته. در نطق های پيش از دستور مجلس روضه خوانی شورای اسلامی هم ديگر هيچ خبری از عربده های مقدس سربازان گمنام آقا امام زمان نيست.1

بعکس، هر چه اين روز ها می شنويم گر چه همچنان ادامه همان مواضع ضد ملی و غير مسئولانه پيشين است، اما نه تنها لحنی پرخاشگرانه ندارد، که در ژرفای خود نوعی مظلوميت و التماس را نيز به شنونده منتقل می کند. کار ناز و ملوس شدن جمهوری اسلامی حتی تا بدينجا رسيده که شخصی چون علی لاريجانی در مصاحبه با يک ژورناليست آمريکايی از هوش سرشار مشاور امنيّت ملی آمريکا ستايش بعمل می آورد و بوسيله همين خانم گزارشگر برای وی سلام دوستانه هم می فرستد. رژيم اينروز ها هم خود اول شايعه دعوت خليل زاد (سفير آمريکا در بغداد) برای مذاکره را شايع می کند، سپس چند نفری در داخل اظهار می دارند که اگر آمريکا خواهان مذاکره باشد ما بدون هيچ پيش شرطی حاظريم، تا با اين حقه بازی زمينه را برای نشاندادن متمدن و اهل ديالوگ بودن خود فراهم آورد. براستی چه شد آنهمه الدرم، بلدرم و نفس کش طلبيدن!؟ علت اين تغيير را نه از ديد ما ضد انقلابيون! که از زبان علی زادسر، يکی از گماشتگان رژيم روضه خوان ها در مجلس شورای اسلامی بخوانيد که موثق تر و روشن تر از ما بيان کرده است.1

وی به مصاحبه گر روزنامه آفتاب يزد می گويد : برخی از مقامهای کشور پس از ارجاع پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد دچار رعب و ترس گشته اند و دلشان خالی شده است. وی به همپالکی های خود در آن مجلس سرتا پا مسخره و کل سيستم ضد انسانی جمهوری اسلامی توصيه می کند که نهراسند و برای پيش برد مسئله هسته ای به خدا توکل کنند. رژيم از ترس به حدی آدم شده که در مقابل يک اقدام خصمانه آمريکا "اختصاص بودجه برای پيش برد دموکراسی در ايران" (بخوانيد اولين اقدام برای ساقط کردن رژيم ايران)، نه تنها ديگر شعار سنتی خود "آمريکا هيچ غلطی نمی تواند بکند" را بکار نمی گيرد، که با زبانی کاملآ ديپلماتيک و با پيروی از نرم های متداول سياسی هم خيلی متمدنانه و دوستانه به سفارت سويس (حافظ منافع آمريکا در ايران) نامه گلايه آميز می فرستد که البته برای حفظ آبروی نداشته در اخبار به بيرون فرستاده در داخل ايران، واژه اعتراض را جايگزين واژه دوستانه گله می سازد که کمی خشن تر جلوه کند!1

خبرگزاری جمهوری اسلامی در اين همين ارتباط می نويسد: به گزارش روز دوشنبه اداره كل اطلاعات و مطبوعات وزارت امورخارجه ، دولت جمهوری اسلامی ايران يادداشت اعتراض آميزی را تسليم سفارت سويس (حافظ منافع ايالات متحده در ايران) نمود. در اين يادداشت اظهارات اخير مقامهاي عالي رتبه آمريكا در خصوص تخصيص يك بودجه هفتاد و پنج ميليون دلاري را نقض فاحش تعهدات قبلي آمريكا دربيانيه الجزاير مبني برخودداري آن كشور از دخالتهاي مستقيم و غير مستقيم درامورداخلي جمهوري اسلامي ايران دانست. در يادداشت اعتراض وزارت امور خارجه ايران اينگونه اظهارات و اقدامات ، "تحريك آميز و دخالت در امور داخلي جمهوري اسلامي ايران " عنوان شده است. وزارت امورخارجه ايران دراين يادداشت لزوم تمكين كشورهاي متعاهد برتعهدات حقوقي خود و يادآوري اصول مندرج در منشور ملل متحد و مفاد كنوانسيون هزارو نهصد و شصت و نه معاهدات بويژه اصل وفاي به عهد را مورد تاكيد قرار داد .1

آنچه در اين مسئله تأمل بر انگيز است وقاحت و حقه بازی رژيم جمهوری اسلامی است که خود را هم نظامی الهی می خواند، بيشرمی که تا کنون در جهان بيسابقه است و حتی از بی پرنسيپ ترين و غير متمدنانه ترين رژيم های جهان هم سر نزده. توجه کنيد که رژيمی ديگران را به تمکين از تعهدات حقوقی می خواند که خود به تمامی آنها آب دهان انداخته. حال تمامی عهد شکنی ها بکنار، در اين مورد بخصوص رژيم درست به همان ميثافی استناد می کند که هيچ دولتی از ابتدای عقد آن تا کنون آنرا به اندازه خودش لجن مال و از اعتبار ساقط نکرده است. جمهوری اسلامی سفارت يک کشور را اشغال کرده که طبق آن معاهده خاک آن کشور محسوب می شده، با زير پا گذاردن همان ميثاق چهارصد و چهل و چهار روز ديپلماتهای آن کشور را به گروگان گرفته، و باز هم با زير پا نهادن همان معاهده قرارداد الجزير را به مثابه باج سبيل گرفته است (گرچه اين قرارداد در نهايت ما را از هستی ساقط کرد)، يعنی دستمزد قانون شکنی.1

يادمان نرود که وقتی سايروس ونس، وزير خارجه وقت آمريکا در هنگام گروگانگيری به آيت الله خمينی دقيفآ همين لزوم تمكين كشورهاي متعاهد برتعهدات حقوقي خود و يادآوري اصول مندرج در منشور ملل متحد و مفاد كنوانسيون ۱۹۶۹معاهدات بويژه اصل وفاي به عهد را ياد آور شد و از وی خواست که گروگانها را رها سازد، آن امام راحل آن تعهدات را استکباری و مسخره خواند و روز لگد مال کردن آن معاهدات بين المللی را يوم الله و عمل ننگين گروگانگيری را هم انقلابی مهم تر از انقلاب پنجاه و هفت خواند. حال اگر می بينم که وارثان آن وجود شريف ايرانکش امروز به همان معاهدات استکباری و مسخره امامشان تمسک می جويند، از ترس درد چوب تری است که آن آمريکای جهان خوار در دست دارد، که بقول جناب مولانا : تا نباشد چوب تر، فرمان نگيرد گاو و خر! 1

باری، اما در اينکه سردمداران رژيم به ناگاه قانون خواه شده و ناگهان هم همگی از تمدن و رفتار های متناسب با هنجار های بين المللی دم می زنند، بر عکس بيشرمی آنان بسيار طبيعی است و جای هيچ شگفتی هم ندارد، که اين از معجزات زور است. دزد و قانون شکن اصولآ منطقی جز زور نمی شناسد. اصلآ تنها منبع مشروعيّت و ماندگاری تمامی حکومت های خاطی و سرکوبگر از همان زور است. تبهکار مادام که حريف و بازدارنده ای نداشته باشد می تازند و می کشد و هيچ قاعده و قانون و قدرتی را هم در نظر نمی گيرد، اما به محض مشاهده قوی تر از خود در مقابل وی زمين ادب را می بوسد. اين قاعده بی استثنا است که اساسآ زور گو را فقط با زور بيش از خودش می توان بر سر جايش نشاند نه با استدلال و مباحثه و منطق. از ويژگيهای ديگر قانون شکنان غير متمدن و وحشی يکی هم اين است که به محض گرفتار آمدن در چنگ قانون فورآ به ريسمان تمدن چنگ زده و همگان را به رعايت رفتار قانونی با خود فرا می خوانند. پس آنچه هم اکنون از رژيم می بينيم رفتاری کاملآ طبيعی است که به ماهيّت و سرشت آن باز می گردد. اگر سمبه پر زور تر شود، ترديد نکنيد که حاکمان کرک و پشم ريخته تهران در سياست خارجی خود از اين هم مؤدب تر و متمدن تر خواهند شد.1

هميجا اين نکته را هم بايد آورد گر چه رژيم حاکم بر ايران بلحاظ ذاتی قابل اصلاح نيست و اصلاحات مورد نظر محمد خاتمی هم از اصلاحاتی که عاشقان سينه چاک روشنفکرش در به اصطلاح اپوزيسيون بيرونی از زمين تا به آسمان تفاوت داشت، اما حتی اگر از اطرافيان وی هم چند تايی براستی خواهان اصلاحات بودند، اين اصل اساسی را درک نکردند که اصلاحات بدون فشار مردم و در تنگنا قرار دادن رژيم امری بيهود و کاری نا شدنی است. تا کنون کدام فرد و رژيم زورمداری با نصيحت و موعظه داوطلبانه قدرت را با ديگری تقسيم کرده بود که رژيم جمهوری اسلامی می توانست دومين آن باشد!؟ زورمدار که قدرت خود را تقسيم نمی کند، اگر بکند کاملآ حماقت بخرج داده، زيرا اين عمل به مثابه تيشه به ريشه ی خويش زدن است. اصلاحاتچی های دروغين که از صديق ترين عناصر رژيم هم هستند در مقطعی قاپ مردم را دزديده بودند، بطوريکه اگر کمی اصلاحات روبنايی هم بوجود می آوردند، نه تنها رژيم سقوط نمی کرد، که حتی برای مدتی تقويت هم می شد. آنها اما با کوته بينی اين بخت مقطعی رژيم را هم سوزاندند. زيرا تصور کردند که حفظ رژيم با فريب صرف مردم هم ميسر خواهد بود.1

با وجود اينکه اين گروه همچنان خود را از برادران تند رو خود عاقلتر بحساب می آورند، ليکن در ميدان عمل نشان دادند که شعورشان بيش از آنان نيست. چرا که اگر کمی دانا تر بودند برای همه باور و طولانی ساختن آن نخود سياه اصلاحات هم که شده بايد در مقابل برادران خود می ايستادند. اصلاحاتچی ها تصور کردند که اين ايستادگی ممکن است به رژيم صدمه وارد سازد، غافل از درک اين نکته که عدم ايستادگی است که به چنين چيزی کمک می کند. در مقطع دوم خرداد مردم گرسنه تغييرات بودند، جناحی از رژيم که بعد به اصلاح طلب معروف شدند، اين اشتياق را بوکشيده بر روی اين موج پريدند. با هزاران وعده هم اشتهای مردم را بيش از پيش تحريک کردند، اما آنزمان که بايد مقداری از آش را از برادران خود گرفته به مردم از هميشه گرسنه تر می دادند، کاملآ تو زرد از آب در آمدند، بی درک اين قاعده که اگر قسمتی از اين آش به چنين گرسنگانی داده نشود، آن مردم بزودی آش را با جاش از دست هر دو گروه خواهند گرفت. 1

نتيجه اينکه اگر آن اصلاحاتچی ها قلابی بودند، ظاهرآ آمريکا با زور اين رژيم را در حال اصلاح و آدم کردن است، اگر اين فشار ها ادامه داشته باشد همين احمدی نژاد بزرگ شده در غار از همه بيشتر متمدن تر و ملوس تر خواهد شد. ليکن اين گوشمالی مربوط به رفتار های خارجی رژيم و در راستای منافع ملی آن کشور خواهد بود، امری که چندان کمک مؤثری به ما مردم گرفتار فاشيسم نخواهد کرد. آدم شدن رژيم البته در روابط بين المللی آن را مقيد به رعايت بعضی اصول در داخل هم می کند، اما لزومآ ما را به آزادی نمی رساند. مشکل آزادی ما فقط در گرو همّت خودمان است. آمريکا هم مانند هر کشور ديگری بطور طبيعی بدنبال منافع خودی است، بايد هم باشد. بنابر همين واقعييّت چنانچه رژيم منافع آن کشور را تآمين کند، آنوقت برنامه کمک به پيش برد دموکراسی آمريکا هم در ايران به خودی خود رنگ خواهد باخت.1

ما می توانيم و بايد هم از فرصت های بدست آمده به نفع منافع مردم خود استفاده کنيم، اما تکيه اصلی ما بايد بر اراده و نيروی مردم خودمان باشد. اگر ما نيز خواهان آدم کردن اين رژيم در رفتار های داخلی آن هستيم، چاره ای ندارم جز اينکه به همان راهی رويم که آمريکا رفت. بدين صورت که ما هم در داخل قدرتی بر تر از خود رژيم را بدان نشان دهيم. اين البته به معنای خروج از مشی مبارزه غير خشونت آميز و اصالت دادن به زور نيست. بعکس، اين درست در حکم مبارزه با اصل و منشأ خشونت و تنبيه زورگو است. يعنی همان کاری که پليس و قانون و کيفر در جهان متمدن انجام می دهد. در واقع اينکار کاری فوق العاده هم نيست. چون مردمان نسبت به حکومت های خود دقيقآ حکم همان پليس و قانون و کيفر را دارند، چنانچه ملتی حتی مدت کوتاهی هم اين وظيفه را انجام ندهد، بدون شک دچار فاشيسم خواهد شد، حتی اگر متمدن ترين حکومت جهان را هم دارا باشد. جمهوری اسلامی هم مانند ديگر رژيم های فاشيستی به ناگاه و يکشبه به وجود نيامد، سيستم مردمکش کنونی محصول بی تفاوتی، خوشخيالی و خامی مردم رومانتيک ما است، آنان که جهان عقلانی سياست را با دنيای خيالی شعر و عاشق پيشگی اشتباه گرفتند، کسانی عقل باخته و مسخ شده که به جای حراست دستکم از طبيعی ترين و ابتدايی ترين حقوق خود، داوطلبانه هم از همه چيز خود گذشته و تمام هستی خود را هم به پای عشق ملای خمين ريختند.1

فراموش نکنيم که خود ملت ما مسئول تمامی اين بيچارگی ها است، حال چه از روی کم آگاهی، چه از سر افزون طلبی و چه از سر خوشخيالی. مردم ما بودند که رابطه خود با دولت را به غلط وارونه و رابطه کارگر با کارفرما پنداشتند، مردم ما بودند که خود حق حاکميّت ملی، آزادی، مهار اقتصاد و خلاصه همه ی عنان و اختيار خود را با گريه و سينه زدن و ستايش فقط به يک فرد سپردند، و مردم ما بودند که از خمينی يک دراکولا و آدمخوار بی رحم ساختند و خود را به نابودی کشيدند. متاسفانه همچنان هم کسانی بر اين تلقی غلط هستند که چنانچه فلان شخص بد را برداشته بهمان آدم خوب را بر جای وی نشانيم مشکلاتمان حل خواهد شد. اين چنين موضع گيری هايی اين حقيقت تلخ را به رخ ما می کشد که بعضی از مردم ما متاسفانه هنوز هم ريشه مشکل را درک نکرده اند، همچنان نفهميده اند که مشکل ما اصلآ تعويض افراد نيست. بهر حال هر آنچه بر سر ما آمده از اشتباهات ملت خودمان ناشی شده و تا خود ملتمان هم نتواند اين معادله را با نشاندادن عزم و اراده ملی خود بر هم زند به رهايی نخواهيم رسيد. رهايی اما ابتدای کار است نه پايان آن. گر چه رهايی بسيار مشکل است اما فقط گام اول در راه دستيابی به آزادی است. رهايی ما را به آزادی می رساند اما آنرا تضمين نمی کند. حفظ آزادی از دستيابی بدان هم خيلی مهم تر، هم خيلی مشکل تر و هم در گرو مراقبت دائمی است. چه که تعطيل فقط چند ماه مرافبت از آزادی را بعضآ حتی با چند سال مبارزه و نثار هزار خون هم نمی شود جبران کرد...1

www.hezbemihan.com

posted by آينــه  # 12:16 PM