آزاد شو

براستی اين موضوع بيشتر سبب نگرانی ما ايرانيان گشته تا دولتمردان آمريکا.1
موضوع به اين سادگی هم نيست که برخی ازفعالان سياسی و ميهن دوستان ايرانی می نگارند.1
زيرا اين درگيری و کِش مَکش ابتدا در ميان صاحبان صنايع جهان و آمريکا مطرح است.1
يکی از اين نظريه ها همان طرح برژينسکی مکار است. او معتقد است نه جنگ نه رفراندوم بلکه
رفرم. آری رفرم. رژيم مدتی است دست به رفرم زده است. او معتقد است می توان هنوز
در درون اين رژيم دست به کارهايی ضد و رفرم کرد. رفرم بجای رفراندوم.1
دوسنان در اينجا اگر دقت کرده باشند می بينند که کلّيه کانديدای رياست جمهوری از جناح راست
هستند. يعنی چه رفسنجانی انجيل بدست رئيس جمهور شود چه معين يا يک جانی ديگر تغييری در
مسير رفرم نخواهد کرد. اگرهر يک از کانديدا بدون انتخاب حد نصاب هم رئيس جمهور شود،1
آيا چه کسی بجز قدرتهای جهانی می تواند در ايران اعتراض کند؟
رفسنجانی از ابتدا روح بی تفاوتی را در ميان مردم رواج داد. حال چه با مواد مخدر چه فشارهای مختلف سياسی اقتصادی. مجلس هفتم هم نمايندگان مجلس به اصطلاح ايرانیان زور چپان شدند و
عملا مردم درون ايران کاری صورت ندادند. رفسنجانی بعنوان پرچمدار اين رفرم که در مراحل
مختلف زمانی به آن خواسته آمريکائيها دست خواهد يافت، اين کاروان را پيش می برد. 1
رفسنجانی خود بخوبی ميداند که محبوبيت ندارد. مجلس هفتم نمونه آشکاری است.1
اگر چراغ سبزی نبود هيچگاه رفسنجانی بخود اجازه نمی داد خود را کانديد کند. البته آنهم با سياست
يک آش در دو بشقاب. ما نمی دانيم که اين چراغ سبز را آمريکا به راست يا به دروغ داده است.1
اگر اين طرح پيش برود (که آمريکائيان از اين طرح چندان بدشان هم نمی يايد) 1
معنايش آن است که اپوزيسيون بايد بگونه ايی در کنار رژيم در داخل ايران با هم زندگی کنند تا در فرصتهای ديگر زمان چه ايجاب کند. منظور جدول زمان بندی شده است.1
شايد بنظر برخی ها اين يک طنز بنظر آيد. اما فراموش نکنيد در جهان سياست امکان هر چيزی
را می توان داد. من پس از مدتها به اين نتيجه رسيدم. حتی اين موضوع را با نوشتن مقاله ايی به اطلاع برخی از دولتمردان آمريکائي رساندم که
شما آمريکا ئيها تنها در جبهه جنگ نيست که اشتباهاً نيروهای خود را بمباران ميکنيد.1
بلکه در جهان سياست و ديپلُماسی برخی از نيروی های دوست را بمباران و قربانی ميکنيد.1
نمونه آن از شاهنشاه آريامهر گرفته تا کشورهای ديگر. به اين شيوه چيزی جز دستپا چـُلُفتی سياسی
نمی توان گفت. به استثنای آنکه برای دست آوردن موقعيت برتر نيروی دوست را قربانی کنند.1
اين خطای ديد چه عمد چه غير عمد امروز هم ادامه دارد. آمريکا هم نياز به يک اصلاحات دارد.1
پس در اينجا فقط کانديدای جناح راست است که تمام کانديدها را از آن خود کرده اند و
به آمريکا چراغ سبز داده شد که اگر شما بخواهيد طرح اول آماده است و
دست اروپائيان هم بدور و بعد از شما قرار دارد. اين اطمينان خاطر را آقای رفسنجانی
به آمريکائيکان داده است. البته خود اين جريان اگر بر سر قدرت بيايد اين زمينه را برای
اپوزيسيون خود آماده خواهد کرد که در درون ايران با جدول زمانی به فعاليت بپردازد.1
زيرا سران رژيم ديگر يک دولت عقيدتی نيستند. همه آنها خود به بزرگترين کارتل های جهانی تبديل
شده اند. چه زمينه ايی از اين بهتر که يک حکومت رشوه گير و رشوه پرداز بر سر کار باشد.1
زيرا يک حکومت تمام دمکرات واقعی نرمش کمتری نشان می دهد.1
البته با يک رنگ آميزی شبه دمکراسی به نمای ظاهری سيستم يا نظام که هيچ منافاتی با طرح خاورميانه بزرگ نداشته باشد. خوب. تا اينجا ما به طرح بخشی از جناح حاکمان آمريکا اشاره کرديم.1
اين طرح حاميان اروپايی هم دارد. بويژه شرکتهای فرانسوی و آلمانی.. حتی روسيه و چين.1
البته اينجا يک جمله از شاهزاده رضا پهلوی را بيان می کنم که شايد کمتر مورد تجزيه تحليل
قرار گرفته است. ممکن است تجزيه تحليل من اشتباه باشد. شاهزاده در جايی فرمودند که پيش شرط رفراندوم آنست که زندانی سياسی نباشد و من هم بتوانم در يک تريبون آزاد حرف خودم را بزنم.1
اين پيش شرط ، شرط سختی برای نظام نيست. زيرا همانطور که گفته شد حفظ سرمايه هنگفت شخصی برای سران رژيم حياتی تر از آن است که تا به حفظ عقيده و اسلام بپردازند.1
بهرحال طرحی است شدنی يا دست کم بخشی از جناح حاکم آمريکا و رژيم آخوندی
اينگونه می انديشند. شايد اپوزيسيون برونمرز اين مسئله را جدی نگيرد ولی برونمرزيها
بدانند که نقش چندانی را نمی توانند در روند سياسی درونمرز ايفا کنند. مهم پذيرش هر چيز
در درون ايران است.1
بايد ديد جهان چه تصميمی می گيرد. گويا تصميم ايرانيان و مخالفان رژيم ترتيب اثری
به آن داده نمی شود. شرط اوّل منافع ابَرسرمايه ها می باشد.1
جناح ديگر سران آمريکا خود بتنهايی
دارای دو طرح هستند. يک طرح رفراندوم و ديگری طرح جنگ است.1
پديده رفراندوم در صورتي انجام می پذيرد که جهان بويژه آمريکا انتخابات ايران را
غير دمکراتيک و ضد انسانی بخواند. که براستی غير دمکراتيک است.1
اين جريان و انديشه جناحی از آمريکائيان به مديريت خانم رايس است البته نه به رهبری او.1
اين جناح بنظر می آيد که اکثريت حاکم باشد. 1
در اين طرح رژيم دارای دو آلترناتيو است.1
بخشی از روحانيون و دولتيان می توانند خونسردانه و بدون خونريزی با مردم و مخالفين هم صدا شوند
و به رفراندوم تن در دهند که خواسته بسياری از خود مردم ايران هم است. يا اينکه
رژيم يا نظام تن به اين رفراندوم نمی دهد. در اين صورت است که آمريکا و هم پيمانان او گزينه سوّم
يعنی جنگ را برمی گزينند. البته اگر مردم ايران برنخيزند.1
در اينجا لازم به يادآوری است که برخی از ايرانيان گمان نکنند که جنگ نمی شود ويا امکان
آن نيست. زيرا فرق است ميان جنگ همراه با گسيل سرباز و نيرو با جنگ مدرن

.(HiTec)