Iranian Motherland (mihan) party
By Amir Sepehr
The Water Is Polluted In Its Source
In evaluating our problems, we’ve fallen into the habit of occupying ourselves more with speculative discussions. I have personally experienced that those of us who are political occupy ourselves with opinions before dealing with facts. The same is true when we try to get a message across. We spin the morsel some fifty times before feeding it to the mind of our readers and listeners. We subject our speech to a thousand bends and turns and deliver it using unfamiliar terms to demonstrate our level of understanding. The result is that in our country they take people’s eyes out and cut off their limbs, but we style ourselves as the greatest intellectuals on the planet! We’ve yet to learn that showing off in speech is a sign of ignorance and that it is such displays of talent (which would have no buyer even in the Bazaar for the artless) that has been the cause of our miseries and misfortunes. If I don’t write in such a way so that more than 70% of my readers get my message and comprehend what I’ve written, then I’ve only been showing off, that’s all. Even the learned among us confuse addressing ordinary people (and who isn’t one) with academic and specialized discussions of the university. This disease has even affected the clergy, so that these days, just about every Mullah in every single idiotic writing of his, will refer to two or three philosophers, and four or five world famous authors to imply his proximity to the society of the masters of Arts and letters! I write this preface to underline the bitter truth that, alas, a society seemingly full of thinkers and intellectuals has fewer intellectuals in the true sense than the number of one’s fingers. If it had, how could it be in such a state of disgrace, helplessness and confusion? It’s not my intention to recite a mournful song, and begin a sorrowful story by recounting for the thousandth time, that which has brought us to this point. But if you and I remain silent, if you and I don’t try to understand, we will once again fail to recognize what we’ve been doing wrong. We are still going the wrong way, and not just one or two, here and there, but probably in tens or hundreds of thousand. And that, apparently the most educated among us (at least they regard themselves as such!). You may then add this to the preface: You know best! What pained my illiterate mother (a most frugal woman from a village) or your house-owning aunt that, in order to have it relieved, they had to follow the likes of Mullah Khalkhali and Hadi Ghaffari? What about my poor late uncle, who had no idea what an Islamic revolution meant? Once he came to visit us from Ardabil, thinking of joining the protesters. When I objected, he shouted “Sonny, you mean to say that all these university folk, doctors, engineers, and intellectuals are all a bunch of donkeys to have chosen Imam Khomeini as their leader?” Perhaps, were he alive today, he would have realized the truth in the reply by hearing of which he then really lost his temper. Laughing Let us go back twenty-five years. Our hopes had been met sooner than all other nations in that part of the world. We were, perhaps, the first to reach liberty. To reach the 1979 juncture, our parents had labored for some 200 years. We were two steps, yes two steps, away from liberty. I’m referring to the Shah’s last Prime Minister, Shapour Bakhtiar, who sacrificed his life for his country. His government was the result of several generations’ struggle and self-sacrifice. But where was one to find an intelligent person who understood the pulse of the nation. One may not have expected much from the “common” people, who with the flimsy rope provided them, had entered a bottomless pit looking for a treasure box. None among the self-styled intellectuals and political types understood that incomparable and unique window of opportunity, and did not realize that: Hey, enough! Henceforth we must protect what we’ve gained, and not continue burning banks, destroy governmental buildings, and sacrifice our reason, our mind, our country, our honor, our prestige, our history, our culture, our dignity, our good name, and our nation’s wealth to welcome the arrival of the Mullahs. If our “intellectual” was intellectual, if our “nationalist” understood nationalism, if our political types had a clue about politics, you may judge for yourselves where we would be today. I wont pretend that we would be a Switzerland or Sweden, but I write without any doubt that not only we would be one of the wealthiest and most prosperous nations in the world, but that we would also have a democracy proportional to ourselves as well, along with a secular government, which we already had! Our children too, instead of starving in schools, would benefit from free milk and fruits, as they already did! Had we intellectuals and political activists worthy of such designations, would we have incurred a million dead and invalids from the war alone? How many millions of drug addicts would we have? Would we see our loved ones displayed for sale in Arabian slave markets? Would our honor and prestige been as blemished in the world? Would our national resources been put on sale? Ebrahim Yazdi, himself a key figure in the transformation of Sheiks and Mullahs into the lords and chieftains atop the Iranian people, and the person most responsible for handing over the elites among the brave officers of the Iranian Imperial Armed Forces to the lunatic and bloodthirsty Mullah Khalkhali, happened to give an interview this year on the occasion of the anniversary of the occupation of the US embassy. Do you know what he said? I shall quote him verbatim so that we learn the condition of our economy as the Shah was leaving Iran. I do not have the slightest doubt that while speaking of these figures, Yazdi was not even a bit embarrassed or felt any pain of conscience. Let us understand what has happened to us in these dark years; let us think why the Iranian people are reduced to selling their kidneys in order to survive. Readers will note that the figures concern our holdings in the US government alone, as in the period under discussion we had tens of other investments in the US private sector. One of these was the ownership of one of the tallest buildings in Manhattan, which, when I was young, I had visited as an observance of my national pride. I had my picture taken in front of its entrance. It was 1977, two years before the revolution. The Islamic Republic sold the skyscraper and the Mullahs pocketed the money. A few years ago, when I chanced to pass by it again, I saw standing about a few Iranian-speaking drug addicts. One of them, who had a dog, and was about the same age as I, when I had first visited the building, stood begging near the spot where I had taken my picture. (Is it even possible not to burn with rage when thinking of common thieves who style themselves after “intellectuals”?) In addition to investments, we had reserves of ready cash in all other industrial nations of the world. France had borrowed a billion dollars from us; so had Britain. But here is an excerpt from Yazdi’s interview with ISNA (Nov 2, 2004): “Billions of dollars of US weapons, including strategic weapons, fighter jets and submarines had been paid for and needed spare parts, and we had to settle this. There were unfinished projects that had already been fully paid for, and we needed to settle that. In Iran’s revolving funds account in the US Department of Defense, there was some 33 billion dollars. Spare parts and military equipment for the Iranian armed forces were all paid for and waiting in US airports, ready for delivery. Before the revolution the surplus from the oil revenue was looked after in US banks. In the United States we had some 14 billion dollars of ready cash.” I wrote that it is not my intention to bemoan the past; what has passed has passed. But have we, the intellectuals and the politically minded among us in particular, learned anything from the experience of our destructive acts? Have we? Perhaps I should share with you a day’s observation on the subject, leaving you to make your own conclusions. Of course, this is a simple and commonplace illustration. The individuals I’ll refer to I consider victims themselves, victims of those, whom from intellectualism have only learned how to abandon a nation wandering in the desert, and how to mistake the realm of the fantasy and the intangible with obvious things and actual potentials in the world of politics. Oh! May they have never read those 15 or so volumes they did read! As you know I live in Stockholm. Here all the residential buildings have their own laundry room below the ground floor, normally used by the residents through reserving a time slot on a computerized board. Three days ago it was my turn. It usually takes about an hour to wash your clothes. After placing their washables in the machines, people either return to their apartments and return an hour later, or take a seat and pass the time by reading a book or newspaper. Anyway, after throwing my clothes in the washer I returned to my apartment. I turned on the television. They were showing a ceremony in remembrance of the Swedes who had lost their lives in the Southeast-Asian Tsunami, in the same hall where the Nobel ceremonies take place. Their King, seated; the Queen, accompanied by their three children. The Prime Minister, all the ministers, present. Members of the Parliament. The clergy. According to the reporter in the live telecast, some 700 cultural and intellectual figures, the main leaders of all Swedish political parties, lawyers, artists and in short all the important people in Sweden are present in this gathering. First, His Majesty Carl Gustaf, the King of Sweden, gives a very emotional and moving speech. This is followed by a speech by Prime Minister Goran Persson. A chorus of female students, beautifully and impeccably dressed, sings a very emotional song. A few religious songs in soprano follow. The musicians play their instruments so emotionally that one’s entire body becomes affected. In between, the clergy perform ceremonies of prayer and eulogy. The poets recite humanist poems, poems that bring people together. National harmony, the spirit of helping and cooperation, unity, sympathy, dignity, civilization, respect, proper attire, culture, humanism, serenity and, in one sentence, the poetic, intelligent and dignified aspect of humanity is displayed at its peak. I look at my watch. I’ve been so engaged with this program that I am 15 minutes late already to pick up my clothes. I’m very much moved by these aspects of civilization and social-cultural progress. I cry in my heart, “Until when…” I enter the laundry room. As I enter, I see two Persian speakers engaged in a political discussion. (May God Bestow His Abundance! Thanks to the Mullahs’ “Justice of Imam Ali” regime, Iranian refugees can be found in every nook and corner!) I know one of them very well. Like 93% of all Iranians, he is a poet. But he had had money, and had published a few 17-paged booklets of poetry, thenceforth becoming one of the thinkers and intellectuals. He is a radical member of the MEK, and not very warm toward other views. I know the other a little. I know that he calls himself a communist. The subject of their conversation is ideology (Mine is better than yours!). Besides a courteous hello, I have no desire at all to enter their discussion. But how is that possible, when they don’t leave you alone! Our Mister Communist regards Sweden, a country that has provided him with asylum and opportunities, a backward capitalist country. He speaks of nothing but Mansour Hekmat and labor issues in Iran. He is of the opinion that in a not so distant future his party will not only free Iran, but will free the world from the shackles of capitalism. Why did you settle in a backward monarchy like Sweden, I ask; why didn’t you go to an advanced country like Cuba or North Korea? He answers in a derisive tone, “Is that what your Shahzadeh Reza has been telling you?” He adds, “Really, one has to be pretty backward to want a monarchy.” As to Mister Mojahed, well, he believes that Monarchy is the disgrace of history. When I remind him of the glories of history, that he and his friends began suicide missions long before the likes of Hamas and Islamic Jihad, he replies furiously that that is exactly what the Mullahs say! Adding: that’s why Masoud has repeatedly said no Shah and no Mullah! I tell him dear friend, I wish you had seen the ceremony I was just watching. I add, every nation has its own particular culture and history. Every country’s democracy is the result of struggles and historic events shaped and supported by its people. They reply, one somewhat differently than the other, that Sweden too should do away with all this Monarchy nonsense; these are all swindles by capitalism and class society. I reply with just one more sentence and pick up my laundry. Of course, I say it in my heart: Why did God short-change the Swedes on the number of thinking poets and intellectuals so that the country’s backward and poor Shahollahi (Monarchist) population could too enjoy the benefits of a Supreme Leader, a Revolutionary Guards, and an Ansar al-Islam?
بیانیه رضا پهلوی در مورداعتراضات آزادیخواهانه هم میهنان خوزستانی
دوشنبه پنجم اردیبهشت ماه ۱۳۸۴
هم میهنان عزیزم: 1
وقتی حکومت های خودکامه درمقابل اعتراض مردم راه گریزی نمی یابند معمول است که خطر تجزیه کشورشان را بهانه بقای خود کنند. درحالیکه معمولا خود این حکومت ها مسبب عمده خطر تجزیه می باشند.1
هم میهنان عزیزم:1
استبداد دینی حقوق فردی، اجتماعی و سیاسی همه ایرانیان را پایمال کرده اما اقوام ایرانی به این عقب مانده ترین نوع فاشیسم هزینه مضاعفی پرداخته اند. ارزش ها، باورها و حقوق فرهنگی آنان قربانی تام گرایی، برتری جویی و خشونت ذاتی فاشیسم شده و حال رژیم با گستاخی تمام حق طبیعی بشر برای آزادی زندگی و حفظ آداب و رسوم خود را تجزیه طلبی می خواند. شاهد بودیم که وقتی صدام به بخشی از خاک ایران حمله کرد و خوزستان را عربستان نامید و وعده جدایی آن از ایران را می داد، مردم خوزستان در اولین برخورد و در خط مقدم دفاع از مرزهای ایران دوشادوش سربازان، افسران و سپاهیان آذری و کرد برای حفظ هر وجب از خاک ایران فداکاری کردند.1
خیر ایرانی تجزیه ایران را نمی خواهد. اما مطالبه حقوق فرهنگی حق مسلم هر ایرانی است.1
هم میهنان عزیزم:1
لازمه شکوفایی فرهنگی و رونق اقتصادی ایران ثبات سیاسی است.1
دموکراسی به ساده ترین تعریفش – یعنی حکومت اکثریت – شرط لازم است ولی شرط کافی نیست. ملاط همبستگی یک جامعه متکثر تحمل است. دموکراسی بعد سیاسی تحمل است اما بعد دینی آن یعنی جدایی دین از حکومت و بعد فرهنگی آن یعنی کثرت گرایی هم باید در بنیان نظامی قرارگیرند که بتواند ثبات ایران را تامین کند.1
امید دارم که برای سرنگونی رژیم کنونی و دستیابی به حکومتی مردم سالار، از تمامی ابزارهای یک مبارزه مدرن و بدور از خشونت بهره جویی کرده و در راه ایجاد صفوفی متحد و همبسته، از برگزاری رفراندمی آزاد و عادلانه پشتیبانی کنیم.1
خداوند نگهدارایران باد
رضا پهلوی
سازمان جوانان نيک ايران
پيرو آيين مشروطه پادشاهی
حزب ميهن
امير سپهر
نمايش لوطی عنتری در ملک جم
کجايی ای جرج اورول که مزرعه واقعی حيوانات رابا چشم خود ببينی
آنچه اينروز ها شاهد آن هستيم اصلآ باور کردنی نيست، پنداری ملک ايران صحنه مضحک ترين و ارزانترين نمايش روحوضی تاريخ است. يک لوطی عنتری لنگ بر سر در ميانه صحنه است و عده ای بوزينه زبان بسته و گوش به فرمان در دور و برش. موجوداتی حقير، فاقد شعور و شخصيت و بی اراده که برای گرفتن لقمه ای آغشته به خون از دست اين لوطی ضمن نشان دادن جای دوست و دشمن، حاظر هستند به هر وری که اين لوطی بخواهد پشتک و وارو زنند. تا همينجا هم بايد گفت تفو بر توای چرخ گردون تفو! 1
با وجود اينکه به صحنه آمدن رفسنجانی، که بسته به نمايش گاهآ در نقش شريک لوطی و گاهآ هم عنتر است در رقابت بر سر دستيابی به مقام تدارتکاچی باشی ولايتخانه مبارکه تقريبآ قطعی به نظر می رسد، همچنين پيروزی وی در اين بازی مضحک را هم از هم اکنون ميتوان حدس زد، اما اين دکان سالوس و ريای ملا ها هنوز هزار متاع تقلبی در پستو و صد ابزار حيله در آستين دارد و ازاين دم بريد هر چه که گفته شود برميايد
رژيم اينروز ها اوضاع را عمدآ در هم و برهم کرده و چنان گرد و غباری براه انداخته که چشم چشم را نمی بيند. تو گويی که لوطی از ترس بی مشتری ماندن نمايش اين دفعه هرچه ميمون و بوزينه و عنترداشته بسيج کرده. يکی ميگويد قاليباف نامزد اصلی بزرگ عمامه داران است و سيد المرسلين قصد دارد دهها ميليارد پول در اختيار وی قرار دهد. گفته می شودعلی رغم پرداخت تا به اکنون تام و تمام هزينه ستادهای انتخاباتی اين گروهبان سوم ژنرال شده از سوی دفتر سلطان (وزارت دربار)، تلاش مي شود تا اين حمايت علني نشود. چرا كه بيم آن می رود بدليل نفرت شديد امت يزيد پرور (شهيد پرور سابق) از سلطان عمامه بر سر آرای اين گروهبان زندانبان شديدآ ريزش کند. از سويی ديگر خبر رسيده كه قرار است كيهان شريعتمداری عنترباشی، که آنهم کمتر از ولی الله خان منفور اين ملت پنهان شده در پشت صحنه نيست، مستقيما در دفاع از قاليباف اقدامي انجام ندهد تا شايعه وابستگي قاليباف به دربار سلطان موجب كاهش اعتماد به وي نشود
ديگری از ميمون پر پشمی بنام لاريجانی و اعتماد مقام عظمای ظل اللهی به وی خبر می دهد. کسانی هم هستند که عنتر احمدی نژاد سقا خانه دار اين مزرعه حيوانات را نظر کرده ولی الله خان می دانند. اين همه ميمون بازی در حاليست که لوطی عنتری هنوز هم چند بوزينه در پشت صحنه دارد که در روزها و هفته های باقی مانده آنها را هم به صحنه خواهد آورد. ملا حسن روحانی، صادق طباطبايی قاچاقچی، عطا الله خان صيغه دوست و حتی فائزه دوچرخه چی و زهرا رهنوردی و شوهرش ميرحسين آقا کوپنچی عنتر های نر و ماده ای هستند که لوطی علی ممکن است آنها را هم برای گرم کردن نمايش به صحنه آورد. شخصآ که بعضی اوقات تصور می کنم همه ی اين مسخره بازی ها و آبرو ريزی ها همه کابوس و خواب و خيال است. پروردگارا، اين کشور همان ايران است، يکی از کهن ترين کشور های جهان؟ مردم چه، آيا کار ملتی با هفت هزار سال تاريخ و کهن ترين تمدن به جايی رسيده که مقدراتش به دست يک لوطی عنتری و مشتی عننتر پشتک و وارو زن پشمالو افتاده؟ اصلآ جای دور نرويم، آيا اين همان مملکت است که يکصد سال پيش مرد دانشمندی چون مشير الدوله پيرنيا نخست وزيرش بود و بعد محمد علی خان فروغی که ايران تحت اشغال متفقين را به ساحل نجات رساند و کشوری که سياستمدارش قوام السلطنه استالين را مات کرد و ميهن مصدق بزرگ و اقبال و امينی و بختيار !؟
جدآ باور کردنی نيست، يعنی مايی که سی و پنج ـ چهل ميليون دختر و پسر جوان و شاداب و امروزی داريم نميتوانيم به اين بساط مسخره و آبرو ريزی پايان دهيم؟ تقصير اينهمه آبرو ريزی وانگشت نمای دوست و دشمن شدن از کيست، از اين بچه های سوخته يا از بزرگتر ها که بر سر و کله هم می کوبند؟ يعنی نسل پير های با شرفی که اولاد وطن را مثل جگر گوشه های خود بدانند و بچه های ايران هم برای آنها حرمت قائل شوند از ايران بر افتاده ! يعنی ما خرفت ها ايدئولژی خودمان را بيشتر از جگر گوشه هايمان دوست داريم، به هستی سوگند که من يکی از مو های سفيدم شرم می کنم. تصور میکنم اين سيه روزی ملک و ملت اصلآ همه کابوس است، آری، اين فقط يک خواب آشفته است، يک خواب خيلی بد ور نه.... !1
دوشنبه 5 ارديبهشت ماه 1384
بيست و پنجمين روز ازماه آوريل دوهزاروپنج ميلادی
حزب ميهن
امير سپهر
بوی باروت آمريکايی ميايد و بوی رفسنجانی
آمريکا "حمله خواهم نخواهم کرد" ــ رفسنجانی : خواهم نخواهم آمد
در نگاهی تطبيقی شگفت شباهتی است ميان برخورد ايالات متحده آمريکا با ايران و بازی شرکت در انتخابات رياست جمهوری آقای رفسنجانی. در حاليکه نامبرده بيش از يک سال است که با بازی "خواهم نخواهم آمد" خود زمينه را برای تکيه زدن مجدد بر کرسی رياست جمهوری آماده می سازد، ايالات متحده نيز از مدتها قبل با بازی "حمله خواهم نخواهم کرد" يک يورش نظامی همه جانبه به ايران را تدارک می بيند. مقامات آمريکا چندی پيش گفتند که وظيفه اکنونی ما حمايت از اروپا و اميد بستن به توفيق دوستان اينسوی آتلانتيک در بازداشتن ايران از دستيابی به فن آوری هسته ای است، درست هم زمان با آن هاشمی هم اظهار داشت همه ی سعی من معطوف به اين است که دوستان مناسبی را ياری رسانم که در صحنه رقابت وارد شده و يکی از ايشان در انتخابات پيش روی موفقيت بدست آرد. درست از زمانی که آمريکا اعلام نمود چنانچه اروپا با ايران به توافق نرسد خود رأسآ امر مقابله با جمهوری اسلامی را بعهده خواهد گرفت و دوستان اروپايی نيز با ما همداستان خواهند بود، آقای اکبر هاشمی نيز شروع به تحميل و جا انداختن اين ذهنيت نمود که علی رغم مساعدت من به ديگر ياران اگر فرد بزعم خود وی توانمندی به ميدان در نيايد خود به صحنه پيکار خواهد آمد
رفسنجانی بوسيله عواملی که دارد با ايجاد اختلاف و شکاف درصف اصولگرايان (معتقدان به اصول هزارو چهارصد سال قبل) مشغول مهيا سازی حمايت همه ی طرفهای درگير با نامزدی خود بدليل عدم حصول به توافق بر سر يک کانديدای واحد است، کاندوليزا رایس نيز درست مشغول پيش برد همين سناريو در ميان دوستان اروپايی است، و سرانجام اينکه هاشمی بدون اينکه راسمآ کانديداتوری خود را اعلام نموده باشد با صرف ميليونها دلار هر روز در يک گوشه ای از عالم ستاد انتخاباتی علم می کند، ايالات متحده نيز در حاليکه حمله نظامی را آخرين و ضعيف ترين گزينه اعلام می کند هر روز در يکی از چهار گوشه مرز ايران مشغول ساخت پايگاه نظامی جديد، تدارک تجهيزات جنگی و تنگ تر کردن راه تنفس رژيم ايران است. شباهت خيلی بيش از اينها است، آنچه اما به اختصار تا اينجا نيز برشمرده شد، يعنی همسانی اين موضعگيری ها و اقدامات ميتواند هيچيک نه تصادفی نه هماهنگ و نه حتی مرتبط با يکديگر باشد، ميتوان به اين شباهت ها سياست ورزی بر آمده از استقرا و تجربه نام داد، اما چنانچه تمامی اين شباهت ها را هم اگر بی ارتباط با همديگر تلقی کنيم شک نبايد داشت که هدف و برآيند اين هردو مشترک است، و اين همه يعنی تضمين دستيابی به مقصود با سياست ورزی عقلانی؛ با تأنی و گام به گام
اگر هدف تمام اقدامات گيج کننده و فنی آقای هاشمی دستيابی حتمی به پست رياست جمهوری است، کل اقدامات برنامه ريزی شده و دقيق آمريکا هم برای آماده سازی به زير کشيدن رژيم ايران است، امری که بدون شک چون مورد اول تحقق خواهد يافت، به زبانی ساده تر هم آقای هاشمی رئيس جمهور خواهد شد و هم ايالات متحده به حيات رژيم ايران خاتمه خواهد داد. بی مورد نيست اگر سئوال شود که آيا رفسنجانی از اين هدف غائی آمريکا مطلع است يا خير؟ اگر آگه نيست که هيچ، اما اگر ميداند پس چگونه برای رياست جمهوری رژيمی که شانس بقايی ندارد اينچنين کورس برداشته است؟ جان کلام هم همينجا است، يعنی رفسنجانی دقيقآ با علم به موضع خلل ناپذير آمريکا است که می خواهد خود در رأس کار باشد. همين مورد است که اقدامات حسابگرانه اين هر دو را بهم مرتبط و حتی به نوعی هماهنگ می ساز.1
پيش از پرداختن به چرايی اين مسئله اما خوب است ابتدا کمی دلايل اقدامات هشيارانه هر دو طرف را بشکافيم. آنچه به ايالات متحده مربوط می گردد اين است که شخص پرزيدنت بوش و تيم سياست پرداز وی مانند نيم دو سال اول دوره آغازين ديگر تکيه اصلیشان بر نظامی گری صرف نيست، آن روش و سهل انگاری چيزی نمانده بود که در عراق کار دست آمريکا بدهد. تصور آمريکائيان اين بود که روش افغانستان در عراق نيز به سهولت پياده شدنی است، آن برنامه اما جواب نداد، آمريکا در عراق آنگاه به تفاوتها و تهيه الزامات ويژه اين کارزار نظامی پی برد که ديگر جنگ را شروع کرده بود.اين همسان انگاری برای آنکشور هزينه ای بسيار گران و دشواری های غير پيش بينی شده و جدی پديد آود. جنگ شروع شده بود، ياران، يا بهتر است گفته شود رقبا نه تنها پشت آمريکا را خالی کرده بودند، که حتی خواهان شکست سياست آن دولت هم بودند. برای آمريکا ديگر راه بازگشتی نبود. اما با شيوه افغانستان هم کار پيش نمی رفت. بايد که چاره ای انديشيده می شد
آمريکا بهترين راه حل را در اين ديد که همچنانکه سخت درگير نبرد است همزمان شيوه های راهبردی را هم متناسب با شرايط کاملآ تغيير دهد. هر چه بود آنکشور پيچهای بسيار دشوار جنگ عراق را پشت سر نهاد و هم اينک اگر نگوئيم به سرازيری رسيده، بيگمان در راهی هموار افتاده است. روز بروز هم از دشواريهايش کاسته می گردد. آمريکا حال به نيکی بر تأثير تدبير بر ميزان برش شمشير پی برده است. آن کشور پس از چهار جنگ پياپی آنهم فقط درزمانی کمتراز چهار سال (يعنی هر چند ماه يک جنگ جديد) ديگر آن يانکی فقط متکی به زور بازو نيست. افزون بر اين جنگهای کلاسيک تعداد عمليات نظامی محدود و انقلاب های بدون خشونتی هم که آن دولت فقط در اين دوران کمتر از پنج سال در جهان براه انداخته در تاريخ بی سابقه است. پشت سر نهادن اينهمه فراز و نشيب و نتايج حاصل از آن بسيار طبيعی است که از آمريکا يک فولاد آبديده ساخته باشد. بعيد است که از پس اينهمه تجربه آنکشور در حمله نظامی بعدی خود که بطور حتم هم به ايران خواهد بود بیگدار به آب زند.1
باز ميگرديم به هاشمی، گرچه مقايسه کردارهاشمی با آمريکا شايد که کمی ناموزون افتد، مراد اما از اين مقايسه و تأکيد بر همسويی ها تأثير اين دو امر بر سرنوشت آتی کشورمان است. اگر آمريکا از گذشته خود تجربه اندوزی کرده، هاشمی نيز از دوران گذشته درسها آموخته است. يادمان نرود که وی در انتخابات دوره ششم حتی در مکان سی ام هم قرار نگرفت و در چه چه زنان اصلاحاتچی ها منفور زمين و زمان و بی ارزش ترين مهره بود، حال اما همان عاليجناب سرخپوش ديروز آنچنان منزلتی يافته که به اميد اول بسياری از آن دشمنان خونين تبديل گشته است. اين بدست نيامده مگر با بکار گيری شيوه های مزورانه و دراز مدت. با وجود آنکه هاشمی در پشت تمامی آن بحرانهای به گفته خاتمی، نه روز يکبار بود، ليکن شخصآ در هيچ کجا نخوانده ام که تحليلگری به نقش فردی که اصلاحات را در همان کودکی خفه کرد نيم اشاره ای هم کرده باشد
پس روش وی نيز دراز مدت اما سنجيده، گام به گام و بدون ريسک بود، درست مانند آمريکا. تفاوت اما در اين است که آمريکا يک دولت دموکراتيک و منتخب است، آنهم برآمده از يک حزب سياسی با ميليونها عضو. هدف اصلی يک دولت منتخب تأمين منافع کشور برای جلب رضايت رای دهندگان خود برای تداوم راهبری کشور است. دولت بوش اگر مرتکب کاری نابجا هم که شود دانسته و از روی عمد نيست، حد اکثر مجازات اين خواهد بود که جمهوريخواهان در انتخابات بعدی رأی نياورند. در عوض هاشمی يک فرد است، فردی غيرمنتخب، تکرو و چهره ای نا مطلوب. اگر بخت با هاشمی خيلی ياری کند در فردای سقوط اين رژيم زندان و سپس هم دادگاه جنايت بر عليه بشريُت تنها مکان هايی هستند که وی را پذيرا خواهند بود. گر چه بظاهر ولی فقيه است که در رأس هرم قدرت قرار دارد، اما کيست که نداند حتی آن ولی نيز پس از مرگ آيت الله خمينی قدرت و مقام خود را از هاشمی گرفته است. مثل روز روشن است که اصلی ترين چهره اين نظام و مسئول اول تمامی بدبختی های مردم ايران همين فرد است. دزدی ها، رشوه خواری ها، گرانيها، سرکوبها، قراردادهای ايران بربادده، ادامه حداقل شش سال جنگ بيهوده با نيم ميليون کشته و معلول و چند ده ميليون صدمه ديده، کشتار مخالفان، نابودی زيربنای اقتصاد کشور، فرار مغز ها، کليه فروشی ها، حراج جگر گوشه های مردم ... و ديگر فتنه ها همه ميانند که زير سر هاشمی است
موارد ذکر شده فقط به خود ايران مربوط می شود، در بيرون نيز او است که مسئول اول تمامی عمليات گروگانگيری و باج ستانی، انفجار ها، ترور ها و آشوب افکنی ها است. اگر روزی خامنه ای بعنوان اول شخص حقوقی اين رژيم محاکمه شود، هاشمی بر روی صندلی اول شخص حقيقی تمامی اين جنايات قرار خواهد گرفت. بنابر اين اگر رژيم سقوط کند هيچ يک از عناصر آن چون فرد مزبور نابود نخواهد شد. رفسنجانی به خوبی ميداند که موسم بره کشان رژيم بسر آمده است. او می ترسد، بشدت هم می ترسد، اما دولت آمريکا نيز می ترسد. عمده شباهت و وجه اشتراک اين دو مسئله که اشاره بدان را مخصوصآ برای فرجام اين نوشته انتخاب کرده ام همين عامل ترس است. اما ترس آمريکا از چيست ؟ يک بار نوشته ام که تعامل با جمهوری اسلامی در پر هزينه ترين طرح تاريخ امريکا (خاورميانه بزرگ) از ريشه محلی ندارد، چون اصولآ ايران شاه کليد اين طرح است و بايد به هر ترتيب و با هر هزينه ای که شده از دست جمهوری اسلامی آزاد شود و قطعآ هم خواهد شد
اگر رژيم ايران تغيير نيابد يعنی طرح آمريکا کاملآ شکست خورده، ترس آنکشورهم از همين است. ايالات متحده کوچکترين ترديدی به شکست مذاکرات ايران با اروپا ندارد، چرا که خود تعيين کننده اصلی سرنوشت اين مذاکرات است. اروپا هم آگاه است که در صورت عدم همياری آمريکا شکست اين مذاکرات قطعی است، آمريکا هم همياری نميکند که اين مذاکرات به بن بست کشد. همکاری صوری و پز امتياز دهی فقط مانور هايی ظاهری برای باز هم متمرد نشان دادن و باز هم هرچه منفور تر کردن رژيم ايران در انظار جهانيان برای براندازی آن است. آمريکا اين رژيم را بر خواهد انداخت و خود را کاملآ هم آماده ساخته، هر بيست وشش روز يکبار سفر دانالد رامسفلد به کشور های اطراف ايران به قصد رفتن به ييلاق نيست. وی در شش ماهه گذشته فقط پنج بار به جمهوری آذربايجان پرواز کرده است، همينطور است سفر های مرتب دکتر رايس و پرواز های هفتگی مقامات ارشد پنتاگون به منطقه که بيشتر آنها سری است و در اخبار نمی آيد. ارتش آمريکا حتی در سواحل دريای مازندران، در طرف جمهوری آذربايجان ستاد جنگی خود را نيز تشکيل داده است. هم اينک زبده ترين کارشناسان جنگی آنکشور در قرقيزستان و قزاقستان و افغانستان و پاکستان و کردستان عراق مستقر هستند. انکشور حتی موافقت روسيه را نيز گرفته است. دکتر رايس در دو ماه گذشته سه بار به آنکشور هميشه دلال سفر کرده است
در ماه آتی هم مانور مشترکی متشکل از نيرو های آمريکا و چهار کشور آسيای ميانه در پشت مرز های ايران انجام خواهد گرفت. نتيجه اينکه به اجرا در آمدن طرح حمله نظامی آمريکا به ايران در پائيز امسال قطعی است، مگر اينکه امری استثنايی اين عمليات را به تعويق افکنده و يا خنثی سازد. آنکشور در حال حاظر منتظر سه مسئله است، 1ـ انتخابات رياست جمهوری در ايران؛ 2ـ جنبش مردمی برای سرنگونی و بالاخره اعلام رسمی شکست مذاکرات اروپا بدليل تمرد ايران، گرچه همانطور که اشاره کردم اين مذاکرات اصلآ قبل از شروع هم شکست خورده بود و تکليفش روشن است اما آمريکا برای نشان دادن عدم انعطاف و ياغی بودن رژيم ايران اين بازی ديپلماتيک را پيش می برد. دومين مورد، مطلوب ترين گزينه است، دولت و گنگره آمريکا تا پايان فصل تابستان هر آنچه را که بتوانند برای تحقق يک جابجايی مخملين در ايران انجام خواهند داد. اما در مورد اول، هم اينجاست که تکاپوی بی امان هاشمی برای رسيدن به رياست جمهوری معنا می يابد. او بخوبی می داند که آن کشور ريشه اين نظام را از ايران و جهان برخواهد کند و آمريکا را ديگر سر هيچ سازشی با رژيم ايران نيست مگر با تحقق عينی شرايط و ضمانت هايی، شروطی که برای ماندگاری اين نظام تعيين شده عبارت است از به رسميت شناختن اسرائيل، همکاری با پروسه صلح اسرائيل و فلسطين، تعطيل دائم غنی سازی اورانيوم، تضمين به رعايت کامل حقوق بشر، عدم دخالت در امور کشور های همسايه تعهد برای دست برداشتن از حمايت از گروههای تروريستی و تحويل سران القاعد
اجابت اين خواست ها يعنی سقوط رژيم جمهوری اسلامی، حتی اگر نام آن تغيير نيابد. در ماههای گذشته فرزند رفسنجانی در هر فرصتی اين پيام را درمصاحبه ها به گوش آمريکائيان رسانده که در درون اين نظام پدرش تنها فردی است که قادر است سياست خارجی و داخلی ايران را کن فيکون کند. وی اين مصاحبه ها را به دستور پدر و پرداخت هزينه های گزاف انجام داده است.علاوه بر اين همگان می دانند که هاشمی همه گاه پشت پرده با آمريکايی ها تماس داشته. وی به آمريکائيان وعده داده است که تمامی اين درخواستها را اجابت خواهد کرد. قصد او اين است که منتخب باشد، ولو با انتخابات ابتر و مسخره ای که شورای نگهبان برگذارمی کند. بزعم خودش اين امر به وی مشروعيت و اختيار قانونی ميدهد که بعنوان فرد منتخب مردم بتواند تغييرات بوجود آورد و حتی در صورت لزوم در مقابل ولی فقيه خود ساخته و منتصب هم بايستاد. هم اينک در پشت پرده سياست ايران جنگی بی امان در جريان است. گفتن جمله (رهبری در چهارچوب قانون بايد عمل کند) از سوی وی از سر اتفاق نيست. همچنين مصاحبه با روزنامه شرق که قسمت اول آن منتشر شده و هاشمی در آن تمام تقصير ها را به گردن خامنه ای انداخت. بخش دوم اين مصاحبه پس از اعلام رسمی نامزدی وی منتشر خواهد شد. هاشمی در اين بخش بيشتر به خامنه ای تاخته و بی پرده تر از وی بعنوان مسئول مشکلات ايران و پايمال شدن همه ی حقوق مردم نام برده است. سر انجام اينکه تابستان امسال بدون شک آنچنان داغ و آتشين خواهد بود که عده ای را خواهد سوزاند، آرزو کنيم که اصلی ترين آنها هاشمی و خامنه ای باشند، هر دو
ماجرای خوزستان و نيرنگی ديگر. 1
اگر هنوز يادمان نرفته باشد. تونی بلر نخست وزير انگليس در عراق گفته بود ما ثمره ميوه
اين آمريکا و عراق را در ايران خواهيم چيد.1
حال جالب است بدانيم که چه ميوه ايی ؟ ميوه که به مزاق انگليس و آيران خوش آيد؟
چگونه اين ميوه را می چينيد، خود ريشه درازی دارد.1
آنچيز که زمان سرنگونی صدام جالب بود تمرکز نيروهای انگليسی درست در بصره بود. 1
چرا انگليسی ها درست اين نقطه را از تمام عراق انتخاب کردند خود حمکتی است. 1
اگر يادمان باشد گاهاً شنيده می شد. که کاميونهای اسلحه و قاچاق کالاهی ديگر وارد ايران
می شود. در همين هنگام بود که سلاح های سبُک به اقوام مختلف داده می شد.1
جريان قايق های انگليسی درست در جريان سالگرد 18 تير، مانوری شد برای رژيم جمهوری اسلامی
که بتواند افکار ايرانيان را به آن سو جلب کند و امتياز بگيريد.1
مسئله تحريک عربها يا عرب زبانهای خوزستان چيزی نيست که به زيان رژيم اسلامی تمام
شود. زيرا با ايجاد ترس در ميان ايرانيها که برخی شايد قصد جدايی دارند، سبب می شود
آنــــهـــم در هنگام انتخابات رژيم رو به زوال جمهوری اسلامی بتواند باز به شکلی ديگر
مردم را به پای صندوقهای انتخاباتی بِکِشد. 1
سراسيمه دويدن جک استراو وزير خارجه انگليس به آمريکا جهت ديدار با خانم رايس هم بی دليل
نبود. اگر فکر کرديد که اينيها اينبار باز فريب شما را می خورند سخت در اشتباه هستيد. 1
جالب اينجاست . که راديو بی بی سی گفت: ممکن است آمريکا از طرح جدايی خوزستان پشتيبانی
کند. !!!!!!!!!!!!! 1
ببينيد يک تير دو نـشـان. چگونه افکار عمومی را پرآشوب می کنند. رژيم جمهوری اسلامی هم بر
پايه يکی از سران رژيم حرف جابجايی قومی را مطرح می کند و از سوی ديگر می گويند، 1
نخير، نامه بی پايه و اساس بوده است. 1
يکی می بـُـرِد يکی می دوزد. رژيم می داند که آوردن محبوب ترين شخصيت ايرانی با وجود بودن
ولايت فقيه به ثمر نمی رسد. فريب خاتمی ديگر با وعده های خوش آب و رنگ بی نتيجه است. 1
پس بنا براين با ايجاد ترس در ميان مردم می توان آنها را به پای صندوق رای کشيد. 1
ترس از آنکه، آی مردم دشمن می خواهد ايران را چند تيکه کند . 1
هميشه جنگ يا بخطر افتادن تماميت ارضی سبب می شود مردم به ديکتاتور حاکم خود تن در دهند.1
در صورتيکه وظيفه تمام روشنفکران و رهبران سياسی و مذهبی است که مردم را از
اين نيرنگ رژيم بر حذر دارند. رژيم مافيايی اسلامی که بتازگی واژه بين المللی مـُلاتاريسم
را برای آن برگزيدند می داند که چه می کند. طرح از جای ديگر و مجری از داخل. 1
اگر می خواهيد اينگونه ميوه خود را بچينيد که مشخص است منظور شما از ميوه چيست. 1
ميوه همان قراردادهای ننگين شماها برای بغارت بردن هرچه بيشتر ثروت ايران است.1
در سال گذشته يکی از نيروهای ما با يک آيت بزرگ گفتگوی کوتاهی کرد. بنا به دلائل
امنيتی نام اورا فاش نمی کنيم. 1
پرسش : جناب آيت الله شما تا اينجای صحبت، با دخالت دين در سياست مخالفيد. با خود خمينی هم
بوديد و هستيد، حال آنچيزی که فکر مارا مشغول کرده ،آنست که چگونه آخوندها با انگليس کار می کنند؟ چون می گويند بيشتر آخوندهای رده بالا با انگليس هستند؟
درست است. آنها مستقيم که نمی يايند با ما صبحت کنند. دولت آنها معمولا يک تاجر مومن و با نفوذی
را می شناسد و آن تاجر چند نفر مومن تر و معتقد تر را می شناسد که از طريق چند تا همين
جور موًمن دانسته يا نادانسته مامور نظر خودشان را به آن روحانی مورد نظر می رسانند. 1
در ادامه می گويد که من يادم است که چگونه بر سر حلال کردن دوباره محصولات چند کمپانی
انگليسی ،چه هزينه هايی که نشد. ......... نيازی به ادامه نيست. 1
تا هنگاميکه همچون عسکر اولادی های تاجر انگليسی در ايران وجود دارند که خمينی
هم از او حساب می بُرد می توان درنظر داشت که چگونه فرمانها از کجا صادر و در
کجا و بدست چه کسانی اجراء می شود . 1
اگر بما باز بگويند ناپلئون هيچ مهم نيست . از ما گفتن بود. گروهی از تئوريسين های
ديگر بين المللی هستند (از برژينيسکی گرفته تا اتحاديه اروپا) که معتقدند می شود
طرح خاورميانه بزرگ را بتعويق انداخت. همانگونه که همگی نظريه برژينسکی را از رسانها شنيديم. 1
آنها در فرضيه ديگر معتقد هستند که اين گاو شيرده (ايران)هنوز شير می دهد. می توان در هرج
و مرج کامل بدون ماليات و گمرکی خيلی ثروتها بجيب زد. همانطور که ديديم در کشور امام زمان
که غيبی است اسکله های بندر آنهم غيبی است. نه مالياتی نه گمرکی ... 1
براستی بزرگترين پيروان امامزمان همين شرکتهای بيشرم اروپايی هستند که جوهر قلمشان را
خون مردم ايران تشکيل می دهد. تا اين مردم حقوق خود را ندانند در دايره جهل مرکب دور می زنند
و دائماً اشتباه خود را تکرار می کنند . 1
تنها چيزی که اکنون برای ايرانيان اهميت دارد،اينست که در آستانه انتخابات رژيم ممکن است اتفاقات گوناگونی رخ دهد. به هيچ شکل و گونه ايی نبايد فريب ملايان ساخت انگليس را خورد. 1
مبارزه با رژيم بحث ديگری است ايجاد نفاق و جنگ قومی بحث ديگر. هريک از آنها مسير جداگانه ايی را می پيمايد.1
رژيم به هر دَری می زند که روزنه ايی باز شود تا بتواند شايد از اين بـُن بست نجات يابد . 1
گاهی مسئله زندان ابوغريب را مطرح می کند . خطر اسراييل را به رخ مردم می کـِشَد. 1
اکنون احتمالات موجود بر سر راه ايران از قرار زير ممکن است باشد. 1
يا طرح خاورميانه را به تعويق می اندازند و يا نمی اندازند. به تعويق افتاد که هيچ. 1
اگر به اجرا درآمد دو راه در پيش داريم. يا دگرگونی به ملايمت مـَخمَلين خواهد بود که شاهزاده رضا پهلوی از آن به عنوان نسيم دگرگونی ياد کردند و يا آنکه نه، ملايمت و نسيم برای آخوندها برخلاف
ساير کشورها ديگر دگرگون شدهِ زنگی، موثر واقع نخواهد شد. زيرا هم نظر بودن تمام مردم
يک کشور را همگام با دانش دمکراسی می طلبد تا بتوان انقلاب مخملين نمود . 1
در اينجاست که نسيم جای خود را به توفان می دهد. دگرگونی به شکل سخت و پرهزينه تر خود را
به کـُرسی می نشاند. اينست که اين ابتدا توفان برونی دميدن می گيرد و سپس توفانی پس از آن
از درون به دميدن می گيريد. تا تشکيل يک ترنادو بدهد و اين رژيم را سرنگون کند.1
اين راه احتمال خودش را به يقين نزديکتر می بيند. 1
در اين راستا همان نيروهای محافظه کار بين المللی که از آنها نام برده شد خواهان آن هستند که
طرح سرنگونی رژيم را به نيمه دوم چهار ساله بوش موکول کنند که کم کم به نزديک انتخابات
رياست جمهوری آمريکا برسد و خود بخود طرح عقيم می ماند. 1
در اينجا بايد تنور آقای آريل شارون را روشن تر نگاه داشت . زيرا حرارت اين تنور است که
باطری بوش را شارژ می کند. ايرانی ها در آمريکا هدفی داشتند که بوش را انتخاب کردند. 1
در اينجا بايد ياد آور شد که هدف جنگ نبود هدف ريشه کن کردن جمهوری اسلامی بود . 1
هدف آن بود که با رژيم لاس سياسی و تجاری زده نشود. 1
بگوش و بهوش باشيم و ثابت کنيم که آن ايرانی هستيم که تاريخ کهن دارد و جهان او را به
نام تمدنش می شناسد. نه آن ايرانی که نقاب تروريست اسلامی بر چهره دارد. 1
پايـــنــده و سرفراز بـاد ايران . 1
ايرانيها نه در انتخابات شرکت ميکنند ونه فريب تجزيه طلبان خود فروخته را ميخورند . اين وطن فروشان تازی را ببينيد !!! 1
*******************************
17 آپريل05
سازمان جوانان نيک ايران
پيرو آيين مشروطه پادشاهی
JNIK@aol.com