آزاد شو


*** اين وبلاگ منعکس کننده مطالب و مقالات حزب ميهن است ***


Saturday, April 30, 2005

 

The Water Is Polluted In Its Source

Iranian Motherland (mihan) party
By Amir Sepehr


The Water Is Polluted In Its Source
In evaluating our problems, we’ve fallen into the habit of occupying ourselves more with speculative discussions. I have personally experienced that those of us who are political occupy ourselves with opinions before dealing with facts. The same is true when we try to get a message across. We spin the morsel some fifty times before feeding it to the mind of our readers and listeners. We subject our speech to a thousand bends and turns and deliver it using unfamiliar terms to demonstrate our level of understanding. The result is that in our country they take people’s eyes out and cut off their limbs, but we style ourselves as the greatest intellectuals on the planet! We’ve yet to learn that showing off in speech is a sign of ignorance and that it is such displays of talent (which would have no buyer even in the Bazaar for the artless) that has been the cause of our miseries and misfortunes. If I don’t write in such a way so that more than 70% of my readers get my message and comprehend what I’ve written, then I’ve only been showing off, that’s all. Even the learned among us confuse addressing ordinary people (and who isn’t one) with academic and specialized discussions of the university. This disease has even affected the clergy, so that these days, just about every Mullah in every single idiotic writing of his, will refer to two or three philosophers, and four or five world famous authors to imply his proximity to the society of the masters of Arts and letters! I write this preface to underline the bitter truth that, alas, a society seemingly full of thinkers and intellectuals has fewer intellectuals in the true sense than the number of one’s fingers. If it had, how could it be in such a state of disgrace, helplessness and confusion? It’s not my intention to recite a mournful song, and begin a sorrowful story by recounting for the thousandth time, that which has brought us to this point. But if you and I remain silent, if you and I don’t try to understand, we will once again fail to recognize what we’ve been doing wrong. We are still going the wrong way, and not just one or two, here and there, but probably in tens or hundreds of thousand. And that, apparently the most educated among us (at least they regard themselves as such!). You may then add this to the preface: You know best! What pained my illiterate mother (a most frugal woman from a village) or your house-owning aunt that, in order to have it relieved, they had to follow the likes of Mullah Khalkhali and Hadi Ghaffari? What about my poor late uncle, who had no idea what an Islamic revolution meant? Once he came to visit us from Ardabil, thinking of joining the protesters. When I objected, he shouted “Sonny, you mean to say that all these university folk, doctors, engineers, and intellectuals are all a bunch of donkeys to have chosen Imam Khomeini as their leader?” Perhaps, were he alive today, he would have realized the truth in the reply by hearing of which he then really lost his temper. Laughing Let us go back twenty-five years. Our hopes had been met sooner than all other nations in that part of the world. We were, perhaps, the first to reach liberty. To reach the 1979 juncture, our parents had labored for some 200 years. We were two steps, yes two steps, away from liberty. I’m referring to the Shah’s last Prime Minister, Shapour Bakhtiar, who sacrificed his life for his country. His government was the result of several generations’ struggle and self-sacrifice. But where was one to find an intelligent person who understood the pulse of the nation. One may not have expected much from the “common” people, who with the flimsy rope provided them, had entered a bottomless pit looking for a treasure box. None among the self-styled intellectuals and political types understood that incomparable and unique window of opportunity, and did not realize that: Hey, enough! Henceforth we must protect what we’ve gained, and not continue burning banks, destroy governmental buildings, and sacrifice our reason, our mind, our country, our honor, our prestige, our history, our culture, our dignity, our good name, and our nation’s wealth to welcome the arrival of the Mullahs. If our “intellectual” was intellectual, if our “nationalist” understood nationalism, if our political types had a clue about politics, you may judge for yourselves where we would be today. I wont pretend that we would be a Switzerland or Sweden, but I write without any doubt that not only we would be one of the wealthiest and most prosperous nations in the world, but that we would also have a democracy proportional to ourselves as well, along with a secular government, which we already had! Our children too, instead of starving in schools, would benefit from free milk and fruits, as they already did! Had we intellectuals and political activists worthy of such designations, would we have incurred a million dead and invalids from the war alone? How many millions of drug addicts would we have? Would we see our loved ones displayed for sale in Arabian slave markets? Would our honor and prestige been as blemished in the world? Would our national resources been put on sale? Ebrahim Yazdi, himself a key figure in the transformation of Sheiks and Mullahs into the lords and chieftains atop the Iranian people, and the person most responsible for handing over the elites among the brave officers of the Iranian Imperial Armed Forces to the lunatic and bloodthirsty Mullah Khalkhali, happened to give an interview this year on the occasion of the anniversary of the occupation of the US embassy. Do you know what he said? I shall quote him verbatim so that we learn the condition of our economy as the Shah was leaving Iran. I do not have the slightest doubt that while speaking of these figures, Yazdi was not even a bit embarrassed or felt any pain of conscience. Let us understand what has happened to us in these dark years; let us think why the Iranian people are reduced to selling their kidneys in order to survive. Readers will note that the figures concern our holdings in the US government alone, as in the period under discussion we had tens of other investments in the US private sector. One of these was the ownership of one of the tallest buildings in Manhattan, which, when I was young, I had visited as an observance of my national pride. I had my picture taken in front of its entrance. It was 1977, two years before the revolution. The Islamic Republic sold the skyscraper and the Mullahs pocketed the money. A few years ago, when I chanced to pass by it again, I saw standing about a few Iranian-speaking drug addicts. One of them, who had a dog, and was about the same age as I, when I had first visited the building, stood begging near the spot where I had taken my picture. (Is it even possible not to burn with rage when thinking of common thieves who style themselves after “intellectuals”?) In addition to investments, we had reserves of ready cash in all other industrial nations of the world. France had borrowed a billion dollars from us; so had Britain. But here is an excerpt from Yazdi’s interview with ISNA (Nov 2, 2004): “Billions of dollars of US weapons, including strategic weapons, fighter jets and submarines had been paid for and needed spare parts, and we had to settle this. There were unfinished projects that had already been fully paid for, and we needed to settle that. In Iran’s revolving funds account in the US Department of Defense, there was some 33 billion dollars. Spare parts and military equipment for the Iranian armed forces were all paid for and waiting in US airports, ready for delivery. Before the revolution the surplus from the oil revenue was looked after in US banks. In the United States we had some 14 billion dollars of ready cash.” I wrote that it is not my intention to bemoan the past; what has passed has passed. But have we, the intellectuals and the politically minded among us in particular, learned anything from the experience of our destructive acts? Have we? Perhaps I should share with you a day’s observation on the subject, leaving you to make your own conclusions. Of course, this is a simple and commonplace illustration. The individuals I’ll refer to I consider victims themselves, victims of those, whom from intellectualism have only learned how to abandon a nation wandering in the desert, and how to mistake the realm of the fantasy and the intangible with obvious things and actual potentials in the world of politics. Oh! May they have never read those 15 or so volumes they did read! As you know I live in Stockholm. Here all the residential buildings have their own laundry room below the ground floor, normally used by the residents through reserving a time slot on a computerized board. Three days ago it was my turn. It usually takes about an hour to wash your clothes. After placing their washables in the machines, people either return to their apartments and return an hour later, or take a seat and pass the time by reading a book or newspaper. Anyway, after throwing my clothes in the washer I returned to my apartment. I turned on the television. They were showing a ceremony in remembrance of the Swedes who had lost their lives in the Southeast-Asian Tsunami, in the same hall where the Nobel ceremonies take place. Their King, seated; the Queen, accompanied by their three children. The Prime Minister, all the ministers, present. Members of the Parliament. The clergy. According to the reporter in the live telecast, some 700 cultural and intellectual figures, the main leaders of all Swedish political parties, lawyers, artists and in short all the important people in Sweden are present in this gathering. First, His Majesty Carl Gustaf, the King of Sweden, gives a very emotional and moving speech. This is followed by a speech by Prime Minister Goran Persson. A chorus of female students, beautifully and impeccably dressed, sings a very emotional song. A few religious songs in soprano follow. The musicians play their instruments so emotionally that one’s entire body becomes affected. In between, the clergy perform ceremonies of prayer and eulogy. The poets recite humanist poems, poems that bring people together. National harmony, the spirit of helping and cooperation, unity, sympathy, dignity, civilization, respect, proper attire, culture, humanism, serenity and, in one sentence, the poetic, intelligent and dignified aspect of humanity is displayed at its peak. I look at my watch. I’ve been so engaged with this program that I am 15 minutes late already to pick up my clothes. I’m very much moved by these aspects of civilization and social-cultural progress. I cry in my heart, “Until when…” I enter the laundry room. As I enter, I see two Persian speakers engaged in a political discussion. (May God Bestow His Abundance! Thanks to the Mullahs’ “Justice of Imam Ali” regime, Iranian refugees can be found in every nook and corner!) I know one of them very well. Like 93% of all Iranians, he is a poet. But he had had money, and had published a few 17-paged booklets of poetry, thenceforth becoming one of the thinkers and intellectuals. He is a radical member of the MEK, and not very warm toward other views. I know the other a little. I know that he calls himself a communist. The subject of their conversation is ideology (Mine is better than yours!). Besides a courteous hello, I have no desire at all to enter their discussion. But how is that possible, when they don’t leave you alone! Our Mister Communist regards Sweden, a country that has provided him with asylum and opportunities, a backward capitalist country. He speaks of nothing but Mansour Hekmat and labor issues in Iran. He is of the opinion that in a not so distant future his party will not only free Iran, but will free the world from the shackles of capitalism. Why did you settle in a backward monarchy like Sweden, I ask; why didn’t you go to an advanced country like Cuba or North Korea? He answers in a derisive tone, “Is that what your Shahzadeh Reza has been telling you?” He adds, “Really, one has to be pretty backward to want a monarchy.” As to Mister Mojahed, well, he believes that Monarchy is the disgrace of history. When I remind him of the glories of history, that he and his friends began suicide missions long before the likes of Hamas and Islamic Jihad, he replies furiously that that is exactly what the Mullahs say! Adding: that’s why Masoud has repeatedly said no Shah and no Mullah! I tell him dear friend, I wish you had seen the ceremony I was just watching. I add, every nation has its own particular culture and history. Every country’s democracy is the result of struggles and historic events shaped and supported by its people. They reply, one somewhat differently than the other, that Sweden too should do away with all this Monarchy nonsense; these are all swindles by capitalism and class society. I reply with just one more sentence and pick up my laundry. Of course, I say it in my heart: Why did God short-change the Swedes on the number of thinking poets and intellectuals so that the country’s backward and poor Shahollahi (Monarchist) population could too enjoy the benefits of a Supreme Leader, a Revolutionary Guards, and an Ansar al-Islam?
www.hezbemihan.com

|

Friday, April 29, 2005

 

ايران، گارگاه بی کارگر

حزب ميهن
امير سپهر

ايران، گارگاه بی کارگر


چون بشقاب ماهواره ای ندارم طبعآ قادر به تماشای هيچيک از تلويزيون های لس آنجلسی هم نيستم. تصور می کنم چيز زيادی را هم از دست نمی دهم، صرف نظر از معدودی برنامه ساز و مجری چون آقايان ميبدی و ناصر انقطاع و نوری زاده و مشيری و يکی دو تن ديگر که دانشی دارند و حرفی برای گفتن، باقی اين تاک شو تی وی ها جدآ "حيف از چشم و گوش" هستند. برنامه اين بنگاه های تکنفره يا گريه و زاری و گدايی است و يا غيبت و تهمت و فحاشی. اگر تا ديروز هر ايرانی با بهم بافتن هر رطب و يابسی و يا با آزار گوش مردم با صدای انکرالاصوات خود حتمآ می بايستی شاعر و يا خواننده می شد، کم کمک تلويزيونچی شدن هم در حال افزايش به ليست اين بيماری های ملی ما است. بدبختی در اين است که هر کدام از اين تلويزيونچی ها هم خود را يک پا رهبر اپوزيسيون می داند
تا آنجا که به خودم مربوط می شود، ترجيح می دهم که هيچ سر و کاری با اين گونه رسانه ها نداشته باشم. بعد از چند مصاحبه ای که با يکی از اين تلويزيون ها داشتم و مشاهده تبعات آن که هنوز هم دست از سرم بر نمی دارد، حدود دو سالی می شود که بطور کلی عطای هر چه مصاحبه و گفتگوی راديو تلويزيونی و جلسه پالتاکی است را به لقايش بخشيده ام و به نوشتن روی آورده ام. البته هيچ رسانه ای هم برايم سر و دست نشکسته، اما همان معدود درخواست مصاحبه را هم رد کرده ام. به دلايلی چند نوشتار را خيلی مفيد تر از گفتار می دانم ولو اينکه پوشش کمتری داشته باشد . اول اين که اگر مردم ما رغبت چندانی به خواندن نشان نمی دهند علت در اين است که در درازنای سده ها به موعظه شنيدن خو گرفته اند. پس طبيعی است که در ميان اين مردم نوشتن برد کمتری خواهد داشت. اما اين اهميّت ندارد، مهم اين است که نبايد بخاطر ييشتر مطرح شدن اين عادت مطالعه کش را ادامه داد. در ثانی معمولآ گفتار بيشتر از احساس و قلب مايه می گير تا مغز و خرد. بعضی اوقات يک تپق و يا سخن ستايش آميز و يا نا بجای کسی در روان گوينده تأثير گذارده و مسير و موضوع خطابه را منحرف میسازد. شنيدن شعر شاعر از زبان خود وی زيبا تر از خواندن آن در دفتر و ديوان او است، اما روشنگر و سياسی نگار که نمی خواهد مقاله خوانی کند، همان به که بنشيند و سعی کند موضوع مقاله خود را با مطالعه و بررسی هر چه دقيق تر با نثری ساده وهمه فهم بر روی کاغذ آورد
باری، ديروز تلفنی داشتم، از يکی از همين تی وی ها، آقای محترم صاحب تلويزيون می فرمودند که قصد دارند رهبران اپوزيسيون را گرد هم آورند و به اتحاد رسانند! هر چه صادقانه و بدون شکسته نفسی به ايشان عرض میکردم که بنده نه خود را فرد مهمی می دانم و نه ادعايی دارم، به خرجشان نمی رفت که نمی رفت. ايشان نه تنها خود را غير مستقيم از رهبران طراز اول اپوزيسيون قلمداد می کردند، بلکه به هر ترتيبی شده قصد داشتند که از بنده کم سواد هم يک رهبر اپوزيسيون بسازند، آن هم در کشوری که پس از نفت بيشترين توليداتش رهبر و روشنفکر و شاعر و اديب و هنرمند... است. وقتی به نتيجه نرسيديم ايشان با عصبايّت پرسيدند شما اگر واقعآ ادعايی نداريد پس به چه منظوری کار سياسی می کنيد؟ گفتم می خواهم کشورم آزاد شود و لااقل بتوانم بر سر گور پدرم بروم. پدری که پس از چهارده سال که نتوانستم ببينمش و شش سال پيش مرد! ايشان اما همچنان معتقد بودند که تا رهبران جمع نگردند کشور آزاد نخواهد شد. وقتی گفتم که تا اين رهبران نپذيرند که رهبر نيستند کشور آزاد نخواهد شد تلفن را با حالتی غير عادی قطع کردند
بعد از اين گفتگو به فکر فرو رفتم که يا رب، چگونه ميشود به اين عزيزان با صميميت فهماند که ای بزرگواران! آخر نميشود که در يک کارگاه همه کارفرما باشند، اين کارگاه لعنتی برای چرخش و توليد گارگر هم لازم دارد. بعد يادم آمد ظريفی که چندی پيش از آمريکا به سوئد آمده بود می گفت فلانی ما فقط در لس آنجلس بيش از چهار هزار خواننده داريم و سه برابر اين تعداد روشنفکر و پژوهشگر و اديب و کارشناس امور سياسی و مورخ و... گفتم شما به گرد پای ما در اين استکهلم نمی رسيد، چرا که اگر شما با داشتن نزديک به يک ميليون ايرانی اين تعداد هنرمند و متفکر داريد، ما استکهلم نشينان که تعدادمان به بيست و پنج هزار هم نمی رسد طبق آمار اداره ثبت اينجا فقظ هفتصد حزب و سازمان سياسی ثبت شده داريم و سه برابر شما روشنفکر و اديب و انديشمند، تعداد خوانندهامان هم اگر بيشتر نباشد يقينآ کمتر از شما نيست! اصلآ به هر کسی در اينجا روشنفکر نگوئيد سخت از شما خواهد رنجيد. تصور کنيد اگر هر کدام از اين سازمانهای ما فقط يک رهبر داشته باشد که لابد هم دارند، ما فقط در همين يک شهر هفتصد رهبر اپوزيسيون داريم. با همين مختصر آيا باز هم شگفتی آور است ديدن تاريک انديش ترين نظام جهان در پرروشفکر ترين کشورجهان!؟
www.hezbemihan.com

|  

خيانتی بنام انقلاب اسلامی ؟

حزب ميهن
امير سپهر
خيانتی بنام انقلاب اسلامی ؟
هم ميهنی دانشجويی از درون سئوالهايی را طرح کرده اند، مفهوم درست واژه خيانت چيست، آيا همگی انقلابيون ديروز خائن هستند، آيا ادعای اصلاح طلبی پس از هشت سال تجربه خاتمی خيانت به مردم ايران است و بالاخره اينکه چرا انقلابيون ديروز هنوز هم از نظام پادشاهی به شدت می ترسند ؟ اينجانب صلاحيّت محکوم کردن کسی به خيانت را ندارم. حتی اين صلاحيّت را نيز در خود سراغ ندارم که در مورد موضوعات اينچنين مهمی حکم صادر کنم. آنچه خواهم نوشت عقايد شخصی است. با اين اميد که برای بعضی از ديگر عزيزان نيز سودمند افتد. اين را نيز بنويسم که جدآ از واژه خيانت دل خوشی ندارم. آرزويم اين است که روزی استفاده از اين واژه نازيبا در ايران به حداقل رسد و افراد با شهامت اقرار به خطا و مسئوليّت پذيری اين واژه رابه اشتباه تنزل دهندواپسين بيست پنج سال قرن بيستم را بايد فصل باران دموکراسی ناميد. سيلابی که از اين باران تحول در جهان براه افتاد نهال هايی از آزادی و دموکراسی را حتی در لم يزرع ترين سرزمينها نيز سبزکرد. بطوريکه در مدت زمانی کمتر از بيست وپنج سال، يعنی از سال 1975 تا 2000 ميلادی، بيش از هفتاد کشور جهان يا به دموکراسی متعارف دست يافته و يا گامهای بلندی بطرف آن برداشتند. آپارتايد در آفريقای جنوبی از ميان رفت، ديوار برلين فروريخت، نيمی از بشريت که سه ربع قرن از عمر خود را دردخمه تنگ ايدئولژی بسر برده بودند، تنفس درهوای آزاد را تجربه کردند، چندين کشور استقلال خود را باز يافتند. جنگهای خونين در افريقا فروکش کرد. دو ايرلند به توافقهای جدی رسيدند. آلمان يکپارچگی خودرا بازيافت. جنگ خانمانسوز لبنان به پايان رسيد و ... در آن ميان فقط و فقط مايی که لايق ترين مردم برای کسب آزادی و دموکراسی بوديم، نه تنها هيچ بهره ای از آن باران رحمت نداشتيم، بلکه با آتش زدن به خرمن هستی خويش، حاصل دوقرن تلاش طاقت فرسای پدران و مادرانمان برای تجدد و آزادی راهم در ره عشق روزه خوانی کينه توز به يک آن بباد داديمبی شک ما نيز نيازمند يک تحول ژرف بوديم، صادقانه بايد بپذيريم که ما در دوران رژيم سابق مشکلات فراوانی داشتيم که شايد بدترين آن عدم توجه به توسعه و بسط آزادی های سياسی با رشد اقتصادی و شهريگری بود. تحول طلبی در آنزمان يک خواست برحق و مشروع بود، بايد هم با خودسريهای رژيم برخورد می شد، اينکه عده ای هر گونه مبارزه حق طلبانه در دوران قبل از انقلاب را خيانت می نامند يا مغرض هستند و يا نادان. بحث بر سر اين است که ما را نيازی به تقبل اين همه هزينه و رسوايی و بی آبرويی نبود. بنابر اين عدم پذيرش اين واقعييت نيز چون مورد اول ناشی از عناد و يا جهل است. هيچ فرد به اصطلاح سياسی و يا روشنفکر نتوانست با کمی احساس مسئوليّت خود را از آن جو مسموم و هيستريک دور نگهدارد و بيانديشد که ما را اصلآ نيازی به ويران کردن کشورمان و انقلاب کور آخوندی نيست، زيرا آن نظام عرفی و غير ايدئولژيک از هر جهت اصلاح پذير بودبهترين گواه اين امرعذر خواهی شخصی پادشاه فقيد در تلويزين و قول به ترميم خرابی ها و تضمين به اجرای کامل قانون اساسی بود و بهتر از آن سپردن کشور بدست بختيار با چهل سال سابقه مبارزه با رژيم. چندی پيش آقای عيسی سحر خيز اظهار داشته اند که گويا بازگشت به نظامی مشروطه اما قانونمند و دموکراتيک بزعم ايشان خوردن استفراغ است ! اين فرد محترم بهترين گواه اين استدلال است که بعضی از انقلابيون ديروز يا هنوز هم و جدانشان بيدار نشده و يا اينکه اصلآ بطور کلی از مرحله پرت هستند، چرا که آنچه ايشان بيست و هفت سال است ميل می فرمايند (البته قصد اهانتی نيست و بنا به استدلال خودشان) ته مانده کثافات متعفن مغزی انسانهای اسير دست حکومت هايی از جنس جمهوری اسلامی است که سه قرن پيش آنرا از راه بينی به بيرون فين کرده اند. کاری که ملت ما نيز در حال انجام آن است و خود جناب سحر خيز بزودی شاهد آن خواهند بودآنچه در کشور ما با نام انقلاب اسلامی رخ داد توطئه شومی از سوی دشمنان ما برای نابودی کشورمان بود. توطئه ای که سياسيون ما با به اجرا در آوردن آن نه تنها کشور و مردم ايران بلکه خود را هم بخاک سياه نشاندند. در سال 57 سياسيون و به پيروی از آنها، مردم ما مرتکب اشتباه هولناکی شدند که بزرگترين هزينه تاريخمان را بر ما تحميل کرد. امروزه ديگر حتی خود آن دولتهای استعماری نيز توطئه بودن انقلاب اسلامی را می پذيرند. بجز مشتی انسان لمپن و بی هويّت هيچ ايرانی از آن فتنه ايرانسوزسهمی جز آوارگی و بدبختی و تيره روزی نبرد. چه بسيار خوش خيالهايی که در همان اولين ماه های پيروزی انقلابی که خود براه انداخته بودند بجرم غفلت و نادانی يا زندانی، يا فراری و يا کشته شدندتمام آزاديهای ابتدايی و فردی ازبين رفت. کشوردچار هرج و مرج و بی قانونی شد. در جنگ نابرابری درگير شديم که بيش از يک ميليون کشته و زخمی روی دستمان گذارد. فقر و گرانی به منتها درجه خود رسيد. ميليونها نفر آواره شدند. چندين برابر آن تعداد در دام اعتياد و فحشا در غلطيدند. زير بنای فرهنگ مملکت نابود شد. صنعت نوپای کشور دچار بيماری فلج گرديد. در دنيا رسوا و بی اعتبارشديم، انگ تروريست بر پيشانيمان خورد و ... اگر عقلای قوم ما هم مانند سياسيون ديگر کشورها قدری شعور سياسی داشتند و در مقابل تاريخ و مردم خود کمی احساس مسئوليت ميکردند، و با مشارکت روضه خوانها و چاقوکش ها نظام پادشاهی را به سقوط نمی کشاندند، بجای تحمل اينهمه مصيبت ما نيز ميتوانستيم با کمترين هزينه گامهای بلندی بسوی مردمسالاری برداريمبا اينهمه ميتوان پذيرفت که عده ای در پيوستن به نهضت ايرانکش خمينی اشتباه کردند. مردم عادی و يا فعالان سياسی که سهل است ! حتی بسياری از رهبران بزرگ سياسی نيز مرتکب اشتباه ميشوند. درعلم حقوق و آئين دادرسی کيفری خيانت با اشتباه تفاوتهای بنيادينی دارد. به هر فردی که از سر کم آگاهی و خيرخواهی نابجا نادانسته خسارت ببارمياورد نميتوان خائن گفت. حتی اگراين خطا به بزرگی سهيم بودن در انقلاب ايرانسوز 57 باشدمهم پذيرش مسئوليٌت خطا و در صدد جبران آن برآمدن است. بسياری از کسانيکه امروز صادقانه با رژيم مبارزه ميکنند قبلآ از عاشقان سينه چاک ملايان بودند. اين چرخش و تحول، نشانه رشد و بيداری وجدان اين هم ميهنان آزادی خواه ما است، و بسيار هم قابل تقدير! بنا بر اين بنده از آن دسته سياسی هايی نيستم که هم چيز را سياه و سفيد ببينم و به خود اجازه دهم که به تمامی کسانی که به دنبال خمينی افتادند وانقلاب کردند خائن بگويم. ليکن با قاطعيٌت ميگويم که تمامی افرادی که پس از مشاهده 25 سال زجرو نکبت وبدبختی ملت ايران و ديدن ديگر تبعات آن بلوای عالمگير همچنان از آن دفاع ميکنند، نه تنها به ايران و ايرانی، بلکه به تمامی بشريٌت متمدن خائن هستنددرسال 57 در کشورما انقلابی شد که نميبايد ميشد. اين انقلاب فقط ايران را نابود نکرد، دو جنگ خليج فارس با يک ميليون کشته و زخمی، ويرانی کشورکويت، هجوم اتحاد شوروی به افغانستان و تخريب کامل اين کشور و کشته و مجروح و آواره شدن ميليونها افغانی؛ از شيشه در آمدن هيولای آدمخواری بنام اسلام سياسی، ظهوربربريتی بنام القاعده و طالبان، ويرانی سومالی، صدمات وارده به مردمان سودان والجزايرو تاجيکستان و ترکيه و مصر و لبنان و فلسطين و اسرائيل و آمريکا و فرانسه و آرژانتين و کنيا و اسپانيا و... پا گرفتن گروههای گروگانگير و تروريستی مانند ابو سياف و مورو و حزب الله و حماس و جهاد اسلامی، آنهم از جنوبی ترين نقطه آسيا گرفته تا شمالی ترين منطقه آمريکا. فقيرتر شدن کشورهای توسعه نيافته، براه افتادن موج چند ده ميليونی پناهندگی در جهان، بحران اقتصادی و بيکاری ميليونها کارگر در سراسر جهان، حادثه يازده سپتامبر، نا امنی پروازها و هزاران مشکل ديگری که امروزه جهانيان با آن دست بگريبان هستند همه و همه از پيامد های مستقيم و غير مستقيم حادثه شومی است که انقلاب 57 ايران ناميده ميشوداز آن زمان تا به امروز نه تنها مردم ما بلکه هيچ ملتی در جهان روی آرامش را نديده است. بيست و پنج سال فرصت داشتيم که اين خطای فاجعه آميز ملی را جبران کنيم و خود و جهانيان را از شر اين ديو تولد يافته از انقلاب ملايان خلاص کنيم که نکرديم، يعنی نگذاشتند که اينکا را بکنيم. چه کسانی ؟ همان ها که پنداری زبانشان لال ميشود اگر در کنار نقد عملکرد پر اشتباه نظام پيشين، خويشتن را نيز نقد کنند و بپذيرند که خود نيز نادانی بخرج داده و اشتباه کرده اند. اشتباهی که نه تنها ملت ايران بلکه کل مردم خاورميانه رابخاک سياه نشاند و جهانرا دستخوش ناامنی کردحال و روز کسانی است که طی اينهمه مدت شهامت اعتراف به اشتباه خود را نداشتند به کسانی ميماند که چون به دروغ اول خوداعتراف نميکنند برای توجيح آن مجبور به گفتن ده دروغ ديگر نيز ميگردند و برای آن ده دروغ صد تای ديگر و ... تا اينکه به تدريج تا گلو درگندابی فرو ميروند که ديگر هيچ اميد نجاتی برايشان باقی نميماند. کسانيکه امروز باز هم پس از فريب خاتمی به دروغ علم اصلاح طلبی بدست گرفته اند بسان همان دروغگويان آنچنان در لجنزار جمهوری اسلامی خود ساخته غرقه گشته اند که راه برونرفتی برايشان نمانده. تنها اميدشان اينست که اين لجنزار را با پاشيدن مقداری عطرو گلاب استحاله و قابل تحمل تر کنند، تا با اينکار برحق بودن انقلابشان را به ثبوت رسانند. بدينسان چون خود راه بازگشتی ندارند، ملت ايران را نيز با خود در زندان ملايان به گروگان گرفته اند. و اين يعنی آشکار ترين شکل خيانت به مردم ايران. سقوط اين نظام به هر شکل، و استقرار نظامی نوين مرگ و زوال سياسی خفت باری را برايشان به ارمغان خواهد آورد. بويژه استقرار مجدد نظامی پادشاهی، آنهم با رای مردم. چنين چيزی برای اينها به مثابه آب دهان يک ملت بر صورتشان معنی خواهد داد. زيرا تمامی هويّت سياسی اين افراد به مبارزه با نظام پادشاهی مربوط ميگردد. بجز اين، تنها چيزی که در کارنامه شان باقی خواهد ماند همکاری با جمهوری اسلامی است و مسئوليت خون نزديک به نيم ميليون قربانی. اينها حتی از شنيدن نام نظام پادشاهی هم دچار تن لرزه ميشوند و لبهاشان تب خال ميزند. خوفنا کترين کابوس شبانه اينها نظام پادشاهی است
www.hezbemihan.com

|

Wednesday, April 27, 2005

 

آزادی کمی همت و هزينه می طلبد

حزب ميهن
امير سپهر
آزادی کمی همت و هزينه می طلبد

ما هم اينک در آنچنان شرايط مساعدی برای رسيدن به آزادی قرار داريم که تا کنون هيچ ملتی در دنيا از آن برخوردار نبوده است. چنين شانس خوب و بی نظيری برای از بند رستن به هيچ مردمی تا بحال در دنيا ارزانی نشده. حتی در پروسه دموکراتيزه شدن جهان در اين دو دهه آخرين که سرعت برق و باد را داشت. تاريخ سياسی بيست سال اخير جهان را که بنگريد متوجه خواهيد شد که در اين مدت بيش از هشتاد ملت در زنجير توانستند خود را از بند اسارت رها سازند، بررسی چگونگی پيکار آن ملت ها و هزينه هايی را که در راه نجات خود دادند، درستی اين ادعا را به اثبات خواهد رساند که هيچ يک از آن مردمان گرفتار اين بخت و اقبال و حمايت بی نظير جهانی که ما در حال حاظر داريم را نداشتندبه رخداد شگرف تاريخی چند ماه پيش در همسايگی خودمان نظری بيافکنيد، به عراق، تروريست ها نزديک به دو سال بود که روزانه بطور متوسط بيش از 45 نفر از زن و کودک و پير و جوان گرفته تا افراد ارتش آمريکا و عراق را در عمليات تروريستی به قتل می رساندند. هيچ محله و کوی و برزنی در سراسر عراق وجود ندارد که بتوان در آنجا احساس امنيّت کرد. مردم نه برق دارند و نه آب. صدای انفجار بمب و خمپاره يک لحظه در آن سرزمين قطع نميشود. بيش از هفتاد و پنج در صد مردم بيکارند و به همان نسبت سر گرسنه بر زمين می گذارند. هيچ فردعراقی اعم از شيعه و سنی و کرد و ترکمن از دست تروريستهای انتحاری امنيت و آسايش ندارد. آدمکش هايی که در عراق هستند بقدری و حشی و جنايتکارند که سر گروگانهای بيگناه خود را در مقابل دوربين تلويزيون مانند بره گوش تا گوش از تن جدا می سازند. آن ملت بينوا وگرفتار جهالت مشتی جانی واپسگرا هر دم و ثانيه از هر سوی در معرض هزاران خطر جانی و مشکلات ديگری هستند که واقعآ قلم در وصف آنهمه رنج و گرفتاری از نوشتن عاجز ميمانددر چنين اوضاع و احوالی است که می بينيم مردم آن ديار با اميد و شادابی تهديد چنان جنايتکاران سفاک و ترس از مرگ را در عمليات انتحاری به هيچ می انگارند، حتی با نثار خون به پای صندوقهای رای رفته و بقول ملا ها مشت محکمی بر دهان همين ملا های خرابکار ايرانی و تروريستهای جنايتکار می زنند و جهانی را به تحسين و اعجاب واميدارند. بگونه ای که حتی تمام مخالفان سياست بوش در آزادی سازی کشورشان را نيز شرمنده و نادم می سازند. مردم غيرتمند عراق نشان می دهند که در مقابل فرزندان و کشور خود احساس مسئوليت ميکنند و براستی خيلی لايق تر از آن هستند که صدام حسين حتی آنها را از حيوان هم پست تر به بند کشيده بود. کمی عقب تر و دور تر برويم به اوکراين، در آنجا هم خواهيم ديد که مردم در سرمای 15 درجه زير صفر بمدت سه هفته شبان و روزان خود را در خيابان ها به صبح و شام می رسانند. کمی عقب تر به گرجستان و يوگسلاوی، باز هم مردم برنا و پير؛ زن و مرد و کودک همگی را مصمم برای رقم زدن سرنوشت خود بی تاب و در جوشش و غليان می بينيمبه افغانستان نظری بيافکند، ببينيد آن ملت با چه صدمات اما با درايت و هوشياری و احساس مسئوليت خود را از زندان سياه ترين رژيم ارتجاعی جهان خلاصی می بخشند. آلمان شرقی را نگاه کنيد، مردم از سيم خار دار و مين های زمينی پای ديوار برلين با شجاعت عبور کرده و با خرد کردن ضخيم ترين و محکم ترين ديوار بتونی جهان با پتک و چکش و تيشه، حتی با پيچ گوشتی خود را به آنسوی ديوار می رسانند و اريش هونيکر را شکست می دهند. به ورشو و گدانسک و پوزنان و ...، به جنبش همبستگی لخ والنسا، ببينيد چگونه ميليونها لهستانی با اراده هفته ها در خيابان ها و بندرگاههای نمور و سرد با حداقل وسايل بسر می برند و ژنرال ياروزلسکی گردن کلفت و سرکش را فراری ميدهند . به آفريقای جنوبی، به رومانی، به ملداوی، به آلبانی ... در حاليکه حتی يکدهم اين حمايت جهانی و موقعيّت مناسبی که ما داريم را نداشتند، ليکن همه با تقبل هزينه و شجاعت و از خودگذشتگی موفق ميشوند که بدست توانای خود سرنوشت خويش را با غرور و اراده رقم زنند. خيزش مردمی و شجاعت مردم لبنان را هم که همگی شاهد هستيماينهمه بدست نيامد مگر با اتحاد و تعاون و کمی همت. چرا همه توانستند اما ما نميتوانيم؟ سئوال و بحث اصلی هم همين است. شخصآ معتقدم که ما نه تنها ازهيچکدامی از آن ملتها عفبمانده تر و ترسو تر نيستيم، بلکه به جهاتی از همه آنها نيز برتريم، لااقل بلحاظ پتانسيل عظيم انسانی که ناشی از جوان تر بودن ملتمان است و همينطور سطح دانش همان فرزندان جوانمان. اگر ايرادی بر مردم ما وارد باشد، بويژه نسل جوان و آگاه (که اين ايراد کاملآ هم وارد است)، اين است که هنوز هم به دنبال نام ها و چهره ها هستندبيجا نخواهد بود اگر گفته شود اپوزيسيون رهبری لازم دارد. بله، شخصآ نيز همين باور را دارم، قبلآ نوشته بودم چنانچه فقط يکصد و پنجاه تن از امضا کنندگان بيانه پانصد و شصت و پنج نفره در محلی دست به تحصن زده و از هم ميهنان داخل و خارج می خواستند از اين حرکت آنها حمايت کنند کار رژيم تمام بود؛ اما ظاهرآ آنها که بيشترينشان هم از ميان اصلاحاتچی های سابق هستند همچنان به مشی (ايجاد تغييرات بدون اتکا به حرکت مردمی و فقط با موعظه) پايبند مانده و هنوز به اين اصل بديهی نرسيده اند که سخن از ايجاد تحول بدون شرکت مردم و جنبشی جاندار و تقبل هزينه بلاموضوع است.با اينهمه راههای زيادی برای استارت يک حرکت ملی وجود دارد و ميتوان گام بگام آنرا ايجاد کرد، يکی از آنها خواست آزادی کليه زندانيان عقيدتی است، بدون در نظر گرقتن مرام و عقيده و لباس آنان. در حال حاظر قوه قصائيه حساس ترين و آسيب پذير ترين نقطه از اندام اين رژيم است، بايد از اين فرصت حد اکثر استفاده را کردهم اکنون بهترين زمان ممکن برای خواست آزادی تمامی اسرای عقيده و وجدان است، اگر مبارزان درون بتوانند اين خواست انسانی و مشروع و مورد حمايت جهانيان را در جامعه به خواستی حتی نيمه ملی مبدل سازند، رژيم چاره ای جز تسليم نخواهد داشت. برای اينکه هزينه را به حداقل رساند حتی می توان از خانواده زندانيان خواست که شروع کننده اين حرکت مستمر باشند و ديگر مبارزان بعنوان حامی اين خانواده های ستمديده وارد مبارزه گردند. اوضاع با سابق خيلی تفاوت دارد و رژيم ديگر قادر نيست بسادگی و بدون پرداخت هزينه هر کسی را که خواست دستگير و شکنجه کند. با کمی ايستادگی دستيابی به هدف اين نخستين گام حتمی است. آزادی اين اسرا ستون فقرات رژيم را خرد کرده و ضمن بر هم زدن تعادل قدرت به نفع مردم حتی بخش اعظمی از اکثريْت خاموش را نيز به ميدان کارزار خواهد آورد. به محض توفيق در اين مرحله بايد خواست بزرگتری را مطرح و پيگيری نمود. بيشتر تحولات بدون خشونت با همين مکانيزم به سرانجام رسيده است. چندی است که مصری ها و سوری ها نيز اينچنين حرکتی را آغاز کرده اند و موفق هم بوده اند. اين حرکات مستمر مشکل رهبری را نيز به نحو احسن حل خواهد کرد، زيرا اين رهبری اصيل در ميدان چهره نموده و در پروسه عمل رشد خواهد کرد. آنهم در حضور مردم نه در پشت در های بسته سازمانهای جاسوسی کشورهای بيگانه
www.hezbemihan.com

|

Monday, April 25, 2005

 

بیانیه رضا پهلوی

بیانیه رضا پهلوی در مورداعتراضات آزادیخواهانه هم میهنان خوزستانی

دوشنبه پنجم اردیبهشت ماه ۱۳۸۴
هم میهنان عزیزم: 1
وقتی حکومت های خودکامه درمقابل اعتراض مردم راه گریزی نمی یابند معمول است که خطر تجزیه کشورشان را بهانه بقای خود کنند. درحالیکه معمولا خود این حکومت ها مسبب عمده خطر تجزیه می باشند.1
هم میهنان عزیزم:1


استبداد دینی حقوق فردی، اجتماعی و سیاسی همه ایرانیان را پایمال کرده اما اقوام ایرانی به این عقب مانده ترین نوع فاشیسم هزینه مضاعفی پرداخته اند. ارزش ها، باورها و حقوق فرهنگی آنان قربانی تام گرایی، برتری جویی و خشونت ذاتی فاشیسم شده و حال رژیم با گستاخی تمام حق طبیعی بشر برای آزادی زندگی و حفظ آداب و رسوم خود را تجزیه طلبی می خواند. شاهد بودیم که وقتی صدام به بخشی از خاک ایران حمله کرد و خوزستان را عربستان نامید و وعده جدایی آن از ایران را می داد، مردم خوزستان در اولین برخورد و در خط مقدم دفاع از مرزهای ایران دوشادوش سربازان، افسران و سپاهیان آذری و کرد برای حفظ هر وجب از خاک ایران فداکاری کردند.1
خیر ایرانی تجزیه ایران را نمی خواهد. اما مطالبه حقوق فرهنگی حق مسلم هر ایرانی است.1
هم میهنان عزیزم:1
لازمه شکوفایی فرهنگی و رونق اقتصادی ایران ثبات سیاسی است.1
دموکراسی به ساده ترین تعریفش – یعنی حکومت اکثریت – شرط لازم است ولی شرط کافی نیست. ملاط همبستگی یک جامعه متکثر تحمل است. دموکراسی بعد سیاسی تحمل است اما بعد دینی آن یعنی جدایی دین از حکومت و بعد فرهنگی آن یعنی کثرت گرایی هم باید در بنیان نظامی قرارگیرند که بتواند ثبات ایران را تامین کند.1
امید دارم که برای سرنگونی رژیم کنونی و دستیابی به حکومتی مردم سالار، از تمامی ابزارهای یک مبارزه مدرن و بدور از خشونت بهره جویی کرده و در راه ایجاد صفوفی متحد و همبسته، از برگزاری رفراندمی آزاد و عادلانه پشتیبانی کنیم.1
خداوند نگهدارایران باد
رضا پهلوی


سازمان جوانان نيک ايران
پيرو آيين مشروطه پادشاهی
JNIK@aol.com

|  

نمايش لوطی عنتری در ملک جم

حزب ميهن
امير سپهر
نمايش لوطی عنتری در ملک جم


کجايی ای جرج اورول که مزرعه واقعی حيوانات رابا چشم خود ببينی
آنچه اينروز ها شاهد آن هستيم اصلآ باور کردنی نيست، پنداری ملک ايران صحنه مضحک ترين و ارزانترين نمايش روحوضی تاريخ است. يک لوطی عنتری لنگ بر سر در ميانه صحنه است و عده ای بوزينه زبان بسته و گوش به فرمان در دور و برش. موجوداتی حقير، فاقد شعور و شخصيت و بی اراده که برای گرفتن لقمه ای آغشته به خون از دست اين لوطی ضمن نشان دادن جای دوست و دشمن، حاظر هستند به هر وری که اين لوطی بخواهد پشتک و وارو زنند. تا همينجا هم بايد گفت تفو بر توای چرخ گردون تفو! 1

با وجود اينکه به صحنه آمدن رفسنجانی، که بسته به نمايش گاهآ در نقش شريک لوطی و گاهآ هم عنتر است در رقابت بر سر دستيابی به مقام تدارتکاچی باشی ولايتخانه مبارکه تقريبآ قطعی به نظر می رسد، همچنين پيروزی وی در اين بازی مضحک را هم از هم اکنون ميتوان حدس زد، اما اين دکان سالوس و ريای ملا ها هنوز هزار متاع تقلبی در پستو و صد ابزار حيله در آستين دارد و ازاين دم بريد هر چه که گفته شود برميايد
رژيم اينروز ها اوضاع را عمدآ در هم و برهم کرده و چنان گرد و غباری براه انداخته که چشم چشم را نمی بيند. تو گويی که لوطی از ترس بی مشتری ماندن نمايش اين دفعه هرچه ميمون و بوزينه و عنترداشته بسيج کرده. يکی ميگويد قاليباف نامزد اصلی بزرگ عمامه داران است و سيد المرسلين قصد دارد دهها ميليارد پول در اختيار وی قرار دهد. گفته می شودعلی رغم پرداخت تا به اکنون تام و تمام هزينه ستادهای انتخاباتی اين گروهبان سوم ژنرال شده از سوی دفتر سلطان (وزارت دربار)، تلاش مي شود تا اين حمايت علني نشود. چرا كه بيم آن می رود بدليل نفرت شديد امت يزيد پرور (شهيد پرور سابق) از سلطان عمامه بر سر آرای اين گروهبان زندانبان شديدآ ريزش کند. از سويی ديگر خبر رسيده كه قرار است كيهان شريعتمداری عنترباشی، که آنهم کمتر از ولی الله خان منفور اين ملت پنهان شده در پشت صحنه نيست، مستقيما در دفاع از قاليباف اقدامي انجام ندهد تا شايعه وابستگي قاليباف به دربار سلطان موجب كاهش اعتماد به وي نشود
ديگری از ميمون پر پشمی بنام لاريجانی و اعتماد مقام عظمای ظل اللهی به وی خبر می دهد. کسانی هم هستند که عنتر احمدی نژاد سقا خانه دار اين مزرعه حيوانات را نظر کرده ولی الله خان می دانند. اين همه ميمون بازی در حاليست که لوطی عنتری هنوز هم چند بوزينه در پشت صحنه دارد که در روزها و هفته های باقی مانده آنها را هم به صحنه خواهد آورد. ملا حسن روحانی، صادق طباطبايی قاچاقچی، عطا الله خان صيغه دوست و حتی فائزه دوچرخه چی و زهرا رهنوردی و شوهرش ميرحسين آقا کوپنچی عنتر های نر و ماده ای هستند که لوطی علی ممکن است آنها را هم برای گرم کردن نمايش به صحنه آورد. شخصآ که بعضی اوقات تصور می کنم همه ی اين مسخره بازی ها و آبرو ريزی ها همه کابوس و خواب و خيال است. پروردگارا، اين کشور همان ايران است، يکی از کهن ترين کشور های جهان؟ مردم چه، آيا کار ملتی با هفت هزار سال تاريخ و کهن ترين تمدن به جايی رسيده که مقدراتش به دست يک لوطی عنتری و مشتی عننتر پشتک و وارو زن پشمالو افتاده؟ اصلآ جای دور نرويم، آيا اين همان مملکت است که يکصد سال پيش مرد دانشمندی چون مشير الدوله پيرنيا نخست وزيرش بود و بعد محمد علی خان فروغی که ايران تحت اشغال متفقين را به ساحل نجات رساند و کشوری که سياستمدارش قوام السلطنه استالين را مات کرد و ميهن مصدق بزرگ و اقبال و امينی و بختيار !؟
جدآ باور کردنی نيست، يعنی مايی که سی و پنج ـ چهل ميليون دختر و پسر جوان و شاداب و امروزی داريم نميتوانيم به اين بساط مسخره و آبرو ريزی پايان دهيم؟ تقصير اينهمه آبرو ريزی وانگشت نمای دوست و دشمن شدن از کيست، از اين بچه های سوخته يا از بزرگتر ها که بر سر و کله هم می کوبند؟ يعنی نسل پير های با شرفی که اولاد وطن را مثل جگر گوشه های خود بدانند و بچه های ايران هم برای آنها حرمت قائل شوند از ايران بر افتاده ! يعنی ما خرفت ها ايدئولژی خودمان را بيشتر از جگر گوشه هايمان دوست داريم، به هستی سوگند که من يکی از مو های سفيدم شرم می کنم. تصور میکنم اين سيه روزی ملک و ملت اصلآ همه کابوس است، آری، اين فقط يک خواب آشفته است، يک خواب خيلی بد ور نه.... !1
دوشنبه 5 ارديبهشت ماه 1384
بيست و پنجمين روز ازماه آوريل دوهزاروپنج ميلادی
www.hezbemihan.com

|

Saturday, April 23, 2005

 

نخبه در نادانی

حزب ميهن
امير سپهر
نخبه در نادانی
رژيم جمهوری اسلامی را ميتوان به يک ميکرب و مرض تشبيه کرد، مرضی خطرناک بسان طاعون و ايدز که همه چيز ما را آلوده ساخته و سلامت و سعادت را بر ما ايرانيان حرام کرده. هيچ ايرانی از اين بيماری مهلک و بلای اهريمنی مصون نمانده. فقط انگل ها و کثافتخواران هستند که از زمان پيدايش اين ميکرب رشد کرده و با ارتزاق از اين کثافت روز به روز فربه تر شده اند. شخصآ در اين سالهای تيره و تار شاهد چه بدبختی های خود و هم ميهنانم که نبوده ام، آوارگی ها، بی سرپناهی ها، اشکها و حسرت ها، بی پولی ها و گرسنگی ها، ويران شدن آشيانه ها و از تمامی اينها بدتر توهين ها و تحقير ها و نگاههای همراه با مسخره به ايرانی های پر غرور ووو، همه و همه دستاورد اين غضب و بلای اهريمنی است که عده ای نادان و کينه توز با کمک به استقرار اين حکومت ننگين بر ملت ما تحميل کردند. هر روز هم که می گذرد اين ميکرب لعنتی هموطن و عزيز ديگری از ما را از پای افکنده و اندوه و درد ما را بيشتر می کند. فرزندان جوان ما که تا چشم بر هستی گشوده اند هميشه شاهد ظلم و بيداد بوده و ايران را آشفته و نا امن و ايرانی را در جهان درمانده و خوار و ذليل ديده اند طبيعی است که آنگونه که بايد وشايد ازعمق فاجعه ای بنام انقلاب اسلامی آگاه نباشند، اما نسل من که نيمی از عمر خود را در دوران پيش از جمهوری اسلامی به سر برده و نيم ديگر را پس از آن، خود شاهد و سند زنده ای برای اثبات اين حقيقت نازيبا است که از روزی که ملا ها در ايران به قدر دست يافتند و تيغ به دست زنگی مست افتاد، شادی و امنيّت وآسايش آبرو از ايران رخت بربست و از آنروز لعنتی تا به امروز آب خوش از گلوی هيچ ايرانی پائين نرفتهبرای اينکه موضوع را مدلل تر بيان کرده باشم مثالی مياورم (مثال که نه، مصيبتی و حقيقتی، آنهم يک از ميليون ها) تا جوانان بدانند که چه بر سرمان آمده، و کسانی که اندک علاقه ای به نويسنده دارند متوجه باشند که چرا جگر اينجانب از دست انقلابيون پاره پاره است، از دست خوشخيالی و رويا پردازی های کسانی که نام روشنفکر را هم با خود به يدک می کشند، همانها که از فتنه خمينی هيچ ناموختند و پس از وی عاشق خاتمی شدند و امروز هم خود را پيشرو و آگاه قلمداد می کنند. هميشه نوشته ام که مردم عادی رانه تنها گناهکار نمی دانم بلکه ايشان را قربانی هم قلمداد می کنم. رخدادی تلخ اما حقيقی را ميآورم. گفتم که اين فقط يک از ميليونها مصيبتی است که در اين بيست و شش سال بر هم ميهنان ما تحميل شده، آنهم از جانب کسانی که به اصطلاح نخبگان نسل ما بودندباری، من در بحبوحه آن خود سوزی ملی (انقلاب شکوهمند) تازه بيست و ششمين سال زندگيم را آغاز کرده بودم، به زبان آنروز، بچه محلی داشتم چند سال بزرگتر از خود، او صاحب يک خياطخانه و يک بوتيک در خيابان پهلوی (پشت تئاتر شهر) و همچنين خانه شخصی و اتوميل اسپورت هوندای شيکی بود، بتازگی هم زمين بزرگی در چمخاله خريده بود و قصد داشت آنجا ويلای کنار دريا بسازد.خيلی شاد و خوشگذرانی بود، تقريبآ هرشب می شد وی و همسرش را در تريا های شيک بالای ميدان ونک پيدا کرد، فقط هم ويسکی میخورد، آنهم ققط گران ترين را (شيواز ريگال). چون خودش خياطخانه و بوتيک داشت شيک ترين لباسها را هم به تن می کرد. او با وجود آن وضع مالی بسيارخوب، ديوانه عشق آقای خمينی شده بود! حتی يک راهپيمايی مرگ بر شاه را هم از دست نميداد. روزی در مقابل پرسش اعتراض آميزم که گفتم آخر فلانی تو ديگر چه مرگت شده که اينهمه مرگ بر شاه، مرگ بر شاه ميکنی تو که همه چيزت ميزان است ؟ جوابم را با يک سئوال متقابل داد، پرسيد پسر! يعنی تو ميگويی اينهمه روشنفکر و دکتر و مهندس و استاد دانشگاه و چپ انقلابی و آگاه که امام را دوست دارند همگی بی شعور و الاغ هستند ؟ (با پوزش) يعنی عقل تو بهتر از اينهمه روشنفکر کار ميکند، و ادامه داد، مگر نشنيدی که ديروز در خيابان ويلا حتی يک استاد دانشگاه شهيد شده، مقصودش نجات الهی دانشيار دانشگاه ملی، بهشتی امروزبود آنچه من به آن روانشاد گفتم بماند، اين را فقط برای نشان دادن تأثير مخرب گروه معروف به روشنفکران در آن انقلاب و بطور کلی در سمت و سو دادن به افکار عمومی جامعه آوردم. کسانيکه نخبه نبودند، اگر هم بودند نخبگی آنها در نادانی بود و بس! اما چرا روانشاد؟ ديروز در مرکز شهر استکهلم بعد از بيست و هفت سال به يکی ازهم محلی های سابقم بر خوردم. از شمال سوئد برای شرکت در تظاهرات آمده بود. اين هم محلی آنزمان شغل خوبی در سازمان گسترش داشت، ديروز اما خيلی پريشان بود، خيلی هم پير شده بود. پرسيدم از چه زمانی اينجا هستی؟ گفت پنج سالی ميشود، اما هنوز هم بلا تکليف هستم. ميگفت همسر و دو دخترش هم در ايران هستند. در ضمن صحبت پرسيدم راستی از ايرج (همان بچه محل بوتيک دارمان) خبری داری. غمگين که بود، غمگين تر شد، با اندوه برايم تعريف کرد، که آن بچه محل ... ما بعد از انقلاب کارش خيلی کساد شده، اول دکان و بعد هم بتدريج همه چيز خود را فروخته و خورده است. چندی بعد در دام اعتياد افتاده. بار ها هم به جرايم مختلف شلاق خورده و به زندان افتاده . کارش با همسرش به جدايی کشيده، تنها فرزند پسرش به يونان پناهنده شده او که همه چيز خود را از دست داده بوده، عاقبت چند سال قبل با تزريق خود را از بين برده است
www.hezbemihan.com

|

Thursday, April 21, 2005

 

...بوی باروت آمريکايی ميايد و

حزب ميهن
امير سپهر
بوی باروت آمريکايی ميايد و بوی رفسنجانی
آمريکا "حمله خواهم نخواهم کرد" ــ رفسنجانی : خواهم نخواهم آمد
در نگاهی تطبيقی شگفت شباهتی است ميان برخورد ايالات متحده آمريکا با ايران و بازی شرکت در انتخابات رياست جمهوری آقای رفسنجانی. در حاليکه نامبرده بيش از يک سال است که با بازی "خواهم نخواهم آمد" خود زمينه را برای تکيه زدن مجدد بر کرسی رياست جمهوری آماده می سازد، ايالات متحده نيز از مدتها قبل با بازی "حمله خواهم نخواهم کرد" يک يورش نظامی همه جانبه به ايران را تدارک می بيند. مقامات آمريکا چندی پيش گفتند که وظيفه اکنونی ما حمايت از اروپا و اميد بستن به توفيق دوستان اينسوی آتلانتيک در بازداشتن ايران از دستيابی به فن آوری هسته ای است، درست هم زمان با آن هاشمی هم اظهار داشت همه ی سعی من معطوف به اين است که دوستان مناسبی را ياری رسانم که در صحنه رقابت وارد شده و يکی از ايشان در انتخابات پيش روی موفقيت بدست آرد. درست از زمانی که آمريکا اعلام نمود چنانچه اروپا با ايران به توافق نرسد خود رأسآ امر مقابله با جمهوری اسلامی را بعهده خواهد گرفت و دوستان اروپايی نيز با ما همداستان خواهند بود، آقای اکبر هاشمی نيز شروع به تحميل و جا انداختن اين ذهنيت نمود که علی رغم مساعدت من به ديگر ياران اگر فرد بزعم خود وی توانمندی به ميدان در نيايد خود به صحنه پيکار خواهد آمد
رفسنجانی بوسيله عواملی که دارد با ايجاد اختلاف و شکاف درصف اصولگرايان (معتقدان به اصول هزارو چهارصد سال قبل) مشغول مهيا سازی حمايت همه ی طرفهای درگير با نامزدی خود بدليل عدم حصول به توافق بر سر يک کانديدای واحد است، کاندوليزا رایس نيز درست مشغول پيش برد همين سناريو در ميان دوستان اروپايی است، و سرانجام اينکه هاشمی بدون اينکه راسمآ کانديداتوری خود را اعلام نموده باشد با صرف ميليونها دلار هر روز در يک گوشه ای از عالم ستاد انتخاباتی علم می کند، ايالات متحده نيز در حاليکه حمله نظامی را آخرين و ضعيف ترين گزينه اعلام می کند هر روز در يکی از چهار گوشه مرز ايران مشغول ساخت پايگاه نظامی جديد، تدارک تجهيزات جنگی و تنگ تر کردن راه تنفس رژيم ايران است. شباهت خيلی بيش از اينها است، آنچه اما به اختصار تا اينجا نيز برشمرده شد، يعنی همسانی اين موضعگيری ها و اقدامات ميتواند هيچيک نه تصادفی نه هماهنگ و نه حتی مرتبط با يکديگر باشد، ميتوان به اين شباهت ها سياست ورزی بر آمده از استقرا و تجربه نام داد، اما چنانچه تمامی اين شباهت ها را هم اگر بی ارتباط با همديگر تلقی کنيم شک نبايد داشت که هدف و برآيند اين هردو مشترک است، و اين همه يعنی تضمين دستيابی به مقصود با سياست ورزی عقلانی؛ با تأنی و گام به گام
اگر هدف تمام اقدامات گيج کننده و فنی آقای هاشمی دستيابی حتمی به پست رياست جمهوری است، کل اقدامات برنامه ريزی شده و دقيق آمريکا هم برای آماده سازی به زير کشيدن رژيم ايران است، امری که بدون شک چون مورد اول تحقق خواهد يافت، به زبانی ساده تر هم آقای هاشمی رئيس جمهور خواهد شد و هم ايالات متحده به حيات رژيم ايران خاتمه خواهد داد. بی مورد نيست اگر سئوال شود که آيا رفسنجانی از اين هدف غائی آمريکا مطلع است يا خير؟ اگر آگه نيست که هيچ، اما اگر ميداند پس چگونه برای رياست جمهوری رژيمی که شانس بقايی ندارد اينچنين کورس برداشته است؟ جان کلام هم همينجا است، يعنی رفسنجانی دقيقآ با علم به موضع خلل ناپذير آمريکا است که می خواهد خود در رأس کار باشد. همين مورد است که اقدامات حسابگرانه اين هر دو را بهم مرتبط و حتی به نوعی هماهنگ می ساز.1
پيش از پرداختن به چرايی اين مسئله اما خوب است ابتدا کمی دلايل اقدامات هشيارانه هر دو طرف را بشکافيم. آنچه به ايالات متحده مربوط می گردد اين است که شخص پرزيدنت بوش و تيم سياست پرداز وی مانند نيم دو سال اول دوره آغازين ديگر تکيه اصلیشان بر نظامی گری صرف نيست، آن روش و سهل انگاری چيزی نمانده بود که در عراق کار دست آمريکا بدهد. تصور آمريکائيان اين بود که روش افغانستان در عراق نيز به سهولت پياده شدنی است، آن برنامه اما جواب نداد، آمريکا در عراق آنگاه به تفاوتها و تهيه الزامات ويژه اين کارزار نظامی پی برد که ديگر جنگ را شروع کرده بود.اين همسان انگاری برای آنکشور هزينه ای بسيار گران و دشواری های غير پيش بينی شده و جدی پديد آود. جنگ شروع شده بود، ياران، يا بهتر است گفته شود رقبا نه تنها پشت آمريکا را خالی کرده بودند، که حتی خواهان شکست سياست آن دولت هم بودند. برای آمريکا ديگر راه بازگشتی نبود. اما با شيوه افغانستان هم کار پيش نمی رفت. بايد که چاره ای انديشيده می شد
آمريکا بهترين راه حل را در اين ديد که همچنانکه سخت درگير نبرد است همزمان شيوه های راهبردی را هم متناسب با شرايط کاملآ تغيير دهد. هر چه بود آنکشور پيچهای بسيار دشوار جنگ عراق را پشت سر نهاد و هم اينک اگر نگوئيم به سرازيری رسيده، بيگمان در راهی هموار افتاده است. روز بروز هم از دشواريهايش کاسته می گردد. آمريکا حال به نيکی بر تأثير تدبير بر ميزان برش شمشير پی برده است. آن کشور پس از چهار جنگ پياپی آنهم فقط درزمانی کمتراز چهار سال (يعنی هر چند ماه يک جنگ جديد) ديگر آن يانکی فقط متکی به زور بازو نيست. افزون بر اين جنگهای کلاسيک تعداد عمليات نظامی محدود و انقلاب های بدون خشونتی هم که آن دولت فقط در اين دوران کمتر از پنج سال در جهان براه انداخته در تاريخ بی سابقه است. پشت سر نهادن اينهمه فراز و نشيب و نتايج حاصل از آن بسيار طبيعی است که از آمريکا يک فولاد آبديده ساخته باشد. بعيد است که از پس اينهمه تجربه آنکشور در حمله نظامی بعدی خود که بطور حتم هم به ايران خواهد بود بیگدار به آب زند.1
باز ميگرديم به هاشمی، گرچه مقايسه کردارهاشمی با آمريکا شايد که کمی ناموزون افتد، مراد اما از اين مقايسه و تأکيد بر همسويی ها تأثير اين دو امر بر سرنوشت آتی کشورمان است. اگر آمريکا از گذشته خود تجربه اندوزی کرده، هاشمی نيز از دوران گذشته درسها آموخته است. يادمان نرود که وی در انتخابات دوره ششم حتی در مکان سی ام هم قرار نگرفت و در چه چه زنان اصلاحاتچی ها منفور زمين و زمان و بی ارزش ترين مهره بود، حال اما همان عاليجناب سرخپوش ديروز آنچنان منزلتی يافته که به اميد اول بسياری از آن دشمنان خونين تبديل گشته است. اين بدست نيامده مگر با بکار گيری شيوه های مزورانه و دراز مدت. با وجود آنکه هاشمی در پشت تمامی آن بحرانهای به گفته خاتمی، نه روز يکبار بود، ليکن شخصآ در هيچ کجا نخوانده ام که تحليلگری به نقش فردی که اصلاحات را در همان کودکی خفه کرد نيم اشاره ای هم کرده باشد
پس روش وی نيز دراز مدت اما سنجيده، گام به گام و بدون ريسک بود، درست مانند آمريکا. تفاوت اما در اين است که آمريکا يک دولت دموکراتيک و منتخب است، آنهم برآمده از يک حزب سياسی با ميليونها عضو. هدف اصلی يک دولت منتخب تأمين منافع کشور برای جلب رضايت رای دهندگان خود برای تداوم راهبری کشور است. دولت بوش اگر مرتکب کاری نابجا هم که شود دانسته و از روی عمد نيست، حد اکثر مجازات اين خواهد بود که جمهوريخواهان در انتخابات بعدی رأی نياورند. در عوض هاشمی يک فرد است، فردی غيرمنتخب، تکرو و چهره ای نا مطلوب. اگر بخت با هاشمی خيلی ياری کند در فردای سقوط اين رژيم زندان و سپس هم دادگاه جنايت بر عليه بشريُت تنها مکان هايی هستند که وی را پذيرا خواهند بود. گر چه بظاهر ولی فقيه است که در رأس هرم قدرت قرار دارد، اما کيست که نداند حتی آن ولی نيز پس از مرگ آيت الله خمينی قدرت و مقام خود را از هاشمی گرفته است. مثل روز روشن است که اصلی ترين چهره اين نظام و مسئول اول تمامی بدبختی های مردم ايران همين فرد است. دزدی ها، رشوه خواری ها، گرانيها، سرکوبها، قراردادهای ايران بربادده، ادامه حداقل شش سال جنگ بيهوده با نيم ميليون کشته و معلول و چند ده ميليون صدمه ديده، کشتار مخالفان، نابودی زيربنای اقتصاد کشور، فرار مغز ها، کليه فروشی ها، حراج جگر گوشه های مردم ... و ديگر فتنه ها همه ميانند که زير سر هاشمی است
موارد ذکر شده فقط به خود ايران مربوط می شود، در بيرون نيز او است که مسئول اول تمامی عمليات گروگانگيری و باج ستانی، انفجار ها، ترور ها و آشوب افکنی ها است. اگر روزی خامنه ای بعنوان اول شخص حقوقی اين رژيم محاکمه شود، هاشمی بر روی صندلی اول شخص حقيقی تمامی اين جنايات قرار خواهد گرفت. بنابر اين اگر رژيم سقوط کند هيچ يک از عناصر آن چون فرد مزبور نابود نخواهد شد. رفسنجانی به خوبی ميداند که موسم بره کشان رژيم بسر آمده است. او می ترسد، بشدت هم می ترسد، اما دولت آمريکا نيز می ترسد. عمده شباهت و وجه اشتراک اين دو مسئله که اشاره بدان را مخصوصآ برای فرجام اين نوشته انتخاب کرده ام همين عامل ترس است. اما ترس آمريکا از چيست ؟ يک بار نوشته ام که تعامل با جمهوری اسلامی در پر هزينه ترين طرح تاريخ امريکا (خاورميانه بزرگ) از ريشه محلی ندارد، چون اصولآ ايران شاه کليد اين طرح است و بايد به هر ترتيب و با هر هزينه ای که شده از دست جمهوری اسلامی آزاد شود و قطعآ هم خواهد شد
اگر رژيم ايران تغيير نيابد يعنی طرح آمريکا کاملآ شکست خورده، ترس آنکشورهم از همين است. ايالات متحده کوچکترين ترديدی به شکست مذاکرات ايران با اروپا ندارد، چرا که خود تعيين کننده اصلی سرنوشت اين مذاکرات است. اروپا هم آگاه است که در صورت عدم همياری آمريکا شکست اين مذاکرات قطعی است، آمريکا هم همياری نميکند که اين مذاکرات به بن بست کشد. همکاری صوری و پز امتياز دهی فقط مانور هايی ظاهری برای باز هم متمرد نشان دادن و باز هم هرچه منفور تر کردن رژيم ايران در انظار جهانيان برای براندازی آن است. آمريکا اين رژيم را بر خواهد انداخت و خود را کاملآ هم آماده ساخته، هر بيست وشش روز يکبار سفر دانالد رامسفلد به کشور های اطراف ايران به قصد رفتن به ييلاق نيست. وی در شش ماهه گذشته فقط پنج بار به جمهوری آذربايجان پرواز کرده است، همينطور است سفر های مرتب دکتر رايس و پرواز های هفتگی مقامات ارشد پنتاگون به منطقه که بيشتر آنها سری است و در اخبار نمی آيد. ارتش آمريکا حتی در سواحل دريای مازندران، در طرف جمهوری آذربايجان ستاد جنگی خود را نيز تشکيل داده است. هم اينک زبده ترين کارشناسان جنگی آنکشور در قرقيزستان و قزاقستان و افغانستان و پاکستان و کردستان عراق مستقر هستند. انکشور حتی موافقت روسيه را نيز گرفته است. دکتر رايس در دو ماه گذشته سه بار به آنکشور هميشه دلال سفر کرده است
در ماه آتی هم مانور مشترکی متشکل از نيرو های آمريکا و چهار کشور آسيای ميانه در پشت مرز های ايران انجام خواهد گرفت. نتيجه اينکه به اجرا در آمدن طرح حمله نظامی آمريکا به ايران در پائيز امسال قطعی است، مگر اينکه امری استثنايی اين عمليات را به تعويق افکنده و يا خنثی سازد. آنکشور در حال حاظر منتظر سه مسئله است، 1ـ انتخابات رياست جمهوری در ايران؛ 2ـ جنبش مردمی برای سرنگونی و بالاخره اعلام رسمی شکست مذاکرات اروپا بدليل تمرد ايران، گرچه همانطور که اشاره کردم اين مذاکرات اصلآ قبل از شروع هم شکست خورده بود و تکليفش روشن است اما آمريکا برای نشان دادن عدم انعطاف و ياغی بودن رژيم ايران اين بازی ديپلماتيک را پيش می برد. دومين مورد، مطلوب ترين گزينه است، دولت و گنگره آمريکا تا پايان فصل تابستان هر آنچه را که بتوانند برای تحقق يک جابجايی مخملين در ايران انجام خواهند داد. اما در مورد اول، هم اينجاست که تکاپوی بی امان هاشمی برای رسيدن به رياست جمهوری معنا می يابد. او بخوبی می داند که آن کشور ريشه اين نظام را از ايران و جهان برخواهد کند و آمريکا را ديگر سر هيچ سازشی با رژيم ايران نيست مگر با تحقق عينی شرايط و ضمانت هايی، شروطی که برای ماندگاری اين نظام تعيين شده عبارت است از به رسميت شناختن اسرائيل، همکاری با پروسه صلح اسرائيل و فلسطين، تعطيل دائم غنی سازی اورانيوم، تضمين به رعايت کامل حقوق بشر، عدم دخالت در امور کشور های همسايه تعهد برای دست برداشتن از حمايت از گروههای تروريستی و تحويل سران القاعد
اجابت اين خواست ها يعنی سقوط رژيم جمهوری اسلامی، حتی اگر نام آن تغيير نيابد. در ماههای گذشته فرزند رفسنجانی در هر فرصتی اين پيام را درمصاحبه ها به گوش آمريکائيان رسانده که در درون اين نظام پدرش تنها فردی است که قادر است سياست خارجی و داخلی ايران را کن فيکون کند. وی اين مصاحبه ها را به دستور پدر و پرداخت هزينه های گزاف انجام داده است.علاوه بر اين همگان می دانند که هاشمی همه گاه پشت پرده با آمريکايی ها تماس داشته. وی به آمريکائيان وعده داده است که تمامی اين درخواستها را اجابت خواهد کرد. قصد او اين است که منتخب باشد، ولو با انتخابات ابتر و مسخره ای که شورای نگهبان برگذارمی کند. بزعم خودش اين امر به وی مشروعيت و اختيار قانونی ميدهد که بعنوان فرد منتخب مردم بتواند تغييرات بوجود آورد و حتی در صورت لزوم در مقابل ولی فقيه خود ساخته و منتصب هم بايستاد. هم اينک در پشت پرده سياست ايران جنگی بی امان در جريان است. گفتن جمله (رهبری در چهارچوب قانون بايد عمل کند) از سوی وی از سر اتفاق نيست. همچنين مصاحبه با روزنامه شرق که قسمت اول آن منتشر شده و هاشمی در آن تمام تقصير ها را به گردن خامنه ای انداخت. بخش دوم اين مصاحبه پس از اعلام رسمی نامزدی وی منتشر خواهد شد. هاشمی در اين بخش بيشتر به خامنه ای تاخته و بی پرده تر از وی بعنوان مسئول مشکلات ايران و پايمال شدن همه ی حقوق مردم نام برده است. سر انجام اينکه تابستان امسال بدون شک آنچنان داغ و آتشين خواهد بود که عده ای را خواهد سوزاند، آرزو کنيم که اصلی ترين آنها هاشمی و خامنه ای باشند، هر دو
www.hezbemihan.com

|

Wednesday, April 20, 2005

 

ماجرای خوزستان و نيرنگی ديگر

ماجرای خوزستان و نيرنگی ديگر. 1


اگر هنوز يادمان نرفته باشد. تونی بلر نخست وزير انگليس در عراق گفته بود ما ثمره ميوه
اين آمريکا و عراق را در ايران خواهيم چيد.1
حال جالب است بدانيم که چه ميوه ايی ؟ ميوه که به مزاق انگليس و آيران خوش آيد؟
چگونه اين ميوه را می چينيد، خود ريشه درازی دارد.1
آنچيز که زمان سرنگونی صدام جالب بود تمرکز نيروهای انگليسی درست در بصره بود. 1
چرا انگليسی ها درست اين نقطه را از تمام عراق انتخاب کردند خود حمکتی است. 1
اگر يادمان باشد گاهاً شنيده می شد. که کاميونهای اسلحه و قاچاق کالاهی ديگر وارد ايران
می شود. در همين هنگام بود که سلاح های سبُک به اقوام مختلف داده می شد.1
جريان قايق های انگليسی درست در جريان سالگرد 18 تير، مانوری شد برای رژيم جمهوری اسلامی
که بتواند افکار ايرانيان را به آن سو جلب کند و امتياز بگيريد.1
مسئله تحريک عربها يا عرب زبانهای خوزستان چيزی نيست که به زيان رژيم اسلامی تمام
شود. زيرا با ايجاد ترس در ميان ايرانيها که برخی شايد قصد جدايی دارند، سبب می شود
آنــــهـــم در هنگام انتخابات رژيم رو به زوال جمهوری اسلامی بتواند باز به شکلی ديگر
مردم را به پای صندوقهای انتخاباتی بِکِشد. 1
سراسيمه دويدن جک استراو وزير خارجه انگليس به آمريکا جهت ديدار با خانم رايس هم بی دليل
نبود. اگر فکر کرديد که اينيها اينبار باز فريب شما را می خورند سخت در اشتباه هستيد. 1
جالب اينجاست . که راديو بی بی سی گفت: ممکن است آمريکا از طرح جدايی خوزستان پشتيبانی
کند. !!!!!!!!!!!!! 1
ببينيد يک تير دو نـشـان. چگونه افکار عمومی را پرآشوب می کنند. رژيم جمهوری اسلامی هم بر
پايه يکی از سران رژيم حرف جابجايی قومی را مطرح می کند و از سوی ديگر می گويند، 1
نخير، نامه بی پايه و اساس بوده است. 1
يکی می بـُـرِد يکی می دوزد. رژيم می داند که آوردن محبوب ترين شخصيت ايرانی با وجود بودن
ولايت فقيه به ثمر نمی رسد. فريب خاتمی ديگر با وعده های خوش آب و رنگ بی نتيجه است. 1
پس بنا براين با ايجاد ترس در ميان مردم می توان آنها را به پای صندوق رای کشيد. 1
ترس از آنکه، آی مردم دشمن می خواهد ايران را چند تيکه کند . 1
هميشه جنگ يا بخطر افتادن تماميت ارضی سبب می شود مردم به ديکتاتور حاکم خود تن در دهند.1
در صورتيکه وظيفه تمام روشنفکران و رهبران سياسی و مذهبی است که مردم را از
اين نيرنگ رژيم بر حذر دارند. رژيم مافيايی اسلامی که بتازگی واژه بين المللی مـُلاتاريسم
را برای آن برگزيدند می داند که چه می کند. طرح از جای ديگر و مجری از داخل. 1
اگر می خواهيد اينگونه ميوه خود را بچينيد که مشخص است منظور شما از ميوه چيست. 1
ميوه همان قراردادهای ننگين شماها برای بغارت بردن هرچه بيشتر ثروت ايران است.1
در سال گذشته يکی از نيروهای ما با يک آيت بزرگ گفتگوی کوتاهی کرد. بنا به دلائل
امنيتی نام اورا فاش نمی کنيم. 1
پرسش : جناب آيت الله شما تا اينجای صحبت، با دخالت دين در سياست مخالفيد. با خود خمينی هم
بوديد و هستيد، حال آنچيزی که فکر مارا مشغول کرده ،آنست که چگونه آخوندها با انگليس کار می کنند؟ چون می گويند بيشتر آخوندهای رده بالا با انگليس هستند؟
درست است. آنها مستقيم که نمی يايند با ما صبحت کنند. دولت آنها معمولا يک تاجر مومن و با نفوذی
را می شناسد و آن تاجر چند نفر مومن تر و معتقد تر را می شناسد که از طريق چند تا همين
جور موًمن دانسته يا نادانسته مامور نظر خودشان را به آن روحانی مورد نظر می رسانند. 1
در ادامه می گويد که من يادم است که چگونه بر سر حلال کردن دوباره محصولات چند کمپانی
انگليسی ،چه هزينه هايی که نشد. ......... نيازی به ادامه نيست. 1
تا هنگاميکه همچون عسکر اولادی های تاجر انگليسی در ايران وجود دارند که خمينی
هم از او حساب می بُرد می توان درنظر داشت که چگونه فرمانها از کجا صادر و در
کجا و بدست چه کسانی اجراء می شود . 1
اگر بما باز بگويند ناپلئون هيچ مهم نيست . از ما گفتن بود. گروهی از تئوريسين های
ديگر بين المللی هستند (از برژينيسکی گرفته تا اتحاديه اروپا) که معتقدند می شود
طرح خاورميانه بزرگ را بتعويق انداخت. همانگونه که همگی نظريه برژينسکی را از رسانها شنيديم. 1
آنها در فرضيه ديگر معتقد هستند که اين گاو شيرده (ايران)هنوز شير می دهد. می توان در هرج
و مرج کامل بدون ماليات و گمرکی خيلی ثروتها بجيب زد. همانطور که ديديم در کشور امام زمان
که غيبی است اسکله های بندر آنهم غيبی است. نه مالياتی نه گمرکی ... 1
براستی بزرگترين پيروان امامزمان همين شرکتهای بيشرم اروپايی هستند که جوهر قلمشان را
خون مردم ايران تشکيل می دهد. تا اين مردم حقوق خود را ندانند در دايره جهل مرکب دور می زنند
و دائماً اشتباه خود را تکرار می کنند . 1
تنها چيزی که اکنون برای ايرانيان اهميت دارد،اينست که در آستانه انتخابات رژيم ممکن است اتفاقات گوناگونی رخ دهد. به هيچ شکل و گونه ايی نبايد فريب ملايان ساخت انگليس را خورد. 1
مبارزه با رژيم بحث ديگری است ايجاد نفاق و جنگ قومی بحث ديگر. هريک از آنها مسير جداگانه ايی را می پيمايد.1
رژيم به هر دَری می زند که روزنه ايی باز شود تا بتواند شايد از اين بـُن بست نجات يابد . 1
گاهی مسئله زندان ابوغريب را مطرح می کند . خطر اسراييل را به رخ مردم می کـِشَد. 1
اکنون احتمالات موجود بر سر راه ايران از قرار زير ممکن است باشد. 1
يا طرح خاورميانه را به تعويق می اندازند و يا نمی اندازند. به تعويق افتاد که هيچ. 1
اگر به اجرا درآمد دو راه در پيش داريم. يا دگرگونی به ملايمت مـَخمَلين خواهد بود که شاهزاده رضا پهلوی از آن به عنوان نسيم دگرگونی ياد کردند و يا آنکه نه، ملايمت و نسيم برای آخوندها برخلاف
ساير کشورها ديگر دگرگون شدهِ زنگی، موثر واقع نخواهد شد. زيرا هم نظر بودن تمام مردم
يک کشور را همگام با دانش دمکراسی می طلبد تا بتوان انقلاب مخملين نمود . 1
در اينجاست که نسيم جای خود را به توفان می دهد. دگرگونی به شکل سخت و پرهزينه تر خود را
به کـُرسی می نشاند. اينست که اين ابتدا توفان برونی دميدن می گيرد و سپس توفانی پس از آن
از درون به دميدن می گيريد. تا تشکيل يک ترنادو بدهد و اين رژيم را سرنگون کند.1
اين راه احتمال خودش را به يقين نزديکتر می بيند. 1
در اين راستا همان نيروهای محافظه کار بين المللی که از آنها نام برده شد خواهان آن هستند که
طرح سرنگونی رژيم را به نيمه دوم چهار ساله بوش موکول کنند که کم کم به نزديک انتخابات
رياست جمهوری آمريکا برسد و خود بخود طرح عقيم می ماند. 1
در اينجا بايد تنور آقای آريل شارون را روشن تر نگاه داشت . زيرا حرارت اين تنور است که
باطری بوش را شارژ می کند. ايرانی ها در آمريکا هدفی داشتند که بوش را انتخاب کردند. 1
در اينجا بايد ياد آور شد که هدف جنگ نبود هدف ريشه کن کردن جمهوری اسلامی بود . 1
هدف آن بود که با رژيم لاس سياسی و تجاری زده نشود. 1
بگوش و بهوش باشيم و ثابت کنيم که آن ايرانی هستيم که تاريخ کهن دارد و جهان او را به
نام تمدنش می شناسد. نه آن ايرانی که نقاب تروريست اسلامی بر چهره دارد. 1
پايـــنــده و سرفراز بـاد ايران . 1

ايرانيها نه در انتخابات شرکت ميکنند ونه فريب تجزيه طلبان خود فروخته را ميخورند . اين وطن فروشان تازی را ببينيد !!! 1
http://www.alahwaz.com/ نوکران انگليس
*******************************

17 آپريل05
سازمان جوانان نيک ايران
پيرو آيين مشروطه پادشاهی


JNIK@aol.com


|

Sunday, April 17, 2005

 

آقای خمينی پيغمبر بود نه امام

حزب ميهن
امير سپهر
آقای خمينی پيغمبر بود نه امام
چنانچه آخوند ها در طول اين بيست و شش سال حضورشان درعرصه سياست ايران موفق شده باشند که فقط يکی از اصول عقايد خود را کاملآ در ميان ما جا انداخته باشند بيگمان آن يک اصل (تقيه) يا بزبان ساده خودمان دورويی و تزوير و حقه بازی است. گرچه پياله در آستين مرقع پنهان کردن کار ديروز و امروز ايرانيان نيست و اجداد ما صد ها سال اين کار را کرده اند، اما فراموش نکنيم که تا پيش از استقرار جمهوری اسلامی بيشترين مردم ما هيچ اطلاعی از تقيه و دروغگويی در زير چتر حمايت دين نداشتند. اين نيز پذيرفتنی است که ايرانی با پذيرش زورکی آئين محمدی با استعداد سرشاری که داشت با پشت سر نهادن حتی خود اعراب در هنر ظريف خالی بندی به کمال استادی و شهرتی عالمگير رسيد، ليکن تا قبل از انقلاب اولآ که مجبور به اينهمه دروغگويی نبود، ثانيآ خود نيزهنگام دروغپردازی دچار عذاب وجدان می گرديد و آنرا عملی نا شايست و بر خلاف آموزه های مذهبی بحساب میآورد. در حاليکه امروزه نه تنها از اين کار زشت شرمی ندارد، که حتی بظاهر خدا پرست ترين آدمها هم به هر حقه بازی خود تقيه نام داده و آنرا عين دينداری و خداپرستی و صواب می دانند. 1
تقيه يا دو رنگی ديگر در کشور ما مسلمان و نامسلمان، عارف و عامی، ديندار و لامذهب، دهری مسلک و شيطان پرست و کمونيست و ليبرال نمی شناسد. اين مشکل حال ديگر نه يک عارضه جنبی بلکه يک معضل بزرگ ملی و بويژه برای معتقد ترين مسلمانان يک مذهب نو ظهور است. آيينی جديد و اهريمنی که پيغمبر آن هم آقا خمينی است. همانگونه که اشاره شد ريا و دورنگی پيش از بر سرکار آمدن رژيم ملا ها نيز وجود داشت اما نه تحت نام دينداری و خدا پرستی، ظهور آقای خمينی در عرصه سياست ايران آنهم بعنوان عالی ترين مرجع روحانی، آلودن زبان به زشت ترين دروغها و وعده ها بنام تقيه از جانب وی در راه دستيابی به قدرت، بدنبال آن فريبکاری سيد ديگری بنام محمد خاتمی برای صيانت و تثبيت اين کيش اهريمنی و خلاصه بيش از دو دهه حکومت تقيه سالاران و فريبکاران عمامه دار و ريش نتراشيده پيرو اين پيغمبر اين مذهب و کيش جديد را بخوبی در ايران جا انداخت. تاريخ پر مصيبت ايران شاهد اين مدعا است که هيچ قوم ظالم و ضد ايرانی اين صدماتی را بما نزد که ملا ها زدند.1
ما روز های سياه در تاريخ خود فراوان داشتيم اما در هيچيک از آن دوران تيره کالبد ميهن ما تا اين اندازه عاری از فضيلت و فروزه های اخلاقی نبوده که ايرانيان شيادی و حيله گری را اصلی آسمانی و الهی بحساب آورند. عمق فاجعه آنگاه مشخص می گردد که اين حقيقت جگر خراش علمی را در نظر داشته باشيم که اين کيش شيطانی که با جمهوری اسلامی همه گير شد، اما با مرگ آن از بين نخواهد رفت. ما نسلهای متوالی هچنان از دست اين بلای شوم و اهريمنی در عذاب خواهيم بود. 1
سکسولژی، زيست شناسی و روانشناسی تطبيقی مدرن ميگويد انسان از زمانی شروع به فراگيری زبان و فرهنگ ميکند که جنينی سه ماهه در شکم مادر است. حال خود تصور کنيد که اين کدام پدر و مادر ايرانی است که در زير سيطره اين نظام بزيد بدون آنکه مجبور باشد روزانه چندين دروغ نگويد و دست به چند شعبده و حقه بازی نزند. کودک بخت برگشته ايرانی درجامعه بيمار ما به هر سوی که نظر ميکند دروغ و صدرنگی است. مادر يا به زور بعقد پدر در آمده و در نتيجه خود کودک ميوه يک تجاوز و جنايت شرعی است. مادر آن دگر کودک خواهان جدايی است اما از بيم بد نامی تظاهر به خوشبختی ميکند، پدر در بازار و اداره صبح تا شام مشغول شيره ماليدن بر سر مردم است. پدر و مادر هر دو از روزه گرفتن بيزار هستند اما بدان تظاهر می کنند
پدر در منزل مشروب ميل می کند اما به فرزند سفارش می کند که در بيرون آقا جان خود را نماز خوان و قاری قرآن معرفی کند مبادا که شلاق بخورد. مادر خانه دار که پولش به خريد گوشت و برنج نمی رسد و شرمنده فرزندان است مرتبآ نفرين و ناسزا تقديم روح پر فتوح امام راحل می کند اما از کودکان خود می خواهد که به دروغ در کوچه و مدرسه بگويند که مامان ار سينه چاکان اسلام ومريدان حظرت خامنه ای است. آنديگر زن استقلال مالی ندارد (کلفت بی جيره و مواجب آقا و فرزندان قد و نيم قد اوست ) چيزی از جيب بابای خسيس کش می رود اما به فرزندان سفارش اکيد می کند که مبادا به کسی بگويند! معلم دبستان دروغ می گويد، دبير دبيرستان بيش از او، ناظم از آندو دروغگو تر، مدير از هر سه ی آنها حقه باز تر و استاد دانشگاه که از همه آنها باسواد تر است به تناسب از همگی آنها هفت خط تر
تازه، وقتی يک جوان قصد ورود به داشگاه را دارد بايد چند هفته ای از روی ناچاری ريش خود را نتراشد، لباس کثيف و مندرس و از مد افتاده برتن کند، خويشتن را شبيه بوزينه سازد، به دروغ به مسجد محل رفته در پشت يک ملای بيسواد به اقامه نماز ايستد، بجای خواندن نماز زير لب هر آنچه فحش رکيک می داند نثار آباء و اجداد هر چه جمهوری اسلامی و ملا و ملا پس انداز است بکند تا بالاخره يک تأييديه تعهد به نظام و اسلام بدست آورد و هزار حقه بازی ديگر که ملا ها آنرا درجامعه ما باب کردند
سر انجام اينکه ملا و ملا بازی و اقتدار معنوی روحانيْت ديگر در جامعه ما تمام شده است. اگر روزی به فتوای آنها حجره و سرای و اداره بسته ميشد و انقلاب براه می افتاد، امروز جامعه ايران آبستن انقلابی است که اصلی ترين رسالتش کوتاه کردن دست ملا ها از سرنوشت سياسی و اجتماعی مردم است. شکی نيست که اين انقلاب بزودی به ثمر رسيده و به حيات سراسر خون و نيرنگ و چپاول آنها خاتمه خواهد داد. هر اندازه که اين موضوع باعث خرسندی است ياد آوری صدمات آنها به اخلاق و اعتماد مردم هم بهمان نسبت آدمی را اندوهگين می سازد. بايد اميدوار بود که پير ها، فرهيختگان و دلسوزان اين ملک با گذشت و درايّت و نشان دادن صميميت و صداقت اين خلاء اخلاقی را در جامعه ما پر کنند، ورنه جامعه ای بی معنويت به همان اندازه نا زيبا خواهد بود که جامعه ملا زده است.1
www.hezbemihan.com

|

Wednesday, April 13, 2005

 

انديشه زوال ناپذير است

حزب ميهن
امير سپهر


انديشه زوال ناپذير است

بعضی وقتها تصور می کنم که نه تنها به خود بلکه به علاقمندان بسيار اندک نوشته هايم نيز جفا کرده ام. گر چه پيوسته سعی کرده ام با هيچ رخدادی برخوردی غير ديالکتيک و شخصی نکنم باز هم اما مروری مختصر در آنچه نوشته ام مرا به اين نتيجه می رساند که بجای آنکه به مقولاتی پرداخته باشم که شايد به کار رشد فکری خوانندگانم آيد، بيشتر به موضوعات مقطعی و زود گذر مربوط می گردد. افزون بر اين اينگونه نوشته ها پس از مرگم نيز نخواهد توانست گره از کار کسی بگشايد. يک نسل بعد ديگر نه حسين شريعتمداری در کار خواهد بود و نه دايناسوری چون جنتی با شورای نگهبانش و نه خامنه ای حقير و بنده قدرت. بنا بر اين قلم فرسايی بيش از حد ما در مورد چنين افراد کوچک و بی ارزشی هم بکار هيچکس نخواهد آمد مگر پژوهندگان تاريخ. آنان به اقتضای کاری که دارند مجبورخواهند بود که به کاوش در جزئيات پرداخته و با بررسی اينگونه وقايع نگاری ها اين روزگار تيره و تار ما را برای نسلهای آتی در تاريخ به تصوير کشند. 1
شايد صحبت از مرگ در اينجا به عدم علاقه نويسنده به زندگی تعبير گردد، ليکن اينگونه نيست، نه تنها زندگی و جلوه های زيبای هستی و جاذبه های طبيعت را بسيار دوست می دارم، مدام هم آنرا تبليغ میکنم. با اين وجود هميشه به مرگ نيز می انديشم بی اينکه اما آنرا پايان کار يک انسان بحساب آورم. به اعتقاد شخص من آنکس برای هميشه کتاب هستيش بسته ميشود که نتوانسته باشد منشأ اثر بوده و ميراثی از خود بجای گذارده باشد، هرآنکه آفرينشی مفيد از خود بجای می گذارد در واقع به مصاف مرگ رفته و میخواهد که همچنان باشد حتی پس از مرگ جسمانی. حال هرچه آن ماترک بزرگتر باشد به همان نسبت صاحب آن بيشتر زوال ناپذير تر شده و پس از مرگ جسمانيش حضورش نيز بيشتر قابل لمس خواهد بود. تولد ديگر و زندگی اصلی انسانهای هنرمند و خلاق تازه از لحظه مرگشان آغاز می شود. برای مثال فردوسی مادام که زنده بود آنچنان شهرتی نداشت، اينچنين بودند حافظ و خيام و رودکی و فارابی و کخ و بتهون و پاستور و شکسپير و نيتون و ماری کوری و هزاران انسان متفکر و هنرمند ديگر. خداوند انديشه و احساس محمد جلال الدين که خود با آثار بی همتايش تا ابديّت زنده است همينجا است که می فرمايد
زندگی زيبا است ای زييا پسند زنده انديشان به زيبايی رسند
آنقدر زيباست اين بی بازگشت کز برايش می توان از جان گذشت
مردن عاشق نمی ميراندش در چراغی تازه می گيراندش
خداوندگار مولانا که هر جنبش و تکاپوی انسان در گستره جهان ماده را از قدرت لايزال عشق می داند رسيدن به وصال خود عشق و بجاودانگی پيوستن را نيز به درستی در گرو آفرينش و تأثير گذاری می داند، و شيخ اجل نيز همچنين
سعديا مرد نکو نام نميرد هرگز مرده آنست که نامش به نکويی نبرند
مراد سعدی از واژه (مرد) در اينجا انسان است نه جنسيّت.1


ظاهرآ باز هم قلم اختيار از کف ربود و سر از سماع و ديدار مغيبات در آورديم ! باری، از اين پس وسواس بيشتری بخرج خواهم داد که ضمن پرداخت به مقولات مهم و آموزند نوشته هايم را نيز بی تاريخ مصرف سازم. اولين نوشته با سياق جديد را بزودی بر روی سايت قرار خواهم داد. به دوستداران اندک نوشته هايم بويژه به فرزندان عزيزم نيز توصيه می کنم که به آثار خود جنبه تاريخی و اجتماعی بيشتری دهند که فقط بصورت اخبار مفيد برای امروز نباشد. يادم آمد که بزرگ علوی نيز از اين سبک نگارش خوشش میآمد. خود در جايی از 53 نفر نوشته بود که می خواهد به آن کتاب جنبه تاريخی دهد. اما متاسفانه آقا بزرگ نيز مانند اکثر کمونيست های ما وقايع تاريخی را پيش از وقوع پيش بينی کرده و به ثبت رسانده بود، که صد البته پيش بينی های وی نيزمانند ديگر کمونيستهای ما همگی معکوس از آب درآمد. 1
اين دسته هم ميهنان ما هم جدآ حکايتی دارند، زنده باشند اين عزيزان که هر چه گفتند برعکس شد. اگر حتی ده در صد پيش تاريخ نويسی اين بزرگواران هم درست از آب در آمده بود ما امروز بايد شاهد حکومتهای ميبودم از سوماترا تا ماداگاسکار که همگی با انقلابات مارکسيست لنينستی بر سر کارآمده باشند، و حال آنکه فقط شاهد از بين رفتن يکی پس از ديگر نظامهای کمونيستی بوديم که چيزی هم جز مسکنت برای ملتهای خود به ارث نگذاردند. برای ايران نيز پيش بينی يک نظام مارکسيستی کرده بودند. بيشتر هم به همان نيّت رفيق امام و ديگرشيوخ حوزه علميّه شدند.1
www.hezbemihan.com

|

Archives

May 2004   June 2004   July 2004   August 2004   September 2004   October 2004   November 2004   December 2004   January 2005   February 2005   March 2005   April 2005   May 2005   June 2005   July 2005   August 2005   September 2005   October 2005   November 2005   December 2005   January 2006   February 2006   March 2006   April 2006   May 2006   June 2006   July 2006   August 2006   September 2006   October 2006   November 2006   December 2006   January 2007   February 2007   March 2007   April 2007   May 2007   June 2007   July 2007   August 2007   September 2007   October 2007   November 2007   December 2007   January 2008   February 2008   March 2008   April 2008   May 2008   June 2008   July 2008   August 2008   September 2008   October 2008   November 2008   December 2008   January 2009   February 2009   March 2009   April 2009   May 2009   June 2009   July 2009   August 2009   September 2009   October 2009   November 2009   January 2010   February 2010   March 2010   April 2010   May 2010   June 2010   July 2010   September 2011   February 2012  


Not be forgotten
! بختيار که نمرده است

بخشی از نوشته های آقای دکتر امير سپهر ( بنيانگذار و دبيرکل حزب ميهن ) :

سخن بی هنر زار و خار است و سست

چرا انقلاب آرام در ايران ناشدنی است؟

! دموکراسی مقام منظم عنتری

نوروز ايرانی در رژيمی ايرانی

بوی خوش خرد گرايی در نوروز

نامه ای به سخنگوی وزارت خارجه

!اصلاح جمهوری اسلامی به سبک آمريکا

!رژيم و دو گزينه، شکست، شکست ننگين

! لاابالی ها شال و کلاه کنيد

اسلام را کشف کنيم نه مسخره

ماندگاری ايران فقط به ناهشياران است !؟

!نه نه، اين تيم، تيم ملی ما نيست

فرهنگ نکبت، فرهنگ عزت/پنجمين بخش

فرهنگ نکبت، فرهنگ عزت/بخش چهارم

فرهنگ نکبت، فرهنگ عزت/بخش سوم

فرهنگ نکبت، فرهنگ عزت/بخش دوم

فرهنگ نکبت، فرهنگ عزت/بخش نخست

فرهنگ سازی را بايد از دکتر شريعتی آموخت

دانشمندان اتمی يا الاغهای پاکستانی

راه اصلی ميدان آزادی خيابان شاهرضا است/بخش دوم

راه اصلی ميدان آزادی خيابان شاهرضا است/بخش نخست

مبارزان ديروز، بابا بزرگ های بی عزت امروز

پيش درآمدی بر چيستی فرهنگ

ملتی در ميان چند طايفه رويا پرداز دغلباز

مشکل نه دستار که مسلک دستاربندی است

بی فرهنگی ما، عين فرهنگ ما است

! نابخردی نزد ما ايرانيان است و بس

!خود همی گفتی که خر رفت ای پسر

ولله که کابينه احمدی نژاد حقيقت ما است

است( Oedipuskomplex )رنج ما ازعقده اوديپ

غير قمر هيچ مگو

اين نه گنجی، که عقيده در زندان است

جمهوری خواهی پوششی برای دشمنان ملت

شاه ايران قربانی انتقام اسلامی

کار سترگ گنجی روشنگری است

گنجی اولين مسلمان لائيک

واپسين پرده تراژدی خمينی

انتخابات اخير پروژه حمله به ايران را کليد زد

جنگ آمريکا عليه ايران آغاز شده است

انتصاب احمدی نژاد، کشف حجاب رژيم

حماسه ديگری برای رژيم

برادر احمدی نژاد بهترين گزينه

انقلابی که دزديده شد؟

معين يک ملا است، نه مصدق

بزنگاه سرنوشت رژيم ايران !/ بخش سوم

بزنگاه سرنوشت رژيم ايران/ بخش دوم

بزنگاه سرنوشت رژيم ايران/ بخش نخست

فولادوند همان جنتی است

اکبر گنجی، ديوانه ای از قفس پريد

دموکراسی محصول انديشه آزاد از مذهب است

تفنگداران آمريکايی پشت مرز هستند

رئيس جمهور اصلی خامنه ای است

!دانشجويان سوخته را دريابيد

دغلبازان ملا مذهبی

!خاتمی خائن نبود، رفسنجانی هم نيست

فندق پوست کنده

خيانتی بنام انقلاب اسلامی

ايران، کارگاه بی کارگر

آزادی کمی همت و هزينه می طلبد

نمايش لوطی عنتری در ملک جم

نخبگان نادانی

بوی باروت آمريکايی و رفسنجانی

آقای خمينی يک پيغمبر بود نه امام

انديشه زوال ناپذير است

اپوزيسيونی ناکارآمد تر از هخا!

زنهار که ايرانی در انتقام کشی خيلی بی رحم است!

سخنی با امضا کنندگان بيانيه تحليلی 565

...بر چنين ملت و گورپدرش

واپسين ماههای رژيم يران

اصول اعتقادی دايناسورها، طنزنوروزی

يادت بخير ميسيو، يادت بخير

امتيازی برای تسخيرايران

اشغال نظامی ايران وسيله ايالات متحده

چهارشنبه سوری، شروع حرکت تاريخی

بد آگاهی و فرهنگ هفت رگه

جرج دابليو بوش، آبراهام لينکلنی ديگر

روحانيّت ضد خدا

استبداد خاندان پهلوی بلای جان ملا ها

آمريکا در خوان هقتم

عقل شرعی و شرع عقلی

واکنش مردم ما به حمله نظامی آمريکا

عشق های آقای نوری زاده

به هيولای اتم نه بگوئيم

موشک ملا حسنی و اتم آخوند نشان بزبان کوچه

رفراندم امير انتظام يا سازگارا، کدام ميتواند مشکوک باشد ؟

آيا مخمل انقلاب به خون آغشته خواهد شد؟

کاندوليزا رايس و بلال حبشی

سکس ضرورتی زيبا است نه يک تابو

نام وطنفروشان را به خاطر بسپاريم

طرح گوسفند سازی ملت ايران

آب از سر چشمه گل آلود است

رژيم ملا ها دقيقآ يک باند مافيا است

نوبت کشف عمامه است

فرهنگی که محشر می آفريند - دی جی مريم

ملا ها عقلمان را نيز دزديده اند

فقدان خرد سياسی را فقدان رهبريّت نناميم

ابطحی و ماری آنتوانت ـ وبلاگ نويسان تواب

نادانی تا به کی !؟

آزادی ايران، نقطه شروع 1

آزادی ايران، نقطه شروع 2

هنر سياست

ايران و ايرانی برای ملا ها غنيمت جنگی هستند

شب تيره، نوشته ای در مورد پناهندگی

انقلاب ايران، آغاز جنگ سوم بود

اين رفراندوم يک فريب است

سپاه پاسداران، شريک يا رقيب آمريکا

خامنه ای پدر خوانده تروريسم

فرهنگ پشت حجاب

کمونيسم همان حزب الله است

داريوش همايون چه ميگويد؟

اينترنت دنيای روانپريشان

خانه تکانی فرهنگی

فردا روشن است

عين الله باقرزاده های سياسی

آن که می خندد هنوز

اپيستمولژی اپوزيسيون

انقلاب سوسول ها

درود بر بسيجی با و جدان

روشنگران خفته ونقش چپ

فتح دروازه های اسلام

حزب توده و نابودی تشيّع

جنگ ديگر ايران و عراق

درد ما از خود ما است

يادی ازاستبداد آريا مهری!؟

ابر قدرت ترور

کدام مشروطه خواهی؟

برای آقای سعيد حجاريان

تراژدی ملا حسنی ها

مارمولک، سری 2

پهلوی پرست ها

هخا و تجمع اطراف دانشگاه

هخا و خاتمی، دو پسر عمو

تريبونال بين المللی

پايان ماه عسل فيضيه و لندن

طرح آزادی ايران 1

اولين و آخرين ميثاق ملی

اطلاعيه جمهوری خواهان

يک قاچاقچی جانشين خاتمی

فهم سر به کون

توطئه مشترک شريعتمداری

انگليس و ملا

نفت، رشوه، جنايت و

عنتر و بوزينه وخط رهبری

اروپايی و ملای هفت خط

ايران حراج است، حراج

درسهايی ازانتخابات آمريکا

عنکبوت و عقرب

بر رژيم اسلامی، نمرده به فتوای من نماز کنيد

پوکر روسی فيضيّه با پنتاگون

به ايران خوش آمديد کاندوليزای عزيز

مسخره بازی اتمی اروپا و ملا ها

انتلکتوليسم يا منگليسم

آبروی روشنقکران مشرق زمين


رسالت من بعد از نوژه

بی تفاوت نباشيم

نگاه خردمندانه به 28 مرداد


سايه سعيدی سيرجانی :

مسئوليت، نوشته ای در ارتباط با رفراندوم

پرسش شيما کلباسی از سايه در ارتباط با طرح رفراندوم

هويت، به همراه يک نوشته از فرزانه استاد جانباخته سعيدی سيرجانی با نام مشتی غلوم لعنتی

بچه های روستای سفيلان

امان از فريب و صد امان از خود فريبی

دريغ از يک "پسته" بودن

رنجنامه کوتاه سايه

بر ما چه ميرود


روشنگری های شهريار شادان از تشکيلات درونمرزی حزب ميهن :

خمينی؛ عارف يا جادوگر ؟

ما جوانان ايران بايد

حکومت خدا (1)

می گوید اعدام کن

راهی نوین برای فردای ایران


رنجنامه معصومه

شير ايران دريغ!


حافظ و اميرمبارزالدين

دلکش و ولی فقيه


کانون وب‌لاگ‌نويسان ايران-پن‌لاگ


کانون وبلاگ نويسان



This page is powered by Blogger. Isn't yours? Weblog Commenting and Trackback by HaloScan.com eXTReMe Tracker