آزاد شو

*** اين وبلاگ منعکس کننده مطالب و مقالات حزب ميهن است ***

Saturday, November 29, 2008

تو خود کيستی ای گرامی؟

زاد گـــاه

امير سپهر

تو خود کيستی ای گرامی؟

در اين باره که شناسه ی تاريخی و کيستی فرهنگی ما امروز، خوش دست ترين و برا ترين دست ابزار ما در برابر اين دشمنان ريشه ای و تاريخی ايران و ايرانی است، جای کوچکترين ترديدی نيست. بدين خاطر هم، من با تمامی کسانی که در راه شناخت هويّت ملی و تاريخی ما تلاش می کنند هم دل، هم گام، هم سخن و هم رآی هستم. بدون شيله پيله هم، تلاش اين گروه از پژوهشگران ميهن دوست و گرامی را بسيار ارج می نهم. بنام يک ايرانی هم، از تمامی اين فرهنگوران راستين هم ميهنم بسيار سپاسگزارم. 1

نگارنده نه تنها امروز واکاوی تاريخ ايران و«کيستی جويی» را کاری بايسته و سودمند می دانم و خوش می دارم، بلکه از همان سالهای نوجوانی هم، خود در تلاش آن بوده ام که بدانم از کجا آمده ام و کيستم. با اندک آگاهی هم که در اين باره به کف آورده بودم، زمانی که سخن از ملا و خمينی و اسلام و انقلاب در ايران به ميان آمد، آن اندک پلشتی اسلامی مانده در وجودم را هم از روان و انديشه ی خود پاک فرو شستم. 1

بگونه ای که حتا آنزمان که خمينی از نوفل لوشاتو پيام به ايران می فرستاد، من آن سخنان را بی محتوا، مغاير با موازين انديشه ی سالم، دروغ و سخنانی ضد ملی و مسخره می خواندم. بحث من حتا در آنزمان هم اين بود که دين و ملا و مسجد، اصلآ حق دخالت در سياست را ندارند که يک امر دنيوی و مدنی است. از اينروی هم، نه تنها همه ی دوستان جن زده ام، بلکه حتا نزديکترين کس و کارم هم مرا خيلی پيش از آن فتنه ی اهريمنی، شرابخواره، ضد روحانيّت، لامذهب و کافر و ضد انقلاب می خواندند. 1

(دستکم خود خانواده ام که ايلی بزرگ هستند و شمارشان هم بسيار زياد است، به نيکی می دانند که من تمامی اين نگونبختی های امروز ايران را، در همان سال پنجاه و هفت و پيش از آن فتنه، خوب پيش بينی می کردم. اينهم نه به اين علت که من خيلی روشنفکر بودم، خير! بلکه از اينروی که با پوزش بسيار، انقلابيون انسان هايی کودن، يا احمق و يا جن زده بودند. 1

انقلابی که از همان ابتدا مانند آب خوردن دروغ بگويد و بهتان های مستهجن و عاری از هر راستی به مخالف خود (نظام پيشين) زند، حرکتی که تمام شعار های آن ضد اخلاقی، پر از نفرت و فحش های چهارپاداری و فاشيسم کلامی باشد، مانند روز روشن است که نظامی چون جمهوری اسلامی را خواهد زاييد. نتيجه ی آنهمه جفتک و لگد پرانی و پستی و دروغ و بی فرهنگی و فحش و بهتان و نفرت کور اگر غير از اين بود، من يکی از شگفتی شاخ در می آوردم) 1

با چنين نگرشی هم، نگارنده نه در انقلاب، بلکه چند ماه پيش از شعله کشيدن آن آتش ايرانسوز، به دشمنی با اسلاميون، انقلابيون چپ و راست و جن زدگان پرداختم. برای پيشگيری از پيروزی آن ويرانگری ملی و چيره گشتن اين انيرانيان بر ايران هم، در پشتيبانی از دولت زنده ياد دکتر بختيار و سامانه ی کهن و ديرآشنای پادشاهی ايران، از همه چيز خود مايه گذاردم. 1

با آنچه که از روی راستی و پاکدلی آوردم، بنا بر اين، من نه اينکه با پژوهش تاريخ زلال ايران، يافتن تکه های گم شده از فرهنگ انسانمدار ما، خود شناسی ملی و ناسيوناليسم نوين خودمان مخالف نيستم، بلکه در اين زمينه ها، خود از بسياری هم دهها گام جلوتر و بسيار هم تند تر هستم. 1

من اگر در مقاله ی «فرهنگ بالنده ـ فرهنگ گنديده»، به پسگرايی و در گذشته ها ماندن به شدت تاخته ام، مرادم اين درد های ايرانکش امروز را ناديده انگاشتن و در رخداد های گذشته ماندن ها بود که اصلآ ارتباطی به جوشش فرهنگی کنونی ملت ما برای خوديابی ملی و تاريخی ندارد. 1

تاختن به سينه زدن برای بيست و هشت مرداد لعنتی و ديگر تهوع آور شده، به زير سئوال بردن اين ماه تابان بازی های خونبار و ابلهانه، نقد اين گير کردن عده ای ايرانی فلک زده در يخبندان نود سال پيش سيبری، محکوم کردن اين جمع بستن واژه ی «ملی» با «مذهبی» و پختن آشی مسموم از آن برای کشتن ايران... پدافند از فرهنگ بالنده ايران است، نه کوبيدن آن. زيرا تمامی اين کار های ايران برباده، از انديشه هايی پليد و پوسيده انگيزه می گيرند که کاملآ ضد فرهنگ و ضد ايرانی هستند و دشمن ناسيوناليسم خردگرای ما. 1

گذشته از اين ها، نگارنده نيک می دانم که زمينه ی های تاريخی، باهمستانی (اجتماعی) و روند روزانه دگرگونی های ما در ريشه اصلآ همسانی با کشور آمريکا ندارد که من خواسته باشم همان شيوه ها و شوند های اوباما و آمريکايی را در عرصه ی سياسی خودمان نيز سودمند انگارم و در پی گسترش اين انديشه باشم. 1

دستکم امری که من بيش از هر چيز ديگری در نوشته های خود به شدت رد کرده ام، اتفاقآ همين کپی برداری ها بوده. زيرا باور دارم که هر ملت و سرزمينی ريشه ها و ويژگی های خاص تاريخی و فرهنگی و باهمستانی و اقتصادی خود را دارد که راهکار های ويژه خود را هم می جويد. سياست، فنی است آنگونه ظريف و شکننده که گاهی در آن، يک پروژه که برای سويس و آلمان و آمريکا سودمند است، برای ما فاجعه بار است. 1

کشوری که موضوع سخن من در آن نوشته بود، سرزمينی آزاد و بسامان است که تنها درد آن، يک «سخت زمانی» مالی است که اين ناهمواری هم امروز نه آمريکا، بلکه تمام جهان را به رکود برده. همداستانی و همياری نهاد های جهان آزاد هم اين آشفتگی مالی را دير يا زود بسامان خواهند کرد. ما اما با فتنه ای تاريخی و خانمانسوز برابر آمده ايم که در بسياری از زمينه ها، بار ها و بسيار ها بسی ويرانگر تر و پر هزينه تر از فتنه تاتار و مغول است. از اين گذشته، ما هنوز در سده ی شش و هفت هستيم نه در هزاره ی سوم. ما کجا و آمريکا کجا! 1

پس آنچه من مراد داشتم و نشانه رفتم، نه «کيستی جويی» فرهنگی و تاريخی، بلکه اين زنده کشی ها و مرده ستايی ها، اين کيستی و بزرگی گرفتن«ناکسان بی ارزش» از کسان مرده و رفته، اين درون را ناديده گذارده و بر پوسته چسبيدن ها و از همه هم بد تر، اين «خود و امروز و اينک» را فراموش کردن، و به «نياکان و ديروز آن روزگار» سپری شده باليدن ها بود. 1

بار ديگر هم می نويسم که کيستی جويی و خودشناسی روشن است که کاری بسيار ستودنی است. اين خودشناسی در ريشه، خود نخستين و لابد ترين گام در هستی شناسی است. کسی که خود را نشناسد که هرگز به شناخت راستين هيچ سامانه ای در خود گيتی و پديده و انگاره ای در آن دست نمی يابد. خودشناسی ما هم پر پيدا است که می تواند ما را در راه شناخت اين درد های جانکاه تاريخی به خوبی ياری دهد. 1

اين گذشته نگری اما از همان گام نخست بايد با هدف بيداری، خوديابی، و سپس تکان و جنبش و پيکار برای رهايی از اين بی آبرويی و ننگ و بی ناموسی تاريخی باشد. ورنه نفرين بر اين خوی اريستوکراتيک سنتی بجای مانده از دوران برده داری و فئودالی که خصلتی زشت است و هيچ برايندی هم جز خوابزدگی و لااباليگری و کاهلی ندارد. 1

روشن ترين نشان آن نوع گذشته نگری هم همين است که مردمی خود سفله و دريوزه، در لجن دست و پای زنند و هيچ نکنند، و تنها دلخوشی شان اين باشد که از قوم و قبيله فلان کنت و کنتس و دوک و دوشس بوده، يا از بهمان نجيب زاده و پرنس و لرد و شواليه نسب داشته، و يا اينکه از تخم و ترکه های فلان خان بزرگ و بيسار مالک خرپول باشند. 1

يا بسان بسياری از ايرانيان بی اراده ما، با همين انديشه خود را ارضاء کنند که از پشت مردانی خردمند و شيردل و از شکم زنانی آزاده و پهلوان بدين جهان آمده اند. يا تنها مايه های افتخاراتشان اين باشد که روزگاری سرزمين آنان هم در اين جهان برای خود شکوه و شوکت و آبرويی داشته و يا اينکه، ايشان هم در گذشته های دور، هم ميهنانی شريف و بزرگی داشته اند. در همان گذشته ی گمشده هم ده گونه مهر تروريسم و وحشيگری و بی ناموسی و فتنه انگيزی و پناهندگی و بی خانمانی و بی فرهنگی و ناداری و بی عرضگی ... بر پيشانی آنان نخورده بوده. 1

درست هم همينجای کار است که من با آن سر ناسازگاری و ستيز دارم. در اين مورد هم نه خود را سانسور می کنم و نه هراسی از فحش و تهمت خوابزدگان و هپروتيان دارم. نگارنده يک بار ديگر هم اين را در نوشته ای آورده ام که، تاريخ و افتخارات گذشته ی هر ملتی تنها برای خود آن ملت بسيار ارزشمند و گرامی است. ما اگر همه ی اين تاريخ پرشکوه خودمان را هم که زير بغل زده و به سودا رويم، در تمامی بازار هم هيچ تاجر سفيهی هم حاضر نخواهد شد که در برابر آن، قرص نان کپک زده ای در کف ما بگذارد. 1

امروز، روز از خود گفتن است، نه اينکه من دختر فلان عاليجناب و پسر فلان عاليقدر بزرگ هستم. اساسآ در اين روزگار سينما، آتاری، ديسکوتک، سرعت های جنون آميز، کامپيوتر، ماهواره، موبايل و تلويزيون که هر کسی با يک ريموت کنترل می تواند چند هزار کانال تلويزيونی را تماشا کند، ديگر کسی اصلآ زمان و حوصله ی تاريخ خواندن را ندارد که بنشيند و ببيند نادر شاه بزرگ چه زمانی از تنگه ی خيبر گذشت، خواجه نصير به هلاکو خان چه گفت و جوجی مغول بکارت چند دختر نابالغ را برداشت. اين بحث ها ديگر بحث هايی موزه ای است و برای بازنشستگان و از کار افتادگان که با عزرائيل شير يا خط بازی می کنند. 1

فرجام سخن اينکه، کلنجار رفتن با تاريخ و افتخارات گذشته اگر با هدف شناخت، خوديابی، تکيه بر ميراث های نياکانی و جنبش و پدافند از کيستی و شرف خود نباشد، که آنهم نيازمند از خود گذشتگی و دليری و نترسيدن از پرداخت هزينه است، به قوی ترين آمپول بی غيرتی و قرص خواب آور مبدل خواهد شد که جسم و جان آدمی را لش و بی بخار می سازد.همين. امير سپهر

www.zadgah.com

posted by آينــه # 2:35 AM

Tuesday, November 25, 2008

فرهنگ بالنده ـ فرهنگ گنديده

زاد گـــاه
امير سپهر

فرهنگ بالنده ـ فرهنگ گنديده

سرانجام باراک حسين اوباما به رياست جمهوری بزرگترين اقتصاد و نيرومند ترين قدرت نظامی جهان برگزيده شد. پستی که بر اساس پذيرش تمامی مردم جهان، مهم ترين در جهان است و دارنده ی آنهم خود، نيرومند ترين شخصيّت سياسی جهان محسوب می شود. 1

فردی که در حقيقت رئيس جمهور جهان است ـ چون در عمل، آمريکا است که برای جهان مسير تعيين می کند ـ و اگر اراده کند، می تواند با يک فرمان سياسی، اقتصادی و يا نظامی، نظم کنونی جهان را بکلی و از ريشه دگرگون سازد.1

اوباما فردی است که نه پارتی داشت. نه پدری ثروتمند و نه اصلآ اصل و نسب و نياکانی شناخته شده. او فرزند يک مرد روستايی گمنام اهل کنيا است. فردی که نه تنها ديگر فرزندانش از همسر نخست وی، همچنان در دخمه های آفريقا زندگی می کنند، بلکه حتا مادرش (مادر بزرگ پدری اوباما) نيز هنوز هم در سن بالای هفتاد و پنج سالگی در اطراف روستای بسيار دورافتاده و کوچک خود در کنيا به بزغاله چرانی و هيمه جمع کردن می رود. اما همين پيرزن، قرار است که بزودی از روستای خود در کنيا به کاخ سفيد اسباب کشی کند. 1

و خلاصه اين نيرومند ترين مرد آمريکا و جهان، همين حسين اوبامای سياه پوست و نيمه مسلمان و بی يال و کوپالی است که پسر عمو های روستايی او در روز برگزيده شدن او، با کشتن يکی ـ دو گاو و بزغاله در روستای خود، همشهريان دهاتی خود را به سور پيروزی وی فرا خواندند. 1

از همه اينها مهم تر اينکه، باراک اوباما در حالی به رياست جمهوری جهان رسيد که در دوران تبليغات، نه خود را به لينکن و واشنگتن و ترومن و روزولت سنجاق کرده بود، نه تصوير مارتين لوتر کينگ را در پشت عکس های خود قرار داده بود و نه از پاتريس لومبا و رزا پارکس و جسی جکسون و مالکوم ايکس نامی به ميان آورده بود. در زمينه ايدئولژيکی هم گر چه همه او را يک سياستمدار چپ و سوسياليست می شناسند، اين اوبامای چپ اما در دوران نزديک به دو سال کارزار تبليغاتی خود، حتا يک بار هم واژه ی سوسياليسم را بر زبان نياورد. هرگز هم از انگلس و مارکس و رزا لوکزامبورگ و لنين ... نام نبرد. 1

اوباما در سخنرانی های پرشور و مصاحبه های بسيار سنجيده ی خود به نيکی نشان داد که يک حقوق دان برجسته و بسيار آگاه و باهوش است، کسی که بايد اهل مطالعه بوده و فلسفه ی قديم و جديد را خوب بشناسد. از اين گذشته، او حتا به دليل رشته ی تحصيلی و حرفه اش هم که شده، بدون ترديد به آثار بيشترين فلاسفه ی کهنه و نو به خوبی آشنا است. 1

وی برای نشاندادن آگاهی خود و فضل فروشی اما، هيچگاه چون اکبر گنجی پاسدار و آخوند عبدالکريم سروش و شيخ کديور و ديگر بچه ملا های روشنفکر شده ی ما، در سخنرانی های بيشمار تبليغاتی خود، نامی از سقراط و بقراط و ارسطو و سوفسطائيان و فلوتين و کانت و دکارت و هگل و فرويد و کيرگه گور و ميشل فوکو ... به ميان نياورد. 1

باراک اوباما بی هيچ عکس و علم و کتل و هويت و مشروعيّت تراشی از مردگان و زندگان، با خودباوری و اراده ای محکم، خود به تنهايی پای به ميدان کازرار تبليغاتی نهاد، از خود و انديشه ها و برنامه های خود گفت، در گام نخست بيشترين نگاهها را متوجه ی شايستگی های خود کرد، سپس سيل کمک ها را به سوی خويش سرازير ساخت، در گام بعدی امپراطوری پرقدرت و نامدار کلينتون ها را به زانو در آورد، و در پايان هم به آنچه که تاکنون شايستگی داشتن آنرا نشان داده دست يافت. 1

اينکه آيا او خواهد توانست همچنان اين محبوبيت جهانی و اعتماد مردم خود را نگهدارد، امری است که بستگی به چگونه بودن وی در کار اجرايی در جهان دارد و در گرو شايستگی های وی در پياده کردن برنامه هايی است که قول آنرا به مردم آمريکا داده است. 1

آنچه تا بدينجا آوردم اما تنها يک بعد اين رخداد شگرف تاريخی است، چون اين برگزيده شدن فردی با پيشينه و ويژگی های فردی و خانوادگی اوباما، ابعاد ديگری هم دارد که بدون شک مهم ترين آن، بعد فرهنگی اين رخداد تاريخساز است که نام آن هم،« فرهنگ آزاد وبالنده» است. همان فرهنگی که تمام حواسش رو به جلو است و همه ی کوشش اش برای پيشروی است، و اين همان فرهنگی است که سه برادر خونی خفته در غار های تاريخ، يعنی ملا و کمونيست و تروريست اسلامی از آن بنام فرهنگ استکباری و فرهنگ امپرياليستی و فرهنگ کفر ياد می کنند. 1

پديده ی ای بنام اوباما پيش از اينکه ارزش فردی و حزبی و مسلکی داشته باشد دارای يک بار فرهنگی بسيار حياتی برای جهانيان است که آنرا بايد دريافت نه خود اوباما را. اين رخداد يک پيام تاريخی را می رساند. آنهم با صدايی بسيار بلند و رسا و بگونه ای کاملآ روشن و صاف. اين پيام را که در اين هزاره، ديگر جايی برای واپسگرايان و کهنه انديشان وجود ندارد. 1

اين پيام می گويد که عصر زنجيرزنان برای شهدا ديگر به پايان رسيده است. موسم افتخار به گذشته ها، مشروعيّت گيری از تبار و نژاد، الهام گرفتن از اين فيلسوف، دريافت پيامی ربانی از آن صومعه نشين، مشروعيّت تراشيدن از فلان رهبر سياسی، وجاهت گرفتن از بهمان مرشد فکری و خود را به مردگان و رفتگان چسباندن ... همه و همه ديگر بسر آمده است. و جهان هزاره ی سوم متعلق به کسانی است که هزاره ی سومی و جهانی می انديشند. 1

به کسانی که به امروز و فردا قهرمان گشتن ها می انديشند، نه به پهلوانی های پار و پيرار. اين نکته ی حساس که چرا اکثريت يانکی های گريزان از کهنگی و نو گرا، اوبامای تازه از راه رسيده ی سياهپوست را به قهرمان ملی خود مک کين سفيد پوست ترجيح می دهند، مؤيد همين امر است و در آن هم پيامی ديگر نهفته است که آنرا نيز بايد نيک دريافت. 1

ترديد هم نبايد داشت که اروپائيان جزو نخستين ملت هايی خواهند بود که اين پيام را بزودی دريافت خواهند کرد. گرچه هزاره ی سومی شدن اصلآ با انتخاب تونی بلر بسيار جوان و غير اشرافزاده و از اروپا آغاز شد. سپس هم که يک جوان ديگر اما مجارستانی تبار بنام سرکوزی در کشوری بسيار محافظه کار و سنتگرا چون فرانسه به رياست جمهوری رسيد. 1

سپس هم که با ازدواج با کارلا برونی ايتاليايی(مدل مجله های سکسی) و تبديل او به بانوی اول فرانسه، تير خلاصی را بر مغز دوران اريستوکراسی سنتی اروپا شليک کرد. اولين و دومين پست های کابينه ی خود را هم به دو خارجی تبار عرب و لاتويايی سپرد که اين شيپور مرگ سنت را هر چه بلند تر به صدا در آورده باشد. 1

با آنچه آوردم، پس حق است که به اين پديده از زوايه ی فرهنگی و تاريخی نگريسته شود که چگونه ديوار های سنت يکی پس از ديگری در جهان آزاد فرو می ريزد و همه ی ارزشهای سنتی رنگ می بازد. بلر، سرکوزی و به ويژه اوباما، محصول اين دگرگشت های ارزشی جهان کاملآ رهاگشته از زير بار سنت های دست و پای گير به يادگار مانده از قرون وسطا هستند نه علت آن. 1

درست است که اوباما فردی بسيار تيزهوش و آگاه و رند و سخنور است، ليکن اگر همين اوباما با همين تحصيلات و شايستگی های خود در ايران ملا زده و يا پاکستان و کره شمال و کوبا و يا اتحاد شوروی پيشين زندگی می کرد، شک نکنيد که يا اعدام شده بود، يا ترور و يا اينکه هم اکنون در پشت ميله های زندان بسر می برد. 1

او اگر کشته و زندانی هم که نمی شد، در بهترين حالت هم در نظامهای اسلامی و کمونيستی و هر جامعه ی سنتی و نظام بسته ی ديگر، نمی توانست که به شغلی بهتر از رانندگی کاميون زباله و يا کارکردن در يک کارخانه ی روغن نباتی دست يابد. 1

پس اينکه باراک اوباما چگونه می انديشد، انتخاب او برحق بود يا خير و اينکه وی در آينده چه خواهد کرد، موضوع اين نوشتار نبود و نيست. بحث من در اينجا اساسآ بر سر آن فرهنگ آزاد و جاری است که بقول عمامه بسر ها، به يک فرد «ولدزنا» و يا « بيج » رنگين پوست بی پشتوانه امکان می دهد که به چنين مقامی در جهان دست يابد. 1

(ازدواج رسمی پدر و مادر اوباما در پنجمين ماه حاملگی مادر او انجام شده. بنابر اين، از ديد خود عمامه داران حاکم بر ايران، آنان پس از اين، بجای طرف بودن با فرزند يک خانواده ی متعصب مذهبی و اخلاق گرا بنام جرج بوش، سر و کارشان با يک مسلمان زاده ی « ولدزنا» از جنس خودشان خواهد بود که حتا کانون خانوادگی درست و حسابی هم نداشته !) 1

و اما اين فرهنگی که من از آن سخن می گويم کدام است و چگونه است؟ پاسخ آن را حتا در يک جمله کوتاه هم می توانم بنويسم و آن جمله اين است که:« فرهنگی که من از آن سخن می گويم، درست يکصد و هشتاد درجه وارون آن فرهنگی است که ما داريم». ناب ترين محصولات اين فرهنگ وارون هم، همين جمهوری اسلامی، همين بند و تازيانه و اعدام، همين جنتی و خامنه ای و احمدی نژاد و ديگر اوباشی هستند که سی سال است بر ميهن ما حکم می رانند. 1

از بعد ديگر هم، آن فرهنگ گنديده که وارون اين فرهنگ بالنده است، همين مصدق مصدق بازی های ابلهانه است، همين مجاهد بازی ها و ماه تابان بازی های بچگانه اما خونبار است، همين جنگ های پايان ناپذير شاهی مصدقی است، همين زنجير زدن ها برای بيست و هشت مرداد است. 1

همين همچنان تخته بند ديدگاههای تمدن ستيزانه و ضد بشری علی شريعتی شياد مرتجع ماندن است، همين بحث مندرس و قرون وسطايی و شرم آور«ملای خوب، ملای بد» در هزاره ی سوم بوسيله نوری زاده ی ملا فکلی است (که ارواح شکمش، خود را يک روشنفکر هم می پندارد و گل به يقه می زند)، همين تحريف های روشن بهرام مشيری در منبر های تلويزيونی خود، برای فرونشاندن آتش کين اهريمنی خود و فحاشی های مستهجن و ديگر تهوع آور شده ی او به پادشاه بيست و هشت سال پيش دقمرگ شده در غربت است. 1

تجلی اين فرهنگ کهنه و گنديده، همين قوم و قبيله گرايی ارتجاعی و چند ملت ساختن از يک ملت است، همين ملی مذهبی بازی های قرون وسطايی در هزاره ی سوم است، همين توده بازی و خاتمی چی گری و اصلاحات بازی است، همين چپ بازی های مشتی منگل عقب افتاده و همچنان گير کرده در پشت برفهای تونل هزار و نهصد و هفده در سيبری است، همين جنگ های کازرون و ممسنی است که تلويزيونهای لوس آنجلسی براه انداخته اند... 1

نتيجه ی طبيعی اينهمه پستی و بی فرهنگی و لااباليگری و مسئوليت نشناسی مثلآ نخبگان ما هم، همين جمهوری ملا نشان و همين بی ناموسی و همين بی شرفی و همين آبروباختگی ... است که ما در هزاره ی سوم گرفتار آن هستيم. 1

اين همان فرهنگ متعفنی است که هر بی سر و پايی خيال می کند اگر عکسی از مصدق و يا يک تروريست از مرحله پرت مارکسيست را در پشت سر خود قرار دهد، به يک شخصيّت ملی يا مترقی مبدل می گردد. آنهم با چهل ـ پنجاه سال مبارزه ی تخريبی که اصلی ترين محصول آنهم همين حکومت متجاوزان و سربران و دزدان و چاقوکشان است و بيش از يک ميليون کشته و معلول. 1

اما می بينيم که فردی چون اوباما در جامعه ای با فرهنگ بالنده اصلآ خود را نيازمند اين نمی بيند که خويشتن را به زنده و يا مرده ی شخصيتی در گذشته و حال آمريکا و يا آفريقا بچسباند. مردم آمريکا هم به شايستگی های خود او توجه دارند، نه به اين هجويات نامربوط که پدرش که بوده و چرا فقط دو بار با او ملاقات کرده، مادرش چه زن هوسبازی بوده و چند رفيق داشته و يا اينکه اوباما از کدام شخصيت تاريخی استخوان پوسيده خوشش می آيد. 1

در اين فرهنگ رها از سنت های قرون ميانی و دگرگشت های ارزشی، اين کندی های نامدار در جهان هستند که خود را به اوبامای بی اصل و نسب سياه سوخته می چسباندند و او را به جان اف کندی بزرگ خود تشبيه می کنند، نه اينکه اوبامای بی اصل و نسب بخواهد با سنجاق کردن عکسی از کندی آنها بر يقه ی کت اش، از او کسب وجاهت کند. 1

چون هزاره ی سوم و اين دگرگشت ارزشی ديگر به افرادی کوچه می دهد و جهان را به کام کسانی می گرداند که خود کسی باشند، نه اينکه از چه تبار و قبيله و حتا طيف و گروه فکری و سنی باشند. حال مايه ی افتخار يک دختر از خاندان کندی است که بگويد همسر آرنولد شواتزنگر فرزند يک پاسبان اطريشی، شاگرد يخ فروش اسبق و هنرپيشه ی سابق و فرماندار کنونی ايالت کاليفرنيا است. ايالتی که اهميّت و سهم صنعتی و بازرگانی و صادراتی آن در جهان، به تنهايی بيش از کشور فرانسه است. 1

شک نکنيد که اگر اوباما در دامان فرهنگ آلوده و ايستا و کپک زده ی ما رشد می يافت، يا تبار خود را به اسپهبدان تبرستان متصل می کرد، يا خود را از بلوچهای بازمانده از صفاريان می خواند و يا کوشش می کرد که بگويد از نواده های رستم فرخزاد عقيم است. در تمامی مصاحبه های خود هم يا عکس لچک دار خواهر اشرف تفنگ به دست را پشت سر خود قرار می داد، يا تصويری از چهره ی ريشوی منصور حکمت را و يا عکسی دو متر در سه متر از مصدق السلطنه را از پشت بام خانه ی خود به کوچه آويزان می کرد. 1

به هر حال همانگونه که شاهد هستيم همه ی نرم ها و ارزش ها ديگر در جهان بکلی دگرگون گشته. هيچ ملتی هم در اندازه ی ظرفييت های فرهنگی خود از اين تغييرات بی بهره نمانده. در اين ميان تنها ما پرروشنفکر ترين ملت جهان! هستيم که روز به روز عقب تر می رويم و در راه باز گشت به عصر جهالت و بربريّت کامل هستيم. 1

البته اينکه مشاهده می شود که فاط مه ملوک ها و صغراسلطان ها و سيد اصغر ها و شاغلوم های ما هم ديگر خود را پانته آ و آناهيتا و مهرداد و فرزاد می خوانند، نشانه هايی بسيار کمرنگ از دريافت همان پيام هزاره ی سوم از سوی مردم ما هم هست، ليکن بدبختی اين است که ما چون هميشه، اينبار هم از اين دگرگونی بزرگ، تنها پوسته آنرا ديده و تقليد کرده ايم. به همين دليل هم اين آناهيتا ها و مهرداد های تازه ی ما در انديشه، همان فاطمه آبگوشتی ها و کل اصغر ها و ميرزا غشم شم های پيشين مانده اند نه اينکه متحول گشته باشند. 1

تونی بلر و آرنولد شواتزنگر و حسين اوباما و نيکولاس سرکوری و کارلا برونی بی تغيير نام و نشان خود، از درون دگرگون گشته و جهان را هم دگرگون ساخته اند. ليکن ما حتا با تغيير نام و شکل ظاهری و طرز سخن گفتن و جراحی بينی خود هم، همچنان همان مردم پست و پسمانده و از مرحله پرت هستيم که همه چيزمان سطحی و تقليدی و قلابی و ادا و اطوار است، همين. امير سپهر

www.zadgah.com

posted by آينــه # 6:15 AM